Θάνατος στην Βενετία

Στο τελευταιο κεφαλαιο του 'Θανατος στη Βενετία' ο βαριά αρρωστος Gustav von Aschenbach ειναι ξαπλωμένος σε μια σεζλονγκ και παρακολουθει το αντικειμενο του πόθου του - ενα πανέμορφο νεαρό αγόρι.
Το αγόρι βρίσκεται εκει με ενα φίλο του. Πιάνονται στα χέρια και αρχίζουν να παλεύουν στην άμμο.Ο ηρωας, που τους παρακολουθει, ανησυχει για τον αγαπημενο του νεαρό αλλα δε μπορει να κανει κατι. Βρισκεται καθηλωμενος και δε γινεται να κουνηθει. Λιγο μετα ο νεαρος σηκωνεται απο την άμμο και -λουσμενος στο φως- περπατάει προς τη θάλασσα, γυριζει, τον κοιταει, απλωνει το χερι του και λαμβανει την ποζα ενος αρχαιου αγαλματος. Ο ηρωας,απλωνει και αυτος  το χέρι του να τον αγγιξει και στην προσπάθεια του, αδυναμος καθως ειναι, ξεψυχάει.
Ζωη και θανατος. Ρώμη και χρονος. Νιότη και ασθενεια. Κοστούμι και γύμνια.
Και επιθυμία.
Παντα θα αναρωτιεμαι αν ο ο Τομας Μαν βαζει τον ήρωα να πεθαίνει απο συγκίνηση επειδή δε μπορεί να αγγιξει το αντικειμενο της επιθυμιας του ή αν πεθαίνει ακριβως επειδή για πρωτη φορά ο νεαρος, κοιτάζοντας τον και τείνοντας του το χέρι, απαντάει στην επιθυμια του.
Οπότε δεν εχει τίποτα αλλο να επιθυμεί απο εδω και στο εξης.

Χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμεις ή μήπως χρόνια πολλά όσο θα επιθυμείς;