Μόλις χώρισα.

Σάββατο 10 Αυγούστου...

Έρχεται η κόρη μου προχθές, στενοχωρημένη, τη βλέπω, θέλει να μου μιλήσει, δεν ξέρει ακριβώς πώς, τη βάζω κάτω, πριν περάσει κλάσμα, μού λέει "χώρισα".

Ακούγεται αστείο στα 12μισό, αλλά δεν είναι.
Σε καμία ηλικία δεν είναι αστείο αυτό.

Είχε ένα αγόρι, κανα εξάμηνο τώρα, το αγόρι ούγγανο 12μισάχρονο κι αυτό, της έστειλε ένα άγαρμπο μήνυμα, μου το δωσε και το διάβασα.
Ήταν ο τρόπος πιο πολύ.
Αλλά κι αυτό που έγινε.

Την κοιτάω.
Η συνήθως αγέρωχη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Λάουρα, που αυτή τη γαμημένη αυτοπεποίθηση την έχει χτίσει μόνη της, τούβλο-τουβλο και με πολλή δυσκολία και μέσα από πολλές δυσκολίες, καταλαβαίνω ότι έχει μόλις φάει την πρώτη της ματαίωση.
Και πρέπει να κάνω διαχείριση. Επειγόντως.

Και ξαφνικά περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου.

Θέλω να της μιλήσω για τις ματαιώσεις.
Να της πω, με βλέπεις; Είμαι 30% σάρκα και 70% ματαιώσεις, λενε ψέμματα ότι είμαστε νερό, ματαιώσεις είμαστε.

Θέλω να της μιλήσω για όλα εκείνα που ελπίσαμε και δεν έγιναν ποτέ, για όλα όσα θέλαμε, για τα "θα μπορούσαμε να, αν δεν...", για τα φευγαλέα που δεν στάθηκαν, για όσα στάθηκαν για λίγο αλλά τρέκλισαν κι έπεσαν, για τους φόβους -πολλοί φόβοι-, για τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και δεν πρέπει, τις λάθος αποφάσεις, τους δισταγμούς που έγιναν μοιραίοι, για τις ζωές που δεν ζήσαμε, τα παράλληλα σύμπαντα που θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάπου υπάρχουν και σ' αυτά οι προσδοκίες έγιναν πραγματικότητα, θέλω να της μιλήσω για τους μεγάλους έρωτες που πνίγηκαν στα "ΤΙΝΑ" και τα "περίμενε", στα πείσματα και τις αδυναμίες, για έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς αλλά δεν είναι.

Θέλω να της πω ότι ειναι τυχερή που είναι 12μισό, εκείνη είναι ακόμα 70% νερό, θέλω να της πω "κοίτα με που αφυδατώθηκα, κάποτε ήμουν κι εγώ νερό και μερικές φορές νομιζω ότι δεν έχει μείνει πια ούτε σταγόνα"...

"Το αγόρι είναι χαζό", της λέω. "Έτσι όπως φέρθηκε δεν πρέπει να τον θες ούτε κι εσύ".
"Δίκιο έχεις μαμά", μου λέει και τη βλέπω να παίρνει τα πάνω της. "Το είχα σκεφτεί κι εγω, αλλά στενοχωρήθηκα. Νόμιζα οτι ήταν αλλιώς".

Μιλήσαμε λίγο ακόμα, της θύμισα ποια είναι και τι έχει καταφέρει, έφυγε, πήγε να μιλήσει με τις φίλες της.

Ήρθε πάλι σημερα, ξαφνικά πριν λίγο, με αγκάλιασε "σ' ευχαριστώ", μου λέει, "με βοήθησες πολύ προχθές".

Χαμογέλασα.
Τελικά ίσως έχουν μείνει κάποιες σταγόνες...

Η δήμιος του Έρωτα

Στο χωριο η Σταυρουλα ειναι μια κυρια 55 χρονων που εργαζεται σαν οικιακη βοηθος στις γιαγιουλες. Αυτη φυλαγε τη γιαγια Ντινα. Η Σταυρουλα το καλοκαιρι που ειχαν πιασει οι φωτιες και πηγαινοερχονταν οι πυροσβεστες να σωσουν το χωριο, ερωτευτηκε σφοδρα εναν απο τα πρωτοπαλικαρα ωστε καποια στιγμη αναπαυλας του πυροσβεστη μα και αγρυπνης εποπτειας προς νεα αναζωπυρωση επηδηχτηκαν καπου στα σκίντα.
Εκεινος μετα απο αυτη την περιπετεια γυρισε στο χωριο του και πολυ πιθανο στα @@δια του η Σταυρουλα, αλλα ελα που εκεινης της ηρθε κατραπακια.
Την περασμενη εβδομαδα- χειμωνας πια- εφτασε στα ορια της. Ψαχνοντας μια δικαιολογια να ξανανταμωσει με τον γυπα της εν μεσω χειμωνα τονιζω σκεφτηκε ψυχραιμα και εβαλε φωτια σε 3 σπιτια ωστε καλωντας την πυροσβεστικη να ερθει και το προσωπο.
Την Σταυρουλα την τσακωσανε ομως φιλοι μου και οταν την πηγαν στον εισαγγελεα, δεν αρνηθηκε τιποτα. Αντιθετως ειπε οτι λειτουργουσε με 2 προσωπα: το ενα του ερωτα, το οποιο και εβαλε φωτια και το δευτερο της λογικης, το οποιο και καλεσε αμεσως την πυροσβεστικη και το εκατο να τους σωσει.

Εγω σκεφτηκα καλα που δεν ηταν νεκροθαφτης αυτος που ερωτευτηκε η Σταυρουλα μας.
Η Λιτσα εδω σχολιασε "μωρε και πως αλλιως να περασει η ζωη στο χωριο;"

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Για τα πάντα το μάλωνε, συνέχεια το αποδοκίμαζε, μόνιμα το μείωνε. Αυτό το παιδί δεν είχε ακούσει ποτέ φράσεις όπως «με κάνεις περήφανη», λέξεις όπως «σ’ αγαπώ», δεν είχε νιώσει ποτέ ένα χάδι, τη μαγική- στοργική αγκαλιά, που είναι το καταφύγιο του κάθε τρομαγμένου- πληγωμένου παιδιού.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Επιτακτική, βυθισμένη στη λύπη της. Με μοναδικό χόμπι να ελέγχει ζωές και να αποφασίζει για τα πάντα. Μια μάνα που απαιτούσε τη συγνώμη, ακόμα κι όταν έφταιγε.

Μια φορά, ήταν μια μάνα που μεγάλωσε ένα παιδί θλιμμένο.  Που αποζητούσε μανιασμένο την  αγάπη. Που δινόταν. Που χαριζόταν ολάκερο στον κάθε άνθρωπο που νόμιζε ότι του προσέφερε το παραμικρό από τα στερημένα του συναισθήματα. Από εκείνα που δικαιούνταν, εκείνα που του στέρησε η ζωή.

  Μια φορά ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Κι αυτό το παιδί μεγάλωσε. Και στον απολογισμό του, κατάλαβε την εξάρτηση που του είχε προκαλέσει η μάνα του. Εκείνη τη μάνα που για μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσε να κερδίσει. Που  προσπαθούσε να αποσπάσει μια θετική κουβέντα. Πίστευε πως η αποδοχή της θα γιάτρευε όλες του τις πληγές. Ότι θα ήταν λύτρωση.  Μα δεν την κέρδισε ποτέ…. Γιατί αυτή η μάνα, συνέχιζε να το επικρίνει, συνέχισε να το μειώνει, γιατί τελικά μόνο αυτό ήξερε να κάνει…

Αυτό το παιδί προσπάθησε να σπάσει την αλυσίδα που λειτουργούσε σα φαύλος κύκλος με τη σκληρή και αλύγιστη μάνα του. Προσπάθησε να πετάξει από πάνω του τις φοβίες, τα ενοχικά και την κοινωνιότροπη συμπεριφορά, που το είχε μάθει να ζει.  Πάλεψε πολύ μέσα από ψυχοθεραπεία για να βελτιώσει τον εαυτό του. Για να αποδεχτεί ότι ο τρόπος που δρούσε ως τώρα είναι λάθος. Ότι είναι γεμάτο παιδόμορφες συμπεριφορές. Πέρασαν χρόνια για να μη το αγγίζουν οι φαρμακερές κουβέντες που του έλεγε η μάνα του. Ήταν άπειρες οι μέρες που μουρμούραγε από μέσα του  «μη δίνεις σημασία, μην αντιδράσεις, μη στενοχωριέσαι, δεν ισχύει τίποτα από αυτά», την ώρα που το έβριζε και το μείωνε.

Ώσπου τελικά, την έβγαλε από πάνω του σα μπλουζάκι.  Και το ως τώρα  παιδί, έφυγε μακριά της. Την ξέγραψε. Γιατί όπως φαίνεται το αίμα γίνεται νερό. Γιατί τελικά διαλέγουμε το συγγενή όπως και το φίλο.

Στην αρχή η μάνα ένιωσε ότι ησύχασε, ότι δεν έχασε δα και κανένα σημαντικό πρόσωπο…  Και ο καιρός περνούσε και από τον εγωισμό της έριχνε ευθύνες στο παιδί της, για το πόσο κακό ήταν που τη ξέγραψε. Έλεγε σε όλο τον κόσμο για το πόσες θυσίες είχε κάνει για να το μεγαλώσει κι εκείνο άπονα στο τέλος τη παράτησε. «Κάνε παιδιά να δεις καλό», έλεγε… « βασανίζεσαι να τα μεγαλώσεις και εκείνα σε παρατάνε»… Εκθείαζε τον εαυτό της  χωρίς να αναγνωρίζει καμία ευθύνη για το πόσο πόνο είχε προκαλέσει σε αυτό το παιδί αν τα χρόνια. Και ο καιρός περνούσε κι άλλο… ώσπου η μοναξιά της την τρόμαζε. Έφτασε η μέρα που μετάνιωσε για τον τρόπο που του φέρθηκε. Για τα λόγια που ξεστόμισε.

Το παιδί της έκανε οικογένεια, έκανε παιδιά. Βρήκε ένα σύντροφο που του χάρισε όλα όσα στερήθηκε και ήταν ευτυχισμένο. Η μάνα του, ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για εκείνο. Το δίδαξε το πώς να ΜΗ μεγαλώσει τα παιδιά του.

Η μάνα, κατέληξε μόνη. Δεν ένιωσε ποτέ τη χαρά να μεγαλώσει κοντά στα εγγόνια της. Κοντά σε μια οικογένεια. Συνέχισε να ασχολείται και να ελέγχει τις ζωές των άλλων, γιατί μέσα από αυτό ένιωθε δυνατή. Ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να μην αντικρίζει τη δική της αλήθεια. Γέμιζε τη ζωή της με κουτσομπολιά και κοίταζε πάντα γύρω της με καχυποψία και πονηριά, νομίζοντας ότι όλοι θέλουν να της κάνουν κακό. Δεν πλησίασε ποτέ το παιδί της. Πίστευε ότι έπρεπε να το κάνει εκείνο. Ώσπου μια μέρα, βυθίστηκε στη μελαγχολία και τη δυστυχία της…

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της…!!!!

Θελω να με ακούσεις....

To κείμενο που ακολουθεί υπογράφει ο Βίκτωρ Μοντές

Η ανάγκη κάποιου ανθρώπου να μιλήσει δεν συνδέεται με την ανάγκη του δεύτερου να ακούσει. Οι άνθρωποι παρά την έξαρση της τεχνολογίας στην τηλεπικοινωνία μιλάνε και ακούνε όλο και λιγότερο. Γιατί όλοι μας γράφουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως όμως γιατί θέλουμε κάποιος να μας ακούσει, να μας διαβάσει, να μας συμπονέσει, να συμφωνήσει ή ακόμα και να διαφωνήσει μαζί μας, να γελάσει με το αστείο μας, να τον κάνουμε να σκεφτεί, να τον αφυπνίσουμε, να τον  κινητοποιήσουμε κ.ο.κ.. Έχουμε κάτι να πούμε και νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Κατά γενική ομολογία καλά κάνουμε.

Πόσο όμως εμείς οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου; Γιατί ενώ οι ίδιοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε δεν ακούμε συνήθως τους άλλους; Έχετε σκεφτεί πόσο ωραία ακούγεται στα αυτιά σας η ερώτηση "τι έχεις;" ; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν μας έλεγε κάποιος συχνότερα τη φράση "μίλησέ μου";

Το ότι κάποιος σου μιλάει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό που σου λέει σε αφορά. Συνήθως δεν έχει να κάνει με σένα, άρα δεν σε αφορά, κλάιν μάιν.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να μοιραστώ μια σκέψη μου, μια ιδέα μου και φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω στον εκάστοτε διπλανό μου θα φυσήξει αδιαφορία και δυσφορία. Γιατί; Έχω βρεθεί κι εγώ στην θέση του δεύτερου κι έχω πιάσει τον αυτό μου να μην ακούει ή να παρακαλάω να τελειώσει η ακρόαση.

 Είναι κρίμα και άδικο.

 Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ο άνθρωπος που στέκει μπροστά μας. Κι ας μην αγοράσουμε παστίλλιες για τον πόνο του άλλου, ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να τον ακούσουμε.

Αύριο δεν θα στέκει κανένας να ακούσει εσένα...

"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις το όνειρο κάποιου άλλου"
- Χιου Χέφνερ

Απωθημένο φυγην αδύνατον

Απωθημένο φυγήν αδύνατον.

Μια φορά δούλευα ένα καλοκαίρι μαζι με μια κοπέλα με μεγάλο.. στόμα. Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ αν και είχαμε πάντα κόντρα για όλα. Ήρθαμε πολύ κοντά, αλλά ποτέ τόσο κοντά.

Αυτό με σκότωσε. Την ήθελα πολύ και χαθήκαμε για πάντα αξαφνα.
Για καιρό αναρωτιομουν τι να έφταιξε. Ήταν το απωθημένο μου φυσικά.

Μετά από τρία χρόνια τη βρήκα τυχαία σε μια καφετέρια όπου καθίσαμε σε κοινή παρέα.  Λίγη ώρα αργότερα είχαμε μείνει οι δυο μας στο τραπέζι.

Αμέσως κανονίσαμε να ξανά βρεθούμε και σιγά σιγά καταλήξαμε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Όμως δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι άλλο δεν της άρεσε και σιγά σιγά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, δίχως να έχει προηγηθεί κάποια κουβέντα ή καυγάς.
Μια μέρα πήγα για καφέ με έναν φίλο μου στην ίδια καφετέρια που την είχα ξαναδεί μετά από τρία ολόκληρα χρόνια κι ήρθαμε πάλι σε επαφή.

Ξαφνικά, πρώτα ακούω τα σαλιαρισματα και μετά βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιεται με τόσο πάθος σαν να ήταν αυτός ναύτης του αμερικανικού ναυτικού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι αυτή νοσοκόμα που του φρόντιζε τις πληγές.
Γυρίζω και λέω στον φίλο μου πως αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει τα μάλα. Δεν μπορώ ζευγάρια που φιλιούνται έτσι. Λίγη διακριτικότητα δεν θα έβλαπτε.

Ο φίλος γελάει, και μου απαντά πως αν δω και ποια είναι η κοπέλα που κάνει τη φασαρία, τότε είναι που πραγματικά δεν θα μου αρέσει.

Ήταν εκείνη.

 Δεν ξέρω αν με είχε δει και το έκανε επίτηδες τόσο προκλητικά ή αν όντως αυτός ήταν στο ναυτικό των ΗΠΑ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς αυτή ήτο όντως νοσοκόμα, πάντως θυμάμαι που είπα σκατά στα απωθημένα, καλύτερα να μην την είχα ξαναδεί ποτέ.

Λεηλατημένος απο έρωτα

(Μια ερωτική επιστολή του Ρίτσαρντ Μπάρτον στην Ελίζαμπεθ Τέηλορ, 1973)


Τελευταία μέρα του Μαρτίου
Αγαπημένο μου Παιδί που τώρα κοιμάσαι, είμαι παράξενα ντροπαλός απέναντι σου. Ακόμα σε βλέπω σαν μια απαραβίαστη παρουσία. Είσαι τόσο μυστηριώδης όσο και το μυστήριο μιας μήτρας. Δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Έχω συμπεριφερθεί στις γυναίκες πολύ άσχημα και τις χρησιμοποίησα για να ασκήσω πάνω τους την περιφρόνησή μου- εκτός από σένα.

Αγωνίστηκα σαν ηλίθιος να σου φερθώ με τον ίδιο τρόπο και απέτυχα. Μια από αυτές τις μέρες θα ξυπνήσω- πράγμα που μάλλον έχει συμβεί ήδη- και θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφεθώ να στηριχτώ σε ένα άλλο πλάσμα. Βρίσκω επί πλέον δύσκολο, εξ αιτίας της έμφυτης αλαζονείας μου, να πιστέψω στην ιδέα του έρωτα. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, λέω στον εαυτό μου.
Υπάρχει πόθος φυσικά και ζήλια και παιχνίδια εξουσίας αλλά όχι η ανοησία του έρωτα. Ποιος τον εφηύρε άραγε; Έχω βασανίσει το τιποτένιο μυαλό μου και απάντηση δεν έχω βρει.
Όταν όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αυτοί που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ. (Ο βασιλιάς Ληρ για την Κορντήλια). Είμαστε καταδικασμένοι ανόητοι. Δυστυχώς το ξέρουμε. Για αυτό αποφάσισα ότι για ένα δύο λεπτά η πολύτιμη παρουσία σου στο διπλανό δωμάτιο είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζω.
Λεηλατημένος από έρωτα
Τρυφερά
Rich

Διακοπές μόνη μου....

Μιλάω τις προάλλες με φίλο εδώ, κάτι λέμε για συντροφικότητα και τρυφερότητα, λέω υπάρχει μέσα μου καταχωνιασμένο ένα ολόκληρο σύμπαν που μένει αχρησιμοποίητο, και το πρόβλημα είναι ότι το έχω δει φωτισμένο. (Ήμουν άυπνη, μου βγαίνει σε λογοτεχνικό).

Και φυσικά σκέφτομαι τη μιζέρια του να πάω διακοπές μόνη, αλλά κάποιες στιγμές αναλογίζομαι την προοπτική του να μην ήμουν μόνη, να ροχάλιζε κάποιος δίπλα μου όλο το βράδυ (γιατί ως ζευγάρι πέφτεις για ύπνο βράδυ, όχι με την ανατολή), μετά να ξυπνούσε φρέσκος-φρέσκος το πρωί θέλοντας να αδράξει τη μέρα και να πάει σε κάποιο κωλοχώρι εκδρομή, και έλεος πια Μαρία μου, πόση ώρα κάνεις να ετοιμαστείς, και μάλλον καλύτερα σβηστά τα φώτα, και ατμόσφαιρα και δεν κοστίζει, και δεν μπαίνουν και κουνούπια.

Γιατί ο έρωτας δεν κράτησε πολυ;

Έχω βαρεθεί να διαβάζω αναλύσεις γιατί ο έρωτας δεν κράτησε ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Να ακούω ειδικούς να μιλούν για σχέσεις στις οποίες είσαι σχεδόν ικανοποιημένος - the making of a great love story that one. Να μαλώνω με αναλυόμενους που έχουν αποστεγνώσει την ζωή τους τόσο πολύ από ένα συναίσθημα που φοβούνται και θεωρούν άρρωστο, κοιτώντας αφ' υψηλού από τον απόρθητο πύργο της αυτοπροστασίας. Ο έρωτας, αν σου συμβεί, δεν τελειώνει ούτε από την οικειότητα που στην περίπτωσή του είναι αβίαστη ούτε επειδή δεν ταιριάζουν οι χαρακτήρες, που είναι σίγουρο ότι - ΕΥΤΥΧΩΣ - δεν θα ταιριάξουν. Τελειώνει γιατί σχεδόν κανείς δεν αντέχει να βρίσκετε σε αυτή την κατάσταση. Όταν είσαι ερωτευμένος έχεις να αντιμετωπίσεις μια μοίρα χειρότερη από το θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι ένα τέλος, ενώ ο έρωτας είναι κάθε μέρα μια Χιροσίμα πάνω στον προσωπική σου ταυτότητα. Όποιος άντεξε - έστω για λίγο - να δέχεται κάθε μέρα ατομική βόμβα μέσα του, να μην ξέρει που αρχίζει αυτός και που τελειώνει ο άλλος, ας μιλάει. Οι υπόλοιποι ας κάνουν life coaching ή ας αρχίσουν την κηπουρική.

Ο ερωτισμός δεν είναι πόθος

"Νομιζω πως σε καταλαβαινω.."ειπε ο διευθυντης. "Οταν ημουν καμποσα χρονια νεοτερος γνωρισα μια κοπελα που πηγαινε με ολους κι επειδη ηταν ομορφη, θελησα να παω και γω μαζι της. Ε λοιπον δε με ηθελε ! Πηγαινε με τους συναδελφους μου, με τον οδηγο, με τον μαγειρα , με αυτον που κουβαλουσε τα φορεια με τα πτωματα, μονο με μενα δεν ερχοταν. Το διανοειστε;
Μα ναι..
Ο ερωτισμος δεν ειναι ποθος απλως για ενα αλλο κορμι, αλλα εξισου ποθος για διακριση. Ο συντροφος που αποκτουμε, που μας νοιαζεται και μας αγαπαει γινεται ο καθρεφτης μας, αποτελει το μετρο της σημασιας και της αξιας μας. Απο αυτη την αποψη η μικρη μου πορνη ειχε δυσκολο εργο. Οταν πηγαινεις με τον καθενα παυεις να πιστευεις πως κατι τοσο κοινο οπως η ερωτικη πραξη μπορει να εχει ακομα οποιαδηποτε σημασια. Κι ετσι αναζητεις την πραγματικη ερωτικη διακριση στην αντιθετη κατευθυνση. Τελικα διαλεξε εμενα και τοτε εγω καταλαβα πως ηταν μια εξαιρετικη διακριση και σημερα ακομα θεωρω πως ηταν η μεγαλυτερη ερωτικη επιτυχια μου. "

- Εχετε ενα εκπληκτικο ταλεντο να παρουσιαζετε το μαυρο ασπρο, ειπε η γιατρος.

Τι να κανεις με τις σχέσεις;

Τι να κάνεις με τις σχέσεις; Μόνο να εκτίθεσαι για να ανοίγεις συναισθηματικά. Ανθίζεις μέσα από άνοιγμα, δεν ανθίζεις μέσα από απομόνωση. Με ρωτάς ” Γιατί είναι Σημαντικές οι σχέσεις; " Γιατι μέσα από σχέση δημιουργήθηκες, μεταμορφώθηκες από έμβρυο σε νεογέννητο, από νεογέννητο σε βρέφος, από βρέφος σε παιδί. Μέσα από σχέση και συναισθήματα έγινες αυτό που είσαι. To πρώτο σου καταγεγραμμένο περιβάλλον είναι το συναισθηματικό. Η πρώτη σου αναπνοή χρωματίστηκε από συναισθήματα. Το πρώτο σου βλέμμα πλαισιώθηκε από συναισθήματα.
Συνυπάρχουμε και συμπορευόμαστε με αγαπημένους ανθρώπους και εξελισσόμαστε μέσα σε πλέγματα σχέσεων, ανάγκες που εκπληρώνονται, ανάγκες που έμειναν ανεκπλήρωτες, ερωτηματικά που ίσως δεν πήραν απάντηση και συναισθήματα που δεν βιώθηκαν. Οι σχέσεις που ζούμε, οι σχέσεις που μας αφήνουν σημάδια στην ψυχή μας είναι οι σχέσεις που ορίζονται και γεννιούνται από την γέννηση συναισθημάτων...

Αχ έρωτα.

"H μνήμη έχει αξία όχι ως οστεοφυλάκιο αλλά ως καζάνι που βράζει"

Όλα τα λουλουδάκια. --Η ρήση, μάλλον του Jean Paul, ότι «οι αναμνήσεις είναι το μόνο κτήμα, το οποίο κανένας δεν μπορεί να μας πάρει», ανήκει στην εφεδρεία της ανήμπορης συναισθηματολογικής παρηγοριάς, η οποία επιζητεί να πείσει, ότι η παραιτούμενη απόσυρση του υποκειμένου στην εσωτερικότητα είναι ακριβώς η εκπλήρωση, την οποία αυτό εγκαταλείπει. Στήνοντας το αρχείο του εαυτού του, το υποκείμενο κατάσχει το δικό του απόθεμα εμπειρίας ως ιδιοκτησία και έτσι το μετατρέπει πάλι σε κάτι εντελώς εξωτερικό προς το υποκείμενο. Η περασμένη εσωτερική ζωή γίνεται σύνολο επίπλων, όπως αντίστροφα κάθε κομμάτι ρυθμού Biedermeier ήταν καμωμένο ως ανάμνηση μεταμορφωμένη σε ξύλο.
 Ο εσωτερικός χώρος, όπου η ψυχή στεγάζει τη συλλογή των απομνημονευμάτων και αξιοπερίεργων της, είναι ετοιμόρροπος. Οι αναμνήσεις δεν γίνεται να φυλαχτούν σε συρτάρια και αρχειοθήκες· απεναντίας, μέσα τους το παρελθόν διαπλέκεται αξεδιάλυτα με το παρόν. Κανένας δεν τις ορίζει ελεύθερα και κατά βούληση, όπως εγκωμιάζουν οι επηρμένες ρήσεις του Jean Paul. Όπου ακριβώς φθάνουν να είναι ευκυβέρνητες και αντικειμενοποιημένες, όπου το υποκείμενο τις θεωρεί εντελώς διασφαλισμένες, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν όπως οι λεπτεπίλεπτες ταπετσαρίες τοίχου στο εκθαμβωτικό φως του ήλιου. Όπου όμως, υπό την προστασία της λήθης, διατηρούν τη δύναμη τους, κινδυνεύουν όπως κάθε τι ζων. Γι' αυτό η στραμμένη κατά της εκπραγμάτισης σύλληψη του Bergson και του Proust, σύμφωνα με την οποία το παρόν, η αμεσότητα, συγκροτείται μόνον με τη διαμεσολάβηση της μνήμης, ως αλληλεπίδραση του τώρα και του τότε, δεν έχει μόνο μια σωτήρια, αλλά και μια καταχθόνια όψη.
Όπως ακριβώς κανένα παλιότερο βίωμα δεν είναι πραγματικό, αν η απροαίρετη ενθύμηση δεν το έχει ελευθερώσει από τη νεκρική ακαμψία της απομονωμένης του ύπαρξης, έτσι, αντίστροφα, καμιά ανάμνηση δεν είναι διασφαλισμένη, αυθύπαρκτη, αδιάφορη για το μέλλον εκείνου που την τρέφει· τίποτε περασμένο δεν γίνεται, με τη μετάβαση του στην απλή παράσταση, άτρωτο από την κατάρα του εμπειρικού παρόντος. Η πιο μακάρια ανάμνηση ενός άνθρωπου μπορεί να αναιρεθεί στην ουσία της από τη μεταγενέστερη εμπειρία.
Όποιος αγάπησε και προδίδει την αγάπη, δεν προξενεί κακό μόνο στην εικόνα του υπάρξαντος, άλλα και στο ίδιο το τελευταίο. Με ακαταμάχητη προφάνεια εισχωρεί στην ανάμνηση κατά τη στιγμή της αφύπνισης μια χειρονομία δυσανασχέτησης, ένας αφηρημένος τόνος φωνής, μια ελαφριά υποκρισία στην ηδονή και μετατρέπει την αλλοτινή εγγύτητα ήδη σε αυτή την ξενικότητα που έχει γίνει σήμερα. Η απόγνωση έχει την έκφραση του αμετάκλητου, όχι επειδή τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να ξαναγίνουν καλύτερα, αλλά επειδή τραβάει στη δίνη της το ίδιο το παρελθόν.
Γιαυτό είναι ανοησία και συναισθηματισμός να θέλει κανείς να διατηρήσει το παρελθόν αμόλυντο από την πλημμυρίδα της βρωμιάς του παρόντος. Καμιά ελπίδα δεν έχει απομείνει για το περασμένο, παρά, εκτιθέμενο ανυπεράσπιστα στη συμφορά, να ξαναπροβάλει από αυτή διαφορετικό.
Όποιος όμως πεθαίνει απελπισμένος, ολόκληρη η ζωή του ήταν μάταιη.

ADORNO, *Minima Moralia*

Ερωτα η κατάθλιψη;

Σας ξέρω εσάς που ρομαντικοποιείτε την κατάθλιψη.

Είστε οι επίγονοι εκείνων που προσέγγιζαν ρομαντικά τη φυματίωση..

(Που έλεγαν πως η αρρώστια έπληττε μόνο ανθρώπους ιδιοφυείς και παθιασμένους και πως ο πυρετός δεν ήταν παρά η σωματική έκφραση της φωτιάς που έκαιγε την ψυχή τους.)

Πάντως, έτσι για την ιστορία, η κατάθλιψη δεν είναι απλά μια ακόμα κακή μέρα.

Ούτε τα ντάντυ ίσιους είναι κατάθλιψη.

Ούτε η προβληματική σας γύρω απ' τα γκομενικά σας και η αγωνία σας για το πότε θα «αποκατασταθείτε» είναι.

Δεν είναι σέξυ να έχεις «ψυχολογικά».

Σταματήστε να τρώτε τις μύξες σας.

(Σταματήστε και τα ηλίθια αστεία περί ψυχοφαρμάκων εδώ μέσα. Πίσω στα τάμπλερ σας!)

Το ερωτικό φιλί

  Το ερωτικό φιλί είναι κάτι που έχει επινοήσει ο άνθρωπος για να κάνει την ζωή του πιο δύσκολη. Είναι ένα άχρηστο πράγμα, τα μέρη υπάρχουν εκεί νότια του σώματός μας, έτοιμα να λάβουν θέση για αναπαραγωγή, χωρίς φιλιά, χωρίς τίποτα. Δεν υπάρχει καμία εξήγηση γιατί με τους περισσότερους ανθρώπους θες να κρατάς μια απόσταση "αισθησιακής ασφαλείας" κι ας ξέρεις ότι αυτοί που θα σε πληγώσουν είναι εκείνοι με τους οποίους δεν θες να έχεις καθόλου απόσταση. Το φιλί έχει δέρμα και οσμή και γεύση, αυτά που δεν αντέχεις στους πολλούς και σε κάνουν να εθίζεσαι σε ελάχιστους. Γίνεται με κλειστά μάτια, αποδεικνύοντας πως η όψη είναι ένα πολύ ψυχρό πράγμα, εξαιρετικό στο να πουλάει προϊόντα κι αυτό επειδή ακόμα δεν έχουμε καταπιαστεί με το να αποθηκεύουμε μυρωδιές. Το γράφει η Πλαθ και πώς να έχει άδικο; Φίλησε με και θα δεις πόσο σημαντικός είμαι. Περνάμε τον καιρό μας κάνοντας ασκήσεις συναισθηματικής ανορεξίας, αποφεύγοντας όλα αυτά που μας συγκινούν, αισθανόμαστε δυνατοί μέχρι κάποιος, τυχαία, απλώς με την βιολογική του παρουσία να μας αποδείξει ότι η πείνα δεν μας κάνει δυνατούς, δεν μας κάνει κυρίαρχους, μας κάνει τραγικά ηλίθιους. Όσο ηλίθιο είναι να υπάρχει Παγκόσμια Μέρα Φιλιού άλλο τόσο ηλίθιο είναι να μην φιλιούνται όσοι έχουν αμοιβαία επιθυμία. Η συνουσία είναι απλώς ένα παρακολούθημα του φιλιού κι όπως έδειξε ο Ζουλάφσκι στο "Σημασία έχει ν΄αγαπάς" η ζωή πέρα από τον έρωτα είναι ένα φριχτά δεύτερο πράγμα, μια ιλαρή τσόντα.

Τι είναι ο πόλεμος μαμα;

Οταν ημουν  5 ετων καναμε ενα ταξιδι στο Αουσβιτς. Μού ειχαν μιλησει προηγουμενως για τον πολεμο με απλα λογια. Αυτοι που εχουν παει μπορουν να αντιληφθουν ακριβως την ατμοσφαιρα, πολυ βαρια, οσο ημασταν εκει δεν μπορουσαμε ουτε να μιλησουμε καλα καλα , παρα μονο κοιταζομασταν. Νιωθαμε την καρδια μας να την εχει καλυψει ενας τονος σιδερο. Προσπερασαμε εφηβους εβραιους που εκαναν μικρα μνημοσυνα σε ομαδες, τα κατεργα, τους φουρνους, τις ξυλινες ταβλες που κοιμοντουσαν καποτε οι ανθρωποι κ τους γκρεμισμενους θαλαμους αεριων. Ανατριχιλα.  
   Σε καθε σημειο που στεκοσουν υπηρχε φωτογραφια απο τοτε κ ηταν πολυ ανατριχιαστικο γιατι τους εβλεπες, εβλεπες τους ανθρωπους που στεκονταν εξαθλιωμενοι, σκιες του εαυτου τους, μολις μερικα χρονια πριν εκει που τωρα παταγες εσυ. Σε ολη αυτην την διαδρομη μου εξηγουσαν  πραγματα τον πολεμο σαν παραμυθι, εμένα δεν με πολυενοιαζε μαλλον, εβλεπα το στρατοπεδο σαν μια αλανα για παιχνιδι, ετρεχα, κρυβόμουν, γελούσα. Καποια στιγμη ξεμακραινω και πηγαινω και στεκομαι ακινητη μπροστα σε αυτη τη φωτογραφια. Στεκονταν στο σημειο διαχωρισμου, το σημειο δηλαδη περιπου στο μεσο του στρατοπεδου, λιγο μετα απο το τερμα των τρενων, οπου οι Ναζι χωριζαν βιαια τα παιδια απο τις μητερες.
- Μαμα που πανε τα παιδακια;
- Εδω τα χωριζουν οι στρατιωτες απο τις μαμαδες τους
- Και που τα πανε;
- Τα πανε σε αυτα τα ξυλινα δωματια
- Και ποιος τα φροντιζει;
- Κανεις
- Και που πανε τις μαμαδες;
- Αλλου
- Γιατι;
- Γιατι αυτο ειναι πολεμος.
Έπαθα  τετοιο σοκ που μεχρι το τελος της ημερας δεν σταματησα να κρατάω το χερι της μαμάς μου. Και απο ολο το ταξιδι στην Πολωνια πεντε χρονια μετα, μονο αυτο θυμαμαι: οτι υπαρχουν παιδακια που τα χωριζουν καποιοι κακοι βιαια απο τις μαμαδες τους.

Ο κυριος Ν και το παιδί που δεν έβλεπε - Αληθινή ιστορία

Με αφορμή την σημερινή ημέρα..

Γνώρισα τον Ν. πριν 9 χρόνια. Δούλευε τότε ως οδηγός στις υπηρεσίες μιας πολύ εύπορης οικογένειας. Ο Ν. ήταν διαθέσιμος εργασιακά 24/7 - διέμενε εντός μάλιστα της οικίας της οικογένειας αυτής.
Ο Ν. είχε ένα αγοράκι 5 ετων τότε το οποίο δεν το έβλεπε σχεδόν καθόλου.΄Είχε προλάβει όμως να το τραβήξει λίγες φωτογραφίες εκεινες τις ελάχιστες φορές που το έβλεπε και τις έδειχνε παντου. Αυτος ηταν ο γιος του και ειχαν ακριβως τα ίδια μάτια, χρώματα και τον ιδιο σωματοτυπο. Ο Ν. κάθε φορά που με έβλεπε - και λίγο πριν μου δείξει τις ίδιες και τις ίδιες φωτογραφίες - μου κουνουσε από μακρυα και ένα άλλο δικαστικό έγγραφο. Γι αυτά δουλευε ο Ν, για τα δικαστικά έγγραφα και τους δικηγόρους, αχ γι αυτά. Αυτά του έτρωγαν όλα του τα λεφτα, ζωή δεν είχε, γι αυτά δουλευε νυχθημερόν. Αυτά ήταν η έννοια του και η μεγαλη στενοχωρια του. Μετα τα πετούσε καπου στο πίσω καθισμα του αυτοκινητου και εβγαζε τις φωτογραφίες. Ελαμπε ξαφνικά το πρόσωπό του Ν γιατι οσο και να πεις είναι ευλογια να εχεις τέτοιες πλατες και να τις κληρονομησει και ο γιος σου.
Το μικρό αγόρι ήταν δυσλεκτικό κι έπρεπε να κανει μαθήματα. Η εύπορη οικογένεια για την οποια εργαζονταν ο Ν. πρότεινε να καλύπτει τα μαθήματα αυτά - και ετσι ο Ν.  ηταν γι αυτην τους την κινηση αιωνια ευγνωμων. Δεν είναι και λιγο πραγμα να νοιαζονται ετσι ξενοι ανθρωποι για το δικό σου το παιδι. Αχ το παιδί. Αχ και ποσο θα 'θελε να τον παρει ένα απόγευμα να πανε να δουν μαζι τον Ολυμπιακό να παιζει στα γήπεδα. Η να του μαθαινε ποδήλατο. Η να τρώγανε μαζι παγωτο εστω - όταν εισαι ευλογημένος αλλωστε από γεννησιμιού σου με τέτοιον σωματοτυπο μπορεις να φας οσα παγωτα θες.
Η ευπορη οικογενεια μετακομισε στο Λονδινο πριν 3 χρονια. Μαζι τους μετακομισε και ο Ν. Αφου δεν τον εβλεπε που δεν τον εβλεπε τον μικρο, ας φροντιζε για την φοιτησή του τουλαχιστον σε ένα ιδιωτικο σχολειο - τα διδακτρα της οποιας προσφερθηκε η ευπορη οικογενεια να καλυψει τοσο γενναιοδωρα. Δεν είναι  αλλωστε και λιγο πραγμα να νοιαζονται οι ξενοι για το δικό σου το παιδι.

Αχ παιδι του Ν.
Θα αναλογιστείς άραγε κάποια μέρα σε πόσους έχει δείξει τις φωτογραφίες σου ο πατέρας σου και πόσα παγωτά δεν φάγατε ποτέ μαζί.

Για τον Ν και ολους τους Ν. του κόσμου

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μάθηση.

Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη μάθηση.
Υπάρχει μια συναρπαστική ιστορία στο διαδίκτυο για τον Τόμας Έντισον και τα παιδικά του χρόνια στο σχολείο. Η ιστορία είναι η παρακάτω
Ο Τόμας Έντισον, μια μέρα, γύρισε από το σχολείο του κουβαλώντας ένα γράμμα από τον δάσκαλό του. Όταν έφτασε στο σπίτι του, η μητέρα του τον ρώτησε τι ήταν αυτό και εκείνος της το παρέδωσε. Όταν η μητέρα του το άνοιξε, άρχισε να κλαίει. Ο Τόμας την ρώτησε τι έγραφε κι εκείνη του διάβασε με δάκρυα στα μά...τια:

«Κυρία, ο γιος σας είναι ιδιοφυής. Αυτό το σχολείο είναι πολύ μικρό για εκείνον και δεν διαθέτει τους ανάλογους δασκάλους για να τον εκπαιδεύσουν. Παρακαλώ πολύ μορφώστε τον μόνη σας.»
Και έτσι, ο Τόμας μορφώθηκε από τη μητέρα του. Κάποια χρόνια αργότερα, εκείνη πέθανε και ψάχνοντας σε κάποια αντικείμενά της σε μια παλιά ντουλάπα, βρήκε το γράμμα του δασκάλου του. Έκπληκτος, διάβασε τα παρακάτω
«Ο γιος σας είναι διανοητικά ανεπαρκής και δεν μπορούμε να του επιτρέψουμε να παρακολουθεί πλέον τα μαθήματα μας. Αποβάλλεται!»
Ο Έντισον συγκινήθηκε και αργότερα έγραψε
«Ο Τόμας Έντισον ήταν ένας διανοητικά ανεπαρκής που η μητέρα του τον μετέτρεψε στην ιδιοφυΐα του αιώνα»
Αν και η ιστορία είναι συγκινητική, εντούτοις τα πράγματα δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι. Ο Τόμας Έντισον είχε δυσλεξία και όπως καταλαβαίνετε, τον 19ο αιώνα, δεν είχαν ιδέα τι ήταν αυτό που του συνέβαινε. Ο δάσκαλός του λοιπόν πραγματικά τον αποκάλεσε ανεπαρκή (addled) αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Τόμας το γνώριζε από την πρώτη στιγμή μιας και δεν έστειλε κανένα γράμμα αλλά του το είπε κατάμουτρα στην αίθουσα του σχολείου. Εξοργισμένος, ο Έντισον, έφυγε από το σχολείο και την επόμενη μέρα επέστρεψε με τη μητέρα του η οποία ένιωσε επίσης αγανάκτηση τόσο για το δάσκαλο όσο και για το σκληρό σύστημα εκπαίδευσης που ακολουθούσε. Ως εκ τούτου, ανέλαβε να μορφώσει η ίδια τον γιο της.
Είναι αλήθεια ότι ο Τόμας Έντισον είχε κάνει πάνω από 1.000 εφευρέσεις, όπως επίσης ότι ήταν μια ιδιοφυΐα. Και στην αληθινή ιστορία και στην ψεύτικη ωστόσο, υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ότι η μητέρα του τα κατάφερε πολύ καλύτερα από το σχολείο του. Και εδώ είναι ίσως τα πιο σημαντικά μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε. Πρώτον, ότι η αγάπη θα πρέπει να είναι ο πυρήνας της εκπαίδευσης και δεύτερον, υπάρχουν πολλοί κοντόφθαλμοι εκεί έξω που θα σπεύσουν να κατακρίνουν οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν. Γι αυτό, μη μασάτε όταν κάποιος μειώνει εσάς ή κάποιον που αγαπάτε. Το μόνο που οφείλετε να κάνετε είναι να γίνετε ο καλύτερος εαυτός σας!

Καλό Πάσχα σε όλους

ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΑΡΚΑΔΙ, 6-9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1866

Ζούσαν κάποτε στο Αρκάδι κρητικόπουλα γενναία,

Ο Ζυμβρακάκης,ο Κόρακας και ο Κορωναίος.

Είχαν λεβέντικη θωριά και καρδιά σαν λιοντάρι.

Δεν φοβούνταν τον Πασά και ούτε τα Τούρκικα αφεντικά.

Με σύνθημα δυνατό,αντιστέκοταν στον Τούρκικο Ζυγό.

<<ΕΝΩΣΙΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ>>

Νά σου στέλνουν γράμμα στον Μουσταφά Ναιλή Πασά για να

λύσει τα ζητήματα τα ελληνικά.

Του ζητούν Ελευθερία και πλήρη ανεξαρτησία

για τα θρησκευτικά και για τα οικονομικά.

Μα ο Πασσάς Γκιριτλί αγριεύει και στέλνει Τούρκικο στρατό

αυτήν την επανάσταση να πνίξει και τα κρητικόπουλα να σκοτώσει.

Όμως του Κρητικού η καρδιά είναι μια λεβεντιά.

Τι και αν μαύρη μέρα στις 9 του Νοεμβρη ξημερώνει.

Όλοι ενωμένοι πολεμούν και τον Πασά θέλουν να νικούν.

Ο Πασάς ο πονηρός να που γκρεμίζει την Μονή και το ολοκαύτωμα αρχίζει,

παντού το αίμα τους σκορπίζει.

Όλοι πολεμάνε μέχρι θανάτου,

για την ελευθερία της πατρίδας,και η θυσία τους συγκλονίζει

και όλη η Ευρώπη με το μέρος της Ελλάδας γυρίζει.

Και επέθαναν τα παλικάρια για να ζήσει η Έλλαδα.

Απο τότε άλλαξαν πολλά ,και ο Σουλτάνος ηττήθηκε ουσιαστικά,

παραχωρεί νόμο οργανικό και την Κρήτη ελευθερώνει,η χριστιανοσύνη Θριαμβεύει

και η αυτοθυσία τους η ηρωική έμεινε στην ιστορία συγκλονιστική.

Διαβάζωντας και εγώ την ιστορία αυτήν έχω ήδη συγκινηθεί.

Κρίμα όμως πόσο έχουμε αλλάξει ,και την ιστορία μας πόσο έχουμε ξεχάσει...

Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες

                                  Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες

Άνοιξα τα μάτια μου. Το θαλασσινό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπό μου. Δροσιά και ηρεμία σε ένα καράβι για τη Μύκονο. Τι άλλο ήθελα; Μέσα στις σκέψεις μου δεν παρατήρησα πως ένας ίσκιος στεκόταν από πάνω μου. Ένα αγόρι με σχιστά γκρίζα μάτια με κοιτούσε.

«Πάντα έτσι τρομάζεις τους άλλους;» ρώτησα. Δεν πήρα απάντηση.

Κάθισε στο κατάστρωμα κοντά στην καρέκλα μου. Με χειρονομίες μου έδειξε τον λαιμό του. «Δεν μπορείς να μιλήσεις;» ρώτησα. Έγνεψε καταφατικά. Τον ρώτησα πώς τον λένε. Έβγαλε ένα σημειωματάριο και έγραψε: «Έχω το πιο κουλό όνομα που μπορείς να φανταστείς. Θες σίγουρα να το μάθεις;». Και πρόσθεσε: «Έχεις τρομερό μουτράκι όταν κοιμάσαι, αλλά ξύπνια είσαι σκέτος πίνακας ζωγραφικής». Γέλασα. Τον ρώτησα πού πηγαίνει κι απάντησε ότι πηγαίνει στη Μύκονο και μου πρότεινε να με ξεναγήσει, μια και είχε ξαναπάει.

Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Ήταν εξάλλου η πρώτη μέρα της άδειάς μου, αφήνοντας πίσω ένα φορτισμένο εργασιακό περιβάλλον. Ξαφνικά ξύπνησα απότομα αλλά γλυκά, νιώθοντας ένα χάδι στα μαλλιά μου.

«Σόρρυ για την κίνησή μου, αλλά φτάσαμε», μου έγραψε ξανά στο μπλοκάκι του.

Κατεβαίνοντας προσφέρθηκε να μεταφέρει τις βαλίτσες μου. Του έδωσα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου, όπου με περίμενε η φίλη μου που θα μέναμε μαζί. Μου έστειλε ένα φιλάκι πεταχτό και έφυγε.

Το ίδιο απόγευμα ήρθε και με βρήκε στη βόλτα, στο παλιό λιμάνι της Μυκόνου. Γνωριστήκαμε περισσότερο. Συνεννοούμασταν πλέον με κινήσεις και νοήματα. Το ηλιοβασίλεμα έφερε την έκπληξη. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και έσκυψε και με φίλησε αργά, με απόλυτο συγχρονισμό, αγκαλιαστήκαμε. Μου έδωσε να καταλάβω ότι ήθελε να είμαστε μαζί. Μου άρεσε. Με κολάκευε το ενδιαφέρον του, αλλά ψιθύρισα: «Θέλω να μείνω ανεξάρτητη». «Κρίμα, δε θέλω να σου γίνομαι βάρος. Θα πάψω να σε ενοχλώ, αλλά ξανασκέψου το σε παρακαλώ», έγραψε στο χαρτί και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.

Το σκέφτηκα, το έψαξα από κάθε πλευρά. Ένα τσίμπημα στην καρδιά δε με άφηνε σε ησυχία. Τέσσερις μέρες αργότερα έλαβα ένα γράμμα του.

«Σε ξέρω τόσο λίγο και όμως νιώθω να σε ξέρω καιρό. Είσαι το μόνο κορίτσι χωρίς προβλήματα ομιλίας ή ακοής που κατάφερα να κυνηγήσω. Πάντα κοιτούσα κορίτσια με “δυσλειτουργίες” σαν κι εμένα. Ακόμα και αν ήθελα ένα “κανονικό” κορίτσι, έπνιγα τα συναισθήματά μου. Εσένα όμως σε ποθώ. Είναι κάτι πρωτόγνωρο και πολύ δυνατό. Θα ήθελα τόσο να είμαι μαζί σου, να σε ακολουθώ, να σου κάνω τα χατίρια. Σε παρακαλώ! Μη με απορρίπτεις τόσο απόλυτα, άσε μου λίγο χώρο, δώσε μου μία ευκαιρία και θα δεις ότι έχω πολλά να σου δώσω. Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια προσέγγισης. Μετά θα πάψω να ελπίζω. Αν μετάνιωσες δείξε μου ένα σημάδι. Όμως μη μου δώσεις ψεύτικες ελπίδες, μη με λυπηθείς. Μόνο την καρδιά σου ακολούθα, όχι τον οίκτο σου. Σ'αγαπώ».

Δάκρυσα. Δεν ήθελα να μπερδέψω τη συμπόνια με τον έρωτα. Ήξερα πλέον την απάντηση, αλλά δεν ήξερα από πού πήγαζε. Σε λίγο συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν τα μάτια και τα χείλη του που επιθυμούσα να φιλήσω. Άρα, έρωτας υπήρχε μονάχα μέσα μου. Έγραψα σε χαρτόνι: «Περιμένω την επόμενη κίνησή σου», το έβαλα σε φάκελο και το έστειλα. Η αγωνία με έτρωγε!

Ύστερα από τέσσερις μέρες επιτέλους με ξύπνησε το γνωστό χάδι. Τινάχτηκα χαρούμενη. Φωτίστηκε ολόκληρος. Έγραψε: «Έχουμε όλο τον καιρό να χτίσουμε τη σχέση μας. Είσαι σίγουρη πως το θέλεις;». Με τη θετική μου απάντηση σφραγίστηκε μια σχέση που συνεχίζεται ως σήμερα, είκοσι τρεις μήνες μετά. Η αγάπη τελικά συμβιβάζεται με την ανεξαρτησία αν ξέρει καθεμιά τα όριά της!

_

γράφει η Μαρία Καφφέ

Εκείνο το καλοκαίρι-Οι ιστορίες 4 φίλων πως πέρασαν Εκείνο το καλοκαίρι.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ    

      Αρχικά κούνησα το μαντήλι στο λιμάνι και αποχαιρέτησα τις κολλητές μου,που αναχώρησαν για διάφορα νησιά,αφηνοντάς με μόνη στην πόλη.Στη συνέχεια,πήγα και άνοιξα ένα τραπεζικό λογαριασμό,καταθέτωντας τα 100 ευρώ που περιείχε το πενιχρό μου κομπόδεμα.Πως θα τα κατάφερνα να τα πολλαπλασιάσω;Οι γονέις μου ήταν κατηγορηματικοί.Είχαν λεφτά για να διαθέσουν να σπουδάσω σε κάποιο ιδιωτικό κολέγιο,αλλά όχι για υποκριτική.Το θεωρούσαν χαμένο κόπο,χρόνο και χρήμα...

-Αν  το θέλείς τόσο πολύ,μάζεψε μόνη σου τα χρήματα,μου δήλωσαν,

Πιστεύοντας οτι θα με αποθάρυναν τόσο, ώστε να ενδώσω τελικά στις προτροπές τους να γίνω βρεφονηπιοκόμος η προγραμματίστρια! Δε  με ήξεραν καθόλου καλά! Απο τα 8 μου χρόνια.Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω ηθοποίος..Ακόμα και άν έπρεπε να γίνω χίλια κομμάτια,για να μαζέψω τα χρήματα!Μήπως και τα περισσότερα αστέρια του Χόλιγκουντ κάπως έτσι δεν ξεκίνησαν την καρίερα τους;

ΝΕΟ ΚΟΡΙΤΣΙ,ΦΙΛΟΤΙΜΟ,ΨΑΧΝΕΙ....ΔΟΥΛΕΙΑ!

    Για καλή μου τύχη,το μεγαλύτερο παγωτατζίδικο της γειτονίας μου έψαχνε παρτ-τάιμερς εποχιακούς υπαλλήλους για να καλύψουν τα κενά όσων έφευγαν για διακοπές.Προσλήφθηκα αμέσως.Προφανώς γιατί ήμουν ανέκαθεν η καλύτερη πελάτισσα του μαγαζίου,γεγονός που εκτιμήθηκε δέοντως. Καθημερινά απο τις 8 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα.Έπρεπε να βρίσκομαι στο πόστο μου και να γεμίζω χωνάκια με παρφέ κρέμα,άφθονο σιρόπι και καβουρντισμένα μυγδαλάκια.Θέωρησα την πρόσληψη σαν προσωπική μου νίκη και το γίορτασα με μία γρανίτα κερασμένη απο το νέο μου αφεντικό.Οκ έιχα κλέισει τα πρωινά μου.Τα απογέυματα τι θα έκανα;

-Η Λίλιαν της κυρίας Μαρίας θέλει να αρχίσει φροντιστήριο για να παει στην Α Γυμνασίου προετοιμασμένη.Μου είπε η μητέρα μου,αφήνοντας με να καταλάβω οτι ήταν με το μέρος  μου και άρα μπορούσα να ελπίζω στη βοήθεια της. Τηλεφώνησα στη Κυρία Μαρία και συμφωνήσαμε ότι με 100 ευρώ την εβδομάδα θα προετοίμαζα την κόρη της για το Γύμνασιο,πηγαίνοντας στο σπίτι τους Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή.Ακόμα και έτσι,όμως τα εισοδήματα μου δεν έφταναν με τίποτα να καλύψουν τα έξοδα για την σχολή.Έπρεπε να βρώ και άλλη δουλεια! Αγόρασα μια τοπική εφημερίδα αγγελιών.Δυστυχώς έλαχιστες αγγελίες έκαναν για μένα.Ούτε μηχανάκι οδηγούσα για να παραδίδω Πίτσες,ούτε γραφομηχανή ήξερα για να πληκτολογώ κείμενα,ούτε πτυχίο διέθετα για να βρώ μια απογευματινή δουλειά γραφείου....Ουπς για μια στιγμή.Αυτήν η αγγελία μέσα στο πλαίσιο ίσως και να...<<Ζητείται νέα κοπέλα ,με φαντασία και ευχάριστη προσωπικότητα, να αγαπάει τα παιδιά....>>τηλεφώνησα αμέσως και την επόμενη μέρα πήγα για ραντεβού με την υπεύθυνη του γραφείου.

Μου εξήγησε οτι χρειαζόταν ένα κορίτσι που θα πήγαινε σε παιδικά  πάρτυ γενεθλίων  και κατασκηνώσεις ντυμένη κλόουν.Το μόνο που θα έπρεπε να κάνω είναι να μεταμφιέζομαι,να   μακιγίαρομαι και να πηγαίνω να παίζω με τα πιτσιρίκια.Αναφώνησα με ενθουσιασμό...

-Εγώ ειμαι ο ανθρωπός σας!!!!! Συμφωνήσαμε στα λεφτά κι αναχώρησα αφήνοντας πίσω το όνομα και το νούμερο του κινητού μου.Ένιωσα σχεδόν ευτυχησμένη.Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο να κάνω το ονειρό μου πραγματικότητα!!!!!

ΣΚΛΗΡΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

   

  Η πρώτη κάρτα απο την Μύκονο,όπου είχαν πάει η Λένα με τη Ζωζώ για διακοπές έγραφε

-Πάρε το πρώτο καράβι και έλα να ζήσεις το πίο τρελό καλοκαίρι της ζωής σου!!!!

  Μα πόσο απαράδεκτες!!!Εγώ κόντευα να αποκτήσω κιρσούς από την ορθοστασία στο Παγωτατζίδικο και αυτές είχαν βαλθεί να με ξεσηκώσουν.Η  ψυχολογική πίεση ήταν πολύ χειρότερη απο την σωματική κούραση.Ξαφνικά είχα μεταμορφωθεί στο κορίτσι-λάστιχο!Ξυπνούσα  άγρια χαράματα,περνούσα τα πρωινά στην δουλειά,παραγεμίζοντας με μπαλάκια παγωτού τα χωνάκια που αγκομαχούσαν.Επέστρεφα σπίτι τρέχοντας για να φάω κάτι ελαφρύ. Διάβαζα για να προετοιμάσω το μάθημα της Λίλιαν,Πήγαινα στο σπίτι της με την ελπίδα οτι θα την έπειθα να ασχοληθεί λιγάκι με όσα είχα προετοιμάσει για την παράδοση και στο τέλος του μαθήματος έκλεινα ραντεβού για τα παιδικά πάρτυ  και τις κατασκηνώσεις.Οταν τύχαινε ένα πάρτυ καθημερινή,πήγαινα με μισή καρδιά...Που να την βρώ την όρεξη να παίξω μουσικές καρέκλες με είκοσι οχτάχρονα που εκσφεντόνιζαν καραμέλες και κερασάκια της τούρτας και πλειμομπίλ φωνάζοντας σε χορωδιακό ρυθμό κάνοντας το σπίτι μπάχαλο...

Ωστόσο δεν με έπερνε να αρνούμαι δουλειές.Είχα ανάγκη τα λεφτά.Όποτε είχα χρόνο το εκμεταλλευόμουν για λίγο έξτρα χαρτζιλίκι.Αναλάμβανα το πότισμα του κήπου μιας γειτόνισσας.Μοίραζα διαφημιστικά φυλλάδια στα φανάρια και γενικά μετρούσα τις μέρες με κριτήριο τα χρήματα που είχα βγάλει στο τέλος της καθεμίας!!!

  Το νουμεράκι στο βιβλιάριο καταθέσεων μου άρχισε να ανεβαίνει..Μόλις πέρασε το όριο των 500 ευρώ, μου έκανα ενα δωράκι...Μου χάρισα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με Αμέθυστο...Το πρώτο πράγμα που απέκτησα στη ζωή μου με χρήματα που είχα βγάλει με τον ιδρώτα του προσώπου μου.Στο μεταξύ τα μηνύματα στο κινητό μου γινόταν ακόμη πιο πιεστικά

Καλά τι κάνεις εκεί;Εδώ περνάμε τέλεια.

Φανταζόμουν όλες τις κολητές μου να ξεροψήνοντε σε παραλίες και να πλατσουρίζουν σε καταγάλανα νερά και το πείσμα μου γιγαντωνόνταν μέσα μου.Το πρώτο καλοκάιρι  ανεξαρτησίας μετά το σχολείο ,το πρώτο καλοκαίρι  χωρίς θερινά μαθήματα και φροντιστήρια.Όμως εγώ το θυσίαζα στο βωμό ενός στόχου που δεν ήξερα κάν άν θα μου έβγαινε σε καλό. Και η κούραση έκανε τα μέλη μου βαριά και τη διάθεση μου απαισιόδοξη και μίζερη...Το χειρότερο ήταν ότι δεν υπήρχε κανείς πλάι μου να μου πεί αν έκανα το σωστό ή μιά τρύπα στο νερό...

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΞΙΖΕΙ....

      Αρχές Σεπτεμβρίου πιά και οι φίλες μου έχουν επιστρέψει μαυρισμένες και ξεκούραστες.Έχουν άπειρα να διηγηθούν και πολλές φωτογραφίες απο τα καλοκαιρινά τους love stories.Τις έχουν φέρει ως αποδεικτικά στοιχεία ενός αξέχαστου καλοκαιρίου.Εγώ απο την άλλη μεριά,δεν έχωτίποτα να τους δείξω.Το δέρμα μου είναι θαμπό και το βλέμμα μου κουρασμένο.Δεν είμαι ξέγνοιαστη και χαλαρή όπως εκείνες.Έχω όμως κάτι στο βάθος του τρίτου συρταριού του γραφείου μου που με κάνει και χαμογελώ. Ένα βιβλιάριο με ένα πενταψήφιο νουμεράκι που κοιτάζω κάθε βράδυ πρίν πέσω για ύπνο.Ένα νουμεράκι που για μένα είναι ο  πολυτιμότερος θησαυρός του κόσμου..

Είναι τα δικά μου χρήματα !Είναι το μέσο που μόνη μου απόκτησα,για να μπορέσω να αγγίξω το παιδικό μου όνειρο.Σε μερικές μέρες θα αρχίσουν τα μαθήματα στη σχολή και εγώ θα είμαι εκεί στα πρώτα θρανία.Μόνη μου το έκανα αυτό το θαύμα!

  Για πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο δυνατή και τόσο αυτάρκης.Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν χαμένο!Ήταν ένα στοίχημα που κέρδισα , πατώντας σταα πόδια μου...Θέλω να ανέβω πάνω σε ένα ψηλό βάθρο και να φωνάξω..

Για να νικήσεις πρέπει να παλέψεις.....Μπορεί αυτό να απαιτεί θυσίες και ξεβόλεμα αλλά...Πιστεψέ με...Πάντα αξίζει!!Σύγουρα...

απο την άλλη οι κολλητές  μου πως πέρασαν το καλοκαίρι τους;

θα σας πώ τώρα τι μου διηγήθηκαν για τους καλοκαιρινούς τους έρωτες...

ΜΥΚΟΝΟΣ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015.

Εκείνο το βραδάκι ,έγω και η κολλητή μου,η Ελένη καθόμασταν στο μικρό λιμανάκι,ατενίζοντας τη θάλασσα,που το βράδυ έμοιαζε ακόμη πιο μαγευτική και μυστηριώδης...

  Δύο άγνωστοι τουρίστες φωτογράφιζαν ένα χταπόδι που μόλις έιχε  ψαρέψει κάποιος.Η φίλη μου που θα έδινε για lower  θέλοντας να κάνει εξάσκηση στην -κατα κοινή ομολογία μέτρια προφορά της,τους πλησίασε και άρχισε τα γνωστά

   -do you speak english? where are you from? what's your name?

   Εγώ ξέσπασα σε νευρικά γέλια,ενώ εκείνοι κοίταζαν εκπλητοί.

-Ελένη σταμάτα της είπα.Θα νομίζουν οτι τους κάνουμε καμάκι.

-Μην λες την λέξη καμάκι την ξέρουν οι ξένοι..μου απάντησε.

Τελικά πιάσαμε κουβέντα και γνωριστήκαμε.Έιχαν έρθει με γκρούπ απο την Ούγγαρια για δύο εβδομάδες στην Ελλάδα.Τον έναν τον έλεγαν  Balazs και ήταν 18 χρονών.Άπο την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι του άρεσα,γιατι με κοίταζε διαπεραστικά...Έτσι ενώ η   Ελένη ήθελε να κάνει Practice στη γλώσσα, κατέληξα εγώ να μιλάω με τον Balazs  και η Ελένη να κρίνει την προφορά μου!!!

     Συμφωνήσαμε να βρεθούμε μόνοι μας την επόμενη μέρα.Μιλήσαμε πολύ.Εκείνος μου περιέγραψε την ζωή του στην Ουγγαρία και εγώ τη δική μου στην Αθήνα.Ήταν μοναδική εμπειρία για πολλούς λόγους.Κυρίως γιατί μάθαινα τόσα πράγματα για τις συνήθειες ενός ξένου πολιτισμού.

   Ένα βράδυ,η Ελένη μας έβγαλε φωτογραφία αγκαλιά πλάι στην θάλασσα.'Ηταν  το βράδυ που πολύ τρυφερά και ρομαντικά ,μου εξομολογήθηκε τα συναισθήματα του.Ήθελε να είναι ο Ρωμαίος μου και εγώ η Ιουλιέτα του και να με πάρει να φύγουμε μακρυά.Να είμαστε για πάντα μαζί!Ήμουν ,όπως έλεγε ,ο πρώτος του  έρωτας.'Οσο για μένα;;;;Έιχε καταφέρει με την ευαισθησία και τη θέρμη της καρδιάς του να αγγίξει τις πιο κρυφές χορδές της ψυχής μου.Όταν ήμουν μαζί του πετούσα ..Περάσαμε δύο υπέροχες εβδομάδες.Το βράδυ  του αποχωρισμού είμασταν μαζί ως τα ξημερώματα.Πρίν φύγει ανταλλάξαμε διευθύνσεις,φιληθήκαμε και συμφωνήσαμε να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις αυτής της καλοκαιρινής αγάπης...

     Απο τότε αλληλογραφούμε συχνά.Μου στέλνει κάρτες,ακόμη και την Ημέρα της Γυναίκας!Εκείνος φοιτητής πια και εγώ επίσης φοιτήτρια.Έχει σχέση με μια κοπέλα και εγώ έχω σχέση εδώ και ενάμιση χρόνο με άλλον.Αυτήν όμως η αληθινή έλξη που υπήρχε ανάμεσα μας,ίσως κάτω απο άλλες συνθήκες να εξελίσσοταν σε έναν μεγάλο,φλογερό έρωτα.Ωστόσο,παρά τη γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε αυτήν η ιστορία,συνειδητοποίησα,πως ότι είναι ωραίο δεν κρατά για πολύ.....Εύχομαι πραγματικά όλα τα κοριτσιά να γνωρίσουν  έστω για μία στιγμη της ζωής τους ένα σπάνιο πλάσμα σαν τον Balazs!!!

ΤΕΛΟΣ

ΜΥΚΟΝΟΣ...ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

  

Πηγαίνοντας με την αδερφή μου στην Μύκονο, το νησί που μοιάζει με τεράστιο κλάμπ,μείναμε στο σπίτι της θέιας μου με τα δύο ξαδέρφια μου να ετοιμάζονται για κλάμπιγκ. Η μικρή οδυνηρή εκπληξούλα για μένα ήταν,ότι δε θα με έπερναν μαζί!!!-δεκατετράχονα δεν επιτρέπονται...Είπε ο μεγαλύτερος ο Νικόλας.Με άφησαν σπίτι με το στόμα ανοιχτό και έκφραση όλο μίσος...Αποφάσισα να μην κυλήσουν έτσι οι διακοπές μου.Θα έπαιρνα το αίμα μου πίσω!Περίμενα ως το βράδυ που έπεσαν εξουθενωμένοι για ύπνο και έβαλα το σχεδιό μου σε εφαρμογή.. Μπαίνοντας σαν κλέφτης στο δωμάτιο,έβγαλα το υγρό  VAPONA απο την μπρίζα και άφησα τα κουνούπια να της ρουφήξουν το αίμα....

  Πήγα μετά στον Κλέονα και γνωρίζοντας οτι το πρωί διψάει,έβαλα στο νερό ένα χαπάκι που θα τον έστελνε γρήγορα στην τουαλέτα! Μετά πλησίασα τον κοιμησμένο Νικόλα και αφού του έριξα ένα ίδιο χαπάκι,πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του.

   Όλα πήγαν ,όπως τα σχεδίασα.Το καζανάκι ακούγοταν όλη μέρα,συν τα βρισίδια του Νικόλα για τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Η αδερφή μου την ψιλογλίτωσε μόνο που...έχασε(έχασε;) την ενυδατική κρέμα και το κραγιόν της.Η θεία μου τους μάλωνε όλους,παινεύοντας μόνο εμένα..Το ήσυχο ανιψάκι της!!!!

Και μετα;

Θα αναρωτίεστε σύγουρα μετά τι συνέβη...Λοιπόν εγώ το διασκέδαζα αφάνταστα.Το βραδάκι όμως,όλα άλλαξαν.Η ένεργεια του χαπιού σταμάτησε,ο Νικόλας βρήκε τα κλειδιά του,η αδερφή μου ξέχασε τα κουνούπια και το κραγιόν της..Ώστόσο είχε χαλάσει το κέφι τους και έμειναν μέσα,ρωτόντας ο ένας τον άλλο,τι είχε φταίξει..Οι καλύτερες μου διακοπές (ως τότε!).

      

           Κατεβαίνοντας, όμως, θριαμβευτικά τη σκάλα η τύχη μου με εγκατέλειψε και κουτρουβαλίαστηκα,με αποτέλεσμα να σπάσω το χέρι μου!!!Τα “λούστηκα” δηλαδή...Το έπομενο βράδυ βγήκαν πάλι αφήνοντας το σακάτικο πίσω!!!Έχασα ακόμα και τις μικροαπολαύσεις των διακοπών...μπάνιο,πισίνα,φίλους...καλά να πάθω!!!Όποιος σκάβει τον λάκο του άλλου τελικά πέφτει ο ίδιος μέσα...

ΤΕΛΟΣ

ΜΥΚΟΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ

    Άνοιξα τα μάτια..Το θαλασσινό αεράκι χτυπούσε το προσωπό μου.Δροσιά και ηρεμία σε ένα καράβι για την Μύκονο.Τι άλλο ήθελα; Μέσα στις σκέψεις μου δεν παρατήρησα,πως ένας ίσκιος στέκοταν απο πάνω μου.Ένα αγόρι με σχιστά γκρίζα μάτια με κοιτούσε.. “Πάντα έτσι τρομάζεις τους άλλους;Ρώτησα.Δέν πήρα απάντηση.Κάθησε στο κατάστρωμα κοντά στην καρέκλα μου.Με χειρονομίες μου έδειξε το λαιμό του..-Δεν μπορείς να μιλήσεις;Ρώτησα.Έγνεψε καταφατικά.Τον ρώτησα το όνομα του.Έβγαλε ένα σημειωματάριο και έγραψε.-Έχω το πιο κουλό όνομα που μπορείς να φανταστείς.Θές σύγουρα να το μάθεις; Και πρόσθεσε -Έχεις τρομερό μουτράκι όταν κοιμάσε,αλλά ξύπνια είσαι σκέτος πίνακας ζωγραφικής..Γέλασα.Τον ρώτησα που πηγαίνει,απάντησε ..-Μύκονο και πρότεινε να με ξεναγήσει,μια και είχε ξαναπάει.Με πήρε ο ύπνος και κάποια στιγμή ξύπνησα με ένα χάδι στα μαλλιά.-Σόρυ για την κινησή μου αλλά...φτάσαμε έγραψε.Κατεβαίνοντας προσφέρθηκε να μεταφέρει τα πραγματά μου.Του έδωσα την διεύθυνση του ξενοδοχείου,όπου με περίμενε η φίλη μου που θα μέναμε μαζί.Μου έστειλε ένα φιλάκι και έφυγε.

  

         Το ίδιο απόγευμα ήρθε και με βρήκε στη βόλτα στο λιμάνι.Γνωριστήκαμε περισσότερο.Συννενοούμαστε πλέον με κινήσεις και νοήματα.Το ηλιοβασίλεμα έφερε την έκπληξη.Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και έσκυψε και με φίλησε αργά,με απόλυτο συγχρονισμό,αγκαλιαστήκαμε.Μου έδωσε να καταλάβω οτι ήθελε να είμαστε μαζί.Μου άρεσε.Με κολάκευε το ενδιαφέρον του,αλλά-Θέλω να μείνω ανεξάρτητη..ψιθύρισα..-κρίμα δεν θέλω να σου γίνομαι βάρος.Θα πάψω να σε ενοχλώ,αλλά ξανασκέψου το σε παρακαλώ,  έγραψε στο χαρτί και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.

  Το σκέφτηκα,το έψαξα απο καθε πλευρά.Ένα τσίμπημα στην καρδιά δε με άφηνε σε ησυχία.Τέσσερις μέρες αργότερα έλαβα ένα γράμμα του.Σε ξέρω τόσο λίγο και όμως νιώθω να σε ξέρω καιρό.Είσαι  το μόνο κορίτσι χωρίς προβλήματα ομιλίας η ακουής που κατάφερα να κυνηγήσω.Πάντα κοιτούσα  κορίτσια με “δυσλειτουργίες” σαν κι εμένα.Ακόμα και άν ήθελα ένα “κανονικό” κορίτσι,έπνιγα τα συναισθήματα μου.Έσενα όμως σε ποθώ.Είναι κάτι  πρωτόγνωρο και πολύ δυνατό.Θ α ήθελα τόσο να είμαι μαζί σου,να σε ακολουθώ,να σου κάνω τα χατήρια..Σε παρακαλώ ..Μη με απορρίπτεις τόσο απόλυτα,άσε μου λίγο χώρο,δώσε μου μία ευκαιρία και θα δείς ότι έχω πολλά να σου δώσω..Άυτη είναι η τελευταία προσπάθεια προσσέγγισης.Μετά θα πάψω να ελπίζω.Άν μετανοιώσες δείξε μου ένα σημάδι.Όμως μη μου δώσεις ψεύτικες ελπίδες,μη με λυπηθείς.Μόνο την καρδία σου ακολούθα,όχι τον οίκτο σου. Σ'αγαπώ.Δάκρυσα.Δέν ήθελα να μπερδέψω την συμπόνια με τον έρωτα.Ήξερα πλέον την απάντηση αλλά δεν ήξερα από που πήγαζε.Σε λίγο συνειδητοποίσα πως σκεφτόμουν τα μάτια και τα χείλη του που επιθυμούσα να φιλήσω.'Αρα ,έρωτας υπήρχε μονάχα μέσα μου.Έγραψα σε χαρτόνι “Περιμένω την επόμενη κινησή σου” το έβαλα σε φάκελο και το έστειλα .Η αγωνία με έτρωγε...

       Ύστερα απο τέσσερις μέρες επιτέλους με ξύπνησε το γνωστό χάδι.Τινάχτηκα χαρούμενη.Φωτίστηκε ολόκληρος.Έγραψε έχουμε όλον τον καιρό να χτίσουμε την σχέση μας. “Είσαι σύγουρη πως το θέλεις;” με τη θετική μου απάντηση σφραγίστηκε μια σχέση που συνεχίζεται ως σήμετα, 23 μήνες μετά.Η αγάπη τελικά συμβιβάζεται με την ανεξαρτησία αν ξέρει καθεμία τα όρια της...

ΤΕΛΟΣ