Γιατί ο έρωτας δεν κράτησε πολυ;

Έχω βαρεθεί να διαβάζω αναλύσεις γιατί ο έρωτας δεν κράτησε ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Να ακούω ειδικούς να μιλούν για σχέσεις στις οποίες είσαι σχεδόν ικανοποιημένος - the making of a great love story that one. Να μαλώνω με αναλυόμενους που έχουν αποστεγνώσει την ζωή τους τόσο πολύ από ένα συναίσθημα που φοβούνται και θεωρούν άρρωστο, κοιτώντας αφ' υψηλού από τον απόρθητο πύργο της αυτοπροστασίας. Ο έρωτας, αν σου συμβεί, δεν τελειώνει ούτε από την οικειότητα που στην περίπτωσή του είναι αβίαστη ούτε επειδή δεν ταιριάζουν οι χαρακτήρες, που είναι σίγουρο ότι - ΕΥΤΥΧΩΣ - δεν θα ταιριάξουν. Τελειώνει γιατί σχεδόν κανείς δεν αντέχει να βρίσκετε σε αυτή την κατάσταση. Όταν είσαι ερωτευμένος έχεις να αντιμετωπίσεις μια μοίρα χειρότερη από το θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι ένα τέλος, ενώ ο έρωτας είναι κάθε μέρα μια Χιροσίμα πάνω στον προσωπική σου ταυτότητα. Όποιος άντεξε - έστω για λίγο - να δέχεται κάθε μέρα ατομική βόμβα μέσα του, να μην ξέρει που αρχίζει αυτός και που τελειώνει ο άλλος, ας μιλάει. Οι υπόλοιποι ας κάνουν life coaching ή ας αρχίσουν την κηπουρική.