The entire history of you

"The Entire History of You"

Σε κάμποσα χρόνια θα είσαι παντρεμένος και θα έχεις κανει και παιδι.Θα πηγαινεις σε συνεντευξεις για δουλειά επιδιωκοντας την συνεχή επαγγελματικη και οικονομικη σου ανελιξη.Θα γυρνας σπίτι και θα το συζητας με τη γυναικα σου θα πονταρεις στη γνωμη της και θα σε ανακουφιζει η ρουτινα. Καποια στιγμη θα πατε καλεσμένοι σε ενα φιλικο σπιτι μα θα φτασεις λιγο αργοτερα απο τη γυναικα σου λογω υποχρεωσεων. θα την πετυχεις να συνομιλει απλως με εναν επισης καλεσμενο.Αλλα καθως την παρακολουθεις κατι δεν ειναι ακριβως απλο. Συνεχιζεις και παρατηρεις την κινησιολογια. Απο την ωρα που μπηκες στο σπιτι ως καλεσμενος εισαι μερος μιας χορογραφημενης παραστασης. Πισω απο το αυτι σου εχεις ενα εμφυτευμα που καταγραφει την εμπειρια σου και σου επιτρεπει να κανεις πλειμπακ το συνεχομενο παρελθον.Ομως το πρεσαρισμα θα ξεκινησει με προβλεψιμες ερωτησεις που ειναι παγιδες που ειναι μερος του παιχνιδιου που ειναι μερος ενος πραγματος που δεν ηταν ακριβως "απλο". Θα παιρνεις απαντησεις αοριστες, μισοτελειωμενες, που δεν ειναι ολη η αληθεια αλλα δεν ειναι και ψεμματα,Θα παρακολουθησεις χιλιες φορές τα πλειμπακ στις οθονες των ματιων σου, θα πειστεις μονος σου, θα πας να πλακωσεις εκεινον τον καλεσμενο και το πρωι θα τρακαρεις με ενα δεντρο.Θα γυρισεις σπιτι ψυχραιμος θα κατσεις σε μια καρεκλα και θα δεις οτι ειχες δικιο.Μεσα στο σπιτι θα πεθανεις άλλες χιλιες φορές όσες και έπαιξες τα πλειμπακ σου.Το βραδι θα παρεις ενα ξυραφι και μια πενσα και θα βγαλεις το εμφυτευμα πισω απο το αυτι σου.

Αλήθεια < αρχαία ελληνική ἀλήθεια < ἀληθής < α- στερητικό + λήθη.

To Earthward

To Earthward

Love at the lips was touch
As sweet as I could bear;
And once that seemed too much;
I lived on air

That crossed me from sweet things,
The flow of—was it musk
From hidden grapevine springs
Downhill at dusk?

I had the swirl and ache
From sprays of honeysuckle
That when they’re gathered shake
Dew on the knuckle.

I craved strong sweets, but those
Seemed strong when I was young;
The petal of the rose
It was that stung.

Now no joy but lacks salt,
That is not dashed with pain
And weariness and fault;
I crave the stain

Of tears, the aftermark
Of almost too much love,
The sweet of bitter bark
And burning clove.

When stiff and sore and scarred
I take away my hand
From leaning on it hard
In grass and sand,

The hurt is not enough:
I long for weight and strength
To feel the earth as rough
To all my length.

Robert Frost, 1874 - 1963

Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες

                                  Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες

Άνοιξα τα μάτια μου. Το θαλασσινό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπό μου. Δροσιά και ηρεμία σε ένα καράβι για τη Μύκονο. Τι άλλο ήθελα; Μέσα στις σκέψεις μου δεν παρατήρησα πως ένας ίσκιος στεκόταν από πάνω μου. Ένα αγόρι με σχιστά γκρίζα μάτια με κοιτούσε.

«Πάντα έτσι τρομάζεις τους άλλους;» ρώτησα. Δεν πήρα απάντηση.

Κάθισε στο κατάστρωμα κοντά στην καρέκλα μου. Με χειρονομίες μου έδειξε τον λαιμό του. «Δεν μπορείς να μιλήσεις;» ρώτησα. Έγνεψε καταφατικά. Τον ρώτησα πώς τον λένε. Έβγαλε ένα σημειωματάριο και έγραψε: «Έχω το πιο κουλό όνομα που μπορείς να φανταστείς. Θες σίγουρα να το μάθεις;». Και πρόσθεσε: «Έχεις τρομερό μουτράκι όταν κοιμάσαι, αλλά ξύπνια είσαι σκέτος πίνακας ζωγραφικής». Γέλασα. Τον ρώτησα πού πηγαίνει κι απάντησε ότι πηγαίνει στη Μύκονο και μου πρότεινε να με ξεναγήσει, μια και είχε ξαναπάει.

Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Ήταν εξάλλου η πρώτη μέρα της άδειάς μου, αφήνοντας πίσω ένα φορτισμένο εργασιακό περιβάλλον. Ξαφνικά ξύπνησα απότομα αλλά γλυκά, νιώθοντας ένα χάδι στα μαλλιά μου.

«Σόρρυ για την κίνησή μου, αλλά φτάσαμε», μου έγραψε ξανά στο μπλοκάκι του.

Κατεβαίνοντας προσφέρθηκε να μεταφέρει τις βαλίτσες μου. Του έδωσα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου, όπου με περίμενε η φίλη μου που θα μέναμε μαζί. Μου έστειλε ένα φιλάκι πεταχτό και έφυγε.

Το ίδιο απόγευμα ήρθε και με βρήκε στη βόλτα, στο παλιό λιμάνι της Μυκόνου. Γνωριστήκαμε περισσότερο. Συνεννοούμασταν πλέον με κινήσεις και νοήματα. Το ηλιοβασίλεμα έφερε την έκπληξη. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και έσκυψε και με φίλησε αργά, με απόλυτο συγχρονισμό, αγκαλιαστήκαμε. Μου έδωσε να καταλάβω ότι ήθελε να είμαστε μαζί. Μου άρεσε. Με κολάκευε το ενδιαφέρον του, αλλά ψιθύρισα: «Θέλω να μείνω ανεξάρτητη». «Κρίμα, δε θέλω να σου γίνομαι βάρος. Θα πάψω να σε ενοχλώ, αλλά ξανασκέψου το σε παρακαλώ», έγραψε στο χαρτί και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.

Το σκέφτηκα, το έψαξα από κάθε πλευρά. Ένα τσίμπημα στην καρδιά δε με άφηνε σε ησυχία. Τέσσερις μέρες αργότερα έλαβα ένα γράμμα του.

«Σε ξέρω τόσο λίγο και όμως νιώθω να σε ξέρω καιρό. Είσαι το μόνο κορίτσι χωρίς προβλήματα ομιλίας ή ακοής που κατάφερα να κυνηγήσω. Πάντα κοιτούσα κορίτσια με “δυσλειτουργίες” σαν κι εμένα. Ακόμα και αν ήθελα ένα “κανονικό” κορίτσι, έπνιγα τα συναισθήματά μου. Εσένα όμως σε ποθώ. Είναι κάτι πρωτόγνωρο και πολύ δυνατό. Θα ήθελα τόσο να είμαι μαζί σου, να σε ακολουθώ, να σου κάνω τα χατίρια. Σε παρακαλώ! Μη με απορρίπτεις τόσο απόλυτα, άσε μου λίγο χώρο, δώσε μου μία ευκαιρία και θα δεις ότι έχω πολλά να σου δώσω. Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια προσέγγισης. Μετά θα πάψω να ελπίζω. Αν μετάνιωσες δείξε μου ένα σημάδι. Όμως μη μου δώσεις ψεύτικες ελπίδες, μη με λυπηθείς. Μόνο την καρδιά σου ακολούθα, όχι τον οίκτο σου. Σ'αγαπώ».

Δάκρυσα. Δεν ήθελα να μπερδέψω τη συμπόνια με τον έρωτα. Ήξερα πλέον την απάντηση, αλλά δεν ήξερα από πού πήγαζε. Σε λίγο συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν τα μάτια και τα χείλη του που επιθυμούσα να φιλήσω. Άρα, έρωτας υπήρχε μονάχα μέσα μου. Έγραψα σε χαρτόνι: «Περιμένω την επόμενη κίνησή σου», το έβαλα σε φάκελο και το έστειλα. Η αγωνία με έτρωγε!

Ύστερα από τέσσερις μέρες επιτέλους με ξύπνησε το γνωστό χάδι. Τινάχτηκα χαρούμενη. Φωτίστηκε ολόκληρος. Έγραψε: «Έχουμε όλο τον καιρό να χτίσουμε τη σχέση μας. Είσαι σίγουρη πως το θέλεις;». Με τη θετική μου απάντηση σφραγίστηκε μια σχέση που συνεχίζεται ως σήμερα, είκοσι τρεις μήνες μετά. Η αγάπη τελικά συμβιβάζεται με την ανεξαρτησία αν ξέρει καθεμιά τα όριά της!

_

γράφει η Μαρία Καφφέ