ΤΟ
ΚΑΝΑΡΙΝΑΚΙ ΚΑΙ Η ΑΡΑΧΝΟΥΛΑ
Μια
φορά και ένα καιρό σε μια χώρα όπου
κανένας δε χαμογελούσε πια,..ζούσε στη
σκια ενός πολύ σκοτεινού δεντρού,
μία
αράχνη που ύφαινε τον ιστό της με τα
πόδια της,κάτω απο τις λιγοστές ηλιαχτίδες
που διαπερνούσαν τα μεγάλα κλάδια των
δέντρων ...Η αράχνη όμως ήθελε να φωτήσει
τον ιστό της για να τον θαυμάσουν
όλοι...μικροί και μεγάλοι για αυτό καί
περπατούσε πάνω κάτω,αριστερά δεξιά
αλλά και προς τα πάνω,όσο πιο ψηλά
μπορούσε προς τον ήλιο....
Μια
μέρα στο κλαδί ενός δένδρου..
κοντά στον
ιστό της αράχνης καθόταν ενα καναρίνι
με το κίτρινο του λειρί του τραγουδώντας
τόσο μελωδικά για να συνοδευεί την
αράχνη που ύφαινε.
Ακουγοντάς
το καναρίνι να τραγουδά η αράχνη άρχισε
να το πλησιάζει σιγά-σιγά με κακό
σκοπό....το καναρινάκι κατάλαβε τον
κίνδυνο και προσπάθησε να πετάξει ψηλά..
Όμως
η πονηρή αράχνη άρχισε να το τυλίγει με
τον ιστό της που ήταν πάρα πολύ όμορφος
και λαμπερός. Το καναρίνι τότε είδε
ξαφνικά την αράχνη τυφλωμένη απο τον
λαμπερό ήλιο να πέφτει στην γη καθώς ο
ιστός της ηταν πολύ αδύναμος για να την
κρατήσει...
Το
καναρίνι στεναχωρημένο απο το θάνατο
της αράχνης άρχισε να κλαίει και να
τραγουδά ένα φλιβερό τραγούδι..
Τα δάκρυα
του όμως έπεφταν πάνω στον ιστό της
αράχνης, και ο ιστός έγινε μαγικός...
Τότε απο
αυτήν την παράξενη ένωση είδαν να
ξεπροβάλλει απο τον μαγικό ιστό ένα
πλάσμα που όμοιο του κανένας δεν είχε
ξαναδεί..
'Ενα πλάσμα
με κίτρινα πούπουλα που είχε έξι πόδια
αράχνης,δυο φτερά για να πετάξει μακρυά
και κίτρινο ράμφος.
'Οσοι το είδαν
γελούσαν απο την περίεργη μορφή του
και σε εκείνο το μακρυνό μέρος ακόμη
λένε ιστορίες απίστευτες για αυτό το
αξιοθαύμαστο κατά τα άλλα ζώο που
δημιουργήθηκε απο ένα μαγικό ιστό...
Και ζήσαν
αυτοί καλά...και εμείς καλύτερα..
ΤΕΛΟΣ
