ΖΩΝΤΑΣ
ΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
από
την ΜΑΡΙΑ ΚΑΦΦΕ
Πόσες
ώρες μπορείτε να βλέπετε τηλεόραση
συνεχόμενα;Μία,δύο,πέντε; Το προσωπικό
μου ρεκόρ είναι 17 ολόκληρες ώρες! Μέχρι
πριν από μερικούς μήνες η τηλεόραση
ήταν για μένα όλη μου η ζωή!Ίσως γιατί
η υπόλοιπη ζωή μου είχε καταρρεύσει....
Στο
γυμναστήριο που πηγαίνω,στην αίθουσα
με τα βάρη,υπάρχουν οκτώ οθόνες
τηλεόρασης,για να μπορείς να χαζεύεις
όση ώρα γυμνάζεσαι.Όταν αφαιρούμαι πάνω
στο ποδήλατο και το βλέμμα μου κολλάει
ασυναίσθητα σε κάποια από τις
οθόνες,τινάζομαι!Τραβάω απότομα τη
ματιά μου,τρομοκρατημένη.Δε θέλω να
ξανακολλήσω...Νιώθω σα να βγήκα μόλις
από πρόγραμμα αποτοξίνωσης...Τρέμω στην
ιδέα ότι μπορεί να ξανακυλήσω.Θυμάμαι
τους οχτώ μήνες της ζωής μου που πέρασα
“βγάζοντας ρίζες” πάνω στον καναπέ
του σπιτιού μας και αναρωτιέμαι,πώς
μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό
μου.Πως μπόρεσα να παραμελήσω όλους
τους φίλους μου;Να εγκαταλείψω την
προσπάθεια μου στο σχολείο;Να παρατήσω
το σώμα και το μυαλό μου;Να επιτρέψω σε
ηλίθιες σειρές να κανονίζουν τη ζωή μου
και να ελέγχουν το 24ωρό μου;Εξαρτημένη,αυτό
ήμουν και έπρεπε να χάσω τα πάντα,για
να το καταλάβω και να αντιδράσω.
Μόνη
στο σπίτι...
Πέρσι
το φθινόπωρο,οι εκπαιδευτικοί γονείς
μου αναχώρησαν για τη Γερμανία,μαζί με
το μικρό μου αδερφό.Είχαν ζητήσει να
μετατεθούν σε ένα ελληνικό σχολείο του
Αννόβερο για οικονομικούς λόγους.Πηγαίνοντας
να διδάξουν στο εξωτερικό,εξασφάλιζαν
διπλούς μισθούς,που θα τους επέτρεπαν
να ξεπεράσουν τα οικονομικά ζόρια της
οικογένειας.<<Εσύ θα μείνεις στην
Ελλάδα με τη γιαγιά.Δεν είναι συνετό να
διακόψεις το σχολείο και να αλλάξεις
περιβάλλον στη Β΄ Λυκείου>>
μου ανακοίνωσαν.Είχαν δίκιο.Η προσαρμογή
εκεί θα ήταν δύσκολη.Επιπλέον,σκέφτηκα
ότι με τη γιαγιά,μια καλοκάγαθη γυναικούλα
70 χρονών,η ζωή θα ήταν τέλεια.Επιτέλους
θα μπορούσα να κάνω ότι ήθελα ,χωρίς
απαγορεύσεις!Ανακύρηξα τη 10η Σεπτεμβρίου,την
ημέρα που αποχαιρέτησα τη μαμά μου και
τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο, “Ημέρα
ανεξαρτησίας” και το γίορτασα,καλώντας
τις κολλητές μου για ένα απογευματινό
καφεδάκι.Η γιαγιά ήταν σαν να μην υπήρχε
στο σπίτι.Απο τις πρώτες κιόλας μέρες
ήταν εμφανές ,ότι μπορούσα να την κάνω
ότι ήθελα.Θα περνούσα έναν τέλειο
Χειμώνα!
Τηλεόραση,my
love!
Η
πρώτη αλλαγή που έκανα στο σπίτι ,ήταν
να μεταφέρω τη μικρή τηλεόραση που είχαν
στην κρεβατοκάμαρα τους οι γονείς μου
στο δωμάτιο μου.Τα βράδια,μετά το
διάβασμα,ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και
έκανα όσο ζάπινγκ τραβούσε η όρεξη
μου.Έμενα μέχρι αργά ξάγρυπνη,χαζεύοντας
κλιπάκια στο MTV,
μεταμεσονύκτιες
ταινίες του '60 και διαφημίσεις
τηλεμάρκετινγκ.Για τις χαλαρές ώρες
της τηλεόρασης,έφτιαχνα φυσικά και την
κατάλληλη ατμόσφαιρα.Χαμηλός
φωτισμός,πιτζάμες και τσίπ,πολλά
τσιπς!'Αλλοτε πάλι τσάκιζα γαβάθες με
ποπ κορν ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να
απασχολεί μηχανικά τον ουρανίσκο μου
όση ώρα βρισκόμουν,καθηλωμένη μπροστά
στη μικρή οθόνη.Τα πρωινά,συνήθως,ξυπνούσα
με δυσκολία.Ποιός ακούει το ξυπνητήρι
στις 730 το πρωί,όταν κοιμάται στις 4 κάθε
βράδυ;Στο σχολείο έφτανα πάντα ξενυχτισμένη
και αργοπορημένη.Οι συστάσεις των
καθηγητών ,έγιναν απειλές. “Άν ξαναργήσεις
,χάνεις την πρώτη ώρα,όποτε αργούσα να
ξυπνήσω.Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την
πιο απολαυστική μου συνήθεια...
T.V.
Mania!
Τους
επόμενους μήνες,τα κανάλια άρχιζαν να
μεταδίδουν όλα τα νέα τους σίριαλ.Τέρμα
οι επαναλήψεις!Φρέσκο πράγμα!Γυρνούσα
από το φροντιστήριο αργά το απόγευμα,πετούσα
το σάκο στο πάτωμα και άνοιγα αμέσως
την τηλεόραση!Κάθε τόσο κολλούσα στις
κινούμενες εικόνες και αφαιρούμουν.Καμιά
φορά χτυπούσε το τηλέφωνο.Όταν ήταν
κάποια φίλη μου,την έκλεινα βιαστικά
με την πρόφαση,ότι περίμενα τηλέφωνο
απο την Γερμανία.Όταν ήταν οι γονείς
μου ,τους έκλεινα βιαστικά(και ας μου
έλειπαν αφόρητα!),για να μην πληρώνουν
υπέρογκους λογαριασμούς...Δικαιολογίες.Ήθελα,απλά,να
μείνω μόνη,ολομόναχη με το μαγικό κουτί
που έδινε νόημα στη ζωή μου.Η καλύτερη
μου ήταν τα Σαββατοκύριακα.Ούτε
σχολείο,ούτε φροντιστήριο,μόνο TV.!Κανά
δυο σκόρπια τηλεφωνήματα από φίλους
για να με ρωτήσουν,τι θα έκανα το βράδυ
και αν θα βγαίναμε και that's
all!Προφασιζόμουνα
χίλιες δυο δικαιολογίες,για να μη βγώ.Με
τον καιρό τα τηλεφωνήματα αραίωσαν-ευτυχώς!Οι
περισσότερες φίλες μου το είδαν εγωιστικά
και αποφάσισαν να μη μου ξαναπροτείνουν
να βγούμε,αφού έτσι και αλλιώς θα
απαντούσα με άρνηση.Χίλιες φορές
καλύτερα!Άραζα στον καναπέ του σαλονιού
αγκαλιά με τσίπς,μια κουβέρτα και το
τηλεκοντρόλ και περνούσα ένα 48ώρο
μπροστά στο γυαλί.Ποιός έχει ανάγκη από
φίλους ,όταν υπάρχει η τηλεόραση;
Η
απόλυτη αποχαύνωση!
Ο
καιρός περνούσε και εμένα το μόνο που
με ένοιαζε ήταν ποίον θα είχε καλεσμένο
η Ελένη Μενεγάκη στην πρωινή της εκπομπή
και πότε θα ξεκινούσε το νέο Τούρκικο
σίριαλ με τον κούκλο πρωταγωνιστή.Σταμάτησα
και το φροντιστήριο-ούτως ή άλλως χαμένα
λεφτά ήταν,αφού δε διάβαζα καθόλου....Έτσι
είχα ολόκληρα τα απογεύματα δικά μου.Στο
σχολείο η κατάσταση πήγαινε απο το κακό
στο χειρότερο.Οι καθηγητές ,που στο
παρελθόν με θεωρούσαν σαν μία από τις
καλύτερες μαθήτριες στην τάξη,ανεχόταν
το κατρακύλισμα μόνο και μόνο,επειδή
γνώριζαν τους γονείς μου και νόμιζαν
,ότι παραμελούσα τα μαθήματα μου,επειδή
είχα χάσει τις ισορροπίες μου απο
τότε,που έφυγαν για Γερμανία.Το σώμα
μου μαλθακό και νωθρό ,είχε υποκύψει
στις επιθέσεις των λιπαρών σνακς και
είχε πάρει 15 ολόκληρα κιλά!Το πιο
φοβερό,όμως ήταν η αδυναμία μου να δώ
τα προβλήματα μου στην πραγματική τους
διάσταση.Ξέρετε τι έκανα,όταν ανέβηκα
στη ζυγαριά και είδα το νούμερο 77;Πέταξα
τη ζυγαριά και κλείστηκα στο δωμάτιο
παρέα με τη ...Αννίτα Πάνια.Την ημέρα των
γενεθλίων μου,την περασμένη άνοιξη,την
πέρασα μόνη μου με τη γιαγιά που δεν
είχε ιδέα, για το τί μου συνέβαινε. “Δεν
θα καλέσεις τις φίλες σου να κάνεις
καμιά γιορτούλα;” με ρώτησε.Δεν της
απάντησα γιατί δεν ήθελα να ανοίξω
κουβέντα μαζί της.Ήμουν απορροφημένη
με το αδιέξοδο του χωρισμού της Φαίης
Σκορδά-Λιάγκας.Άλλωστε ,τί να της
απαντούσα; Ότι οι περισσότερες φίλες
μου με απόφευγάν; Ένας ήταν ο τρόπος,για
να μη φρικάρω τελείως!Η τηλεόραση! Για
μένα ήταν κάτι παραπάνω απο τρόπος
φυγής.Έκανε το μυαλό μου να αδειάζει
από δυσάρεστες σκέψεις και άσχημα
συναισθήματα.Τίποτα δε με άγγιζε όση
ώρα καθόμουν μπροστά στην μικρή οθόνη.Όταν
η τηλεόραση ήταν κλειστή υπέφερα.Τις
καθημερινές έγραφα σε βίντεο τις πρωινές
εκπομπές για να μην χάνω το παραμικρό.Όλη
μου η ζωή είχε συρρυκνωθεί μέσα σε ένα
τετράγωνο πλαίσιο,που μπορούσε να μου
προσφέρει τα πάντα:
γέλιο,δάκρυ,έρωτες,περιπέτεια,όνειρα,διασκέδαση,παρέες,αγωνία...
Η
ζωή είναι αλλού!
<<Εμείς
φταίμε!>> ήταν η πρώτη ατάκα της
μητέρας μου όταν είδε τους βαθμούς μου
στις αρχές του καλοκαιριού.Η κόρη που
ήξερε,πως είχε, δεν υπήρχε πιά.Είχε δώσει
τη θέση της σε ένα κορίτσι χωρίς φίλους,που
χωρούσε μόνο σε φαρδιές φούστες και
τεράστια πουκάμισα,κοιτούσε βαριεστημένα
το άπειρο,ζούσε όλη μέρα κλεισμένο στο
σπίτι και αδιαφορούσε εντελώς,που είχε
μείνει μεταξεταστέο.Ακολούθησε ένα
οικογενειακό συμβούλιο για τρείς που
κράτησε μιάμησι ώρα. “Εμένα με συγχωρείτε
!Αρχίζει το “Survivor”...είπα
και σηκώθηκα να φύγω.Οι γονέις μου
έμειναν άναυδοι.Με μια γρήγορη κίνηση
η μάνα μου με άρπαξε απο το μπράτσο και
μου έδωσε ένα δυνατό σκαμπίλι,αφήνωντας
τα αποτυπώματα των δαχτυλιδιών της στο
μαγουλό μου. “Ντροπή σου σε ενδιαφέρει
ένα παλιοριάλιτι περισσότερο απο τη
ζωή σου”ουρλιαξέ μέσα στ'αυτί μου.
Έβαλα
τα κλάματα.Ποτέ άλλοτε δε μου είχε φερθεί
έτσι.Τι την είχε πιάσει;Το καλοκαίρι
που ακολούθησε,θα το θυμάμαι πάντα σαν
το χειρότερο της ζωής μου.Η τηλεόραση
έφυγε απο το δωμάτιο μου και στο σπίτι
επιβλήθηκε στρατιωτική πειθαρχία.Αυστηρή
δίαιτα,γυμναστήριο,φροντιστήριο και
πολύ διάβασμα. “Οφείλεις να αναπληρώσεις
τον χαμένο χρόνο”είπε ο πατέρας μου.Για
τηλεόραση,ούτε λόγος.Είχα το ελεύθερο
να πάω σινεμά,για καφέ η ψώνια,αλλά η TV
απαγορευόταν
δια ροπάλου.Στην αρχή μου έλειπε.Ήταν
δύσκολο να αντιμετωπίζω την
καθημερινότητα,χωρίς να μπορώ να ξεχαστώ
για λίγο.Σιγά-σιγά βρήκα άλλους τρόπους,για
να ξεφεύγω.Έβγαζα βόλτα το σκύλο
μου,άρχισα να βλέπω τους φίλους μου,διάβαζα
κανά βιβλίο ή πήγαινα μακρινές
ποδηλατάδες.Ήταν σαν να ανακάλυπτα τον
κόσμο από την αρχή.Ήταν σαν να γινόμουνα
ξανά εγώ η πρωταγωνίστρια της ζωής
μου.Γιατί μεταξύ μας,καλό είναι να
παρακολουθείς τη ζωή των άλλων στην
T.V.
,αλλά
άν ασχολείσαι μόνο με αυτό ,στο σίριαλ
της δικιάς σου ζωής ,τίποτα δεν θα πάει
καλά...
ΤΕΛΟΣ
