Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΗΓΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΗΓΗΜΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

Ζωντανή στα 40

Γέλασα πολύ με το άρθρο της Ντράκερµαν προ ημερών στους «New York Times»: «How to survive your 40s» («Πώς να επιβιώσεις των 40 σου»). Ειδικά με το εναρκτήριο «Αν θέλεις να μάθεις πόσων ετών δείχνεις, απλά μπες μέσα σε ένα γαλλικό café. Είναι σαν να λαμβάνει χώρα ένα δημόσιο δημοψήφισμα για το πρόσωπό σου».
Η Ντράκερμαν θυμάται εκείνο το γλυκό «mademoiselle» με το οποίο την υποδέχονταν στα 30 κάτι της όλα ανεξαιρέτως τα γκαρσόνια στο Παρίσι. Και πόσο βάναυσα αυτό μεταλλάχθηκε σε ένα σχεδόν κλινικό «madame» μόλις πάτησε τα 40. «Ολο αυτό συνέβη πολύ γρήγορα για να μπορέσω να το επεξεργαστώ. Τυγχάνει να έχω τα περισσότερα ρούχα από αυτά που φορούσα όταν ήμουν mademoiselle. Και στο ντουλάπι των τροφίμων στην κουζίνα μου υπάρχουν ακόμη κονσέρβες από τη mademoiselle περίοδο». Ολα αυτά, βέβαια, την ώρα που οι άνδρες βιώνουν την επαίσχυντη εύνοια ενός «monsieur»!
Τα 40 είναι η ηλικία τού «όχι και τόσο νέα». Σου το θυμίζουν – εκτός από τα γκαρσόνια των Παρισίων – ενδεχομένως ενδεχομένως και οι έλληνες οδηγοί ταξί, η έφηβη κόρη σου («Μαμά, η καθηγήτρια της Γλώσσας είναι πολύ πιο νέα από εσένα») και το ανηλεές πατρονάρισμα από τη βιομηχανία ομορφιάς («Με ποια κρέμα δεν θα δείχνεις την ηλικία σου»). Τελευταία μόδα, οι περίφημες perennials (σε ελεύθερη απόδοση οι «άχρονες») όπως είναι η Τζούλια Ρόμπερτς. Είναι η δημογραφική ομάδα με την οποία έχει τρελαθεί εσχάτως ο διεθνής Τύπος (ήτοι γυναίκες 40 και άνω, που όμως δείχνουν «απροσδιορίστου ηλικίας»). Τολμώ να πω ότι η επινόησή της είναι απολύτως ενδεικτική αυτής της αγωνίας που σου επιβάλλεται: να μη δείχνεις μεσήλικη αλλά μια τερατογενής διασταύρωση όλων των μέχρι τώρα ηλικιών σου – αγνή, σφριγηλή, ορμητική, κομψή, ώριμη, γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Τα 40; Eίναι η ηλικία της CC ενυδατικής, του πρώτου αγχωτικού τσεκάπ, της απόφασης ή όχι για το botox, της εμμηνόπαυσης (ή της προετοιμασίας γι’ αυτήν). Είναι η ηλικία τού «δεν κάθομαι μισή ώρα ανακούρκουδα μιλώντας στο κινητό» γιατί μετά θα μείνω πέντε ημέρες στο κρεβάτι από τη μέση μου, είναι η ηλικία της πρεσβυωπίας και τού «δεν δείχνω πια χαριτωμένη όταν ξεχνάω τα κλειδιά μου ή έρχομαι καθυστερημένη στο ραντεβού». Δεν έχεις άλλοθι. Απαντες περιμένουν να συμπεριφέρεσαι πλέον σαν ενήλικη. Ακόμα και αν συχνά δεν το θέλεις, ακόμα και αν – συχνότερα – δεν το αισθάνεσαι.
Στα 40 έρχεσαι για πρώτη φορά αντιμέτωπη όχι με την απώλεια (αυτό μπορεί κάλλιστα να συμβεί και νωρίτερα) αλλά με αλλά με την αναπόδραστη δική σου συμφιλίωση μαζί της. Εχεις πλέον πλήρη επίγνωση ότι μια αποτυχία, ένα διαζύγιο, μια απόλυση, το άδοξο «σβήσιμο» μιας φιλίας, ο θάνατος ενός συγγενικού προσώπου κ.λπ. είναι μέσα στο πρόγραμμα. Είσαι πια πολύ πιο δεκτική αλλά και πολύ προσαρμοστική στις βίαιες αναταράξεις του βίου σου. Ζυγιάζεσαι και τις παρακολουθείς να συμβαίνουν, ξέρεις πότε πρέπει να δράσεις ή πότε πρέπει να κάνεις πίσω. Κάτι που αν σου συνέβαινε στα 30 σου θα «έριχνες λευκή πετσέτα», τώρα το αντιμετωπίζεις με μια θυμόσοφη στωικότητα, λίγη εσάνς κυνισμού και μερικές σταγόνες παραπάνω ενσυναίσθηση.
Είναι επίσης η ηλικία στην οποία το storytelling στερείται «σημείων κορύφωσης». Δεν ψηλώνεις, δεν παίρνεις το δίπλωμα οδήγησης, δεν έχεις μπροστά σου αποφοίτηση, μεταπτυχιακό, γάμο, τοκετό (ή την απόφαση να μην κάνεις παιδί). Οχι ότι στα 40 κάτι σου (ή στα 40 φεύγα σου) δεν υπάρχουν σημαίνοντα γεγονότα, κατακτήσεις, νέες κορυφές.
Απλώς το δέος απέναντι σε όλα σαν να έχει ξεθυμάνει. Σαν να απομαγεύεσαι.
Αν είσαι 40+ ξέρεις ότι το έργο είναι αυτό και εσύ απλώς καλείσαι να παίξεις τον ρόλο σου (που καλό θα είναι να τον έχεις αποφασίσει μέχρι τώρα, διαφορετικά μιλάμε για παθολογική μέση ηλικία). Η Ντράκερμαν χρησιμοποιεί τη ρήση του Καντ. Εχεις φθάσει πλέον στο «ding an sich», σε «αυτό καθαυτό» που είσαι. Μόνο όσον αφορά τους άλλους, θα προσθέσω εγώ. Γιατί αν είσαι αληθινά ζωντανή στα 40+, γνωρίζεις πια τις άπειρες πιθανότητες του εαυτού σου.

Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019

Η τέχνη της αφήγησης

                                                                                 Κάποια τον είχε προδώσει και ο βασιλιάς, για  να εκδικηθεί, τις αποκεφάλιζε όλες.
 Παντρευόταν το βράδυ και το ξημέρωμα χήρευε.  Οι παρθένες , η μία μετά την άλλη, έχαναν την αγνότητα και το κεφάλι τους.
 Η Σεχραζάτ  ήταν η μόνη που επέζησε την πρώτη νύχτα, και μετά  άρχισε να διηγείται μια ιστορία με αντάλλαγμα άλλη  μια μέρα ζωής.   Εκείνες οι ιστορίες που η ίδια είχε ακούσει, είχε διαβάσει ή  είχε  φανταστεί,
γλίτωναν  το κεφάλι της. Τις έλεγε χαμηλόφωνα, στο σκοτάδι της κρεβατοκάμαρας, στο φεγγαρόφωτο.
 Καθώς τις διηγιόταν, ένιωθε ικανοποίηση  κι έδινε ικανοποίηση, αλλά ήταν πολύ προσεχτική. Συχνά, την ώρα της διήγησης, ένιωθε τον βασιλιά  να εξετάζει τον λαιμό της.  Αν ο βασιλιάς βαριόταν,ήταν χαμένη.
 Η τέχνη της αφήγησης γεννήθηκε από τον φόβο του θανάτου.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Ένα βράδυ του 1942, ένας άντρας κάθεται, σ' ένα μπαρ στη Λισαβόνα..

Ένα βράδυ του 1942, ένας άντρας κάθεται, σ' ένα μπαρ στη Λισαβόνα, και κοιτάει από το τζάμι το πλοίο που θα φύγει το πρωί για την Αμερική.

Θέλει, πρέπει να φύγει, αλλά δεν έχει εισιτήριο.

Τον πλησιάζει ένας άλλος άντρας. Εκείνος έχει εισιτήριο, αλλά δεν έχει κίνητρο πλέον για να φύγει.
Προτείνει στον πρώτο άντρα μια συναλλαγή:
Εκείνος θα του δώσει το εισιτήριο, αρκεί ο άλλος να καθίσει όλο το βράδυ ν' ακούσει την ιστορία του.

Έτσι και γίνεται.
Είναι και οι δύο Γερμανοί, κυνηγημένοι από τους Ναζί, έφτασαν ως εδώ περνώντας διά πυρός και σιδήρου, για να σώσουν τις ζωές τους.
Ο άντρας με το εισιτήριο ταξίδεψε με τη γυναίκα του, αλλά εκείνη σκοτώθηκε μόλις έφτασαν στη Λισαβόνα. Κι έτσι δεν τον ενδιαφέρει πλέον να σώσει τη ζωή του, αλλά μόνο τη μνήμη όσων έζησε.

Είναι μια αφήγηση εντελώς προσωπική, μια ιστορία αγάπης και προσδοσίας και απώλειας, που ξεδιπλώνεται όμως μέσα από τη δίνη της μεγάλης Ιστορίας.

Όπως είναι και οι ιστορίες όλων μας.

Τη συγκεκριμένη την είπε ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, στο βιβλίο του "Η νύχτα στη Λισαβόνα", πλέκοντας αριστοτεχνικά το μεγάλο με το μικρό, το προσωπικό με το πανανθρώπινο, το "ασήμαντο" με το "σημαντικό".

Δεν υπάρχει καμία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας που να είναι στατική και αδιάφορη για τη συνολική εξέλιξή της.
Και δεν υπάρχει καμία προσωπική ανθρώπινη αφήγηση που να είναι ασήμαντη και ξεκομμένη από τη "μεγάλη εικόνα".

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν ενα μόνο δέντρο να αντανακλά ολόκληρο το δάσος.
Με τις λέξεις, με τις εικόνες, τις νότες, τις κινήσεις τους.
Που μπορούν και φωτίζουν καθε μικρό σημείο και να το μετατρέπουν σε απεικόνιση ολόκληρου του σύμπαντος.
Να κάνουν μια απειροελάχιστη στιγμή να περικλείει όλόκληρο το χρόνο.
Που σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο καταφέρνουν να σε κάνουν να δεις ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.

Άνθρωποι που κάνουν το κάθε τι να αποκτά νόημα.

Γι αυτό μας θλίβει τόσο η απώλειά τους, κι ας μην τους γνωρίζουμε προσωπικά.
Επειδή τους χρειαζόμαστε.
Επειδή ειναι αυτοί που απαθανατίζουν και χτίζουν τη συλλογική μας μνήμη, τη μόνη κληρονομιά μας.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018

Τι είναι ο πόλεμος μαμα;

Οταν ημουν  5 ετων καναμε ενα ταξιδι στο Αουσβιτς. Μού ειχαν μιλησει προηγουμενως για τον πολεμο με απλα λογια. Αυτοι που εχουν παει μπορουν να αντιληφθουν ακριβως την ατμοσφαιρα, πολυ βαρια, οσο ημασταν εκει δεν μπορουσαμε ουτε να μιλησουμε καλα καλα , παρα μονο κοιταζομασταν. Νιωθαμε την καρδια μας να την εχει καλυψει ενας τονος σιδερο. Προσπερασαμε εφηβους εβραιους που εκαναν μικρα μνημοσυνα σε ομαδες, τα κατεργα, τους φουρνους, τις ξυλινες ταβλες που κοιμοντουσαν καποτε οι ανθρωποι κ τους γκρεμισμενους θαλαμους αεριων. Ανατριχιλα.  
   Σε καθε σημειο που στεκοσουν υπηρχε φωτογραφια απο τοτε κ ηταν πολυ ανατριχιαστικο γιατι τους εβλεπες, εβλεπες τους ανθρωπους που στεκονταν εξαθλιωμενοι, σκιες του εαυτου τους, μολις μερικα χρονια πριν εκει που τωρα παταγες εσυ. Σε ολη αυτην την διαδρομη μου εξηγουσαν  πραγματα τον πολεμο σαν παραμυθι, εμένα δεν με πολυενοιαζε μαλλον, εβλεπα το στρατοπεδο σαν μια αλανα για παιχνιδι, ετρεχα, κρυβόμουν, γελούσα. Καποια στιγμη ξεμακραινω και πηγαινω και στεκομαι ακινητη μπροστα σε αυτη τη φωτογραφια. Στεκονταν στο σημειο διαχωρισμου, το σημειο δηλαδη περιπου στο μεσο του στρατοπεδου, λιγο μετα απο το τερμα των τρενων, οπου οι Ναζι χωριζαν βιαια τα παιδια απο τις μητερες.
- Μαμα που πανε τα παιδακια;
- Εδω τα χωριζουν οι στρατιωτες απο τις μαμαδες τους
- Και που τα πανε;
- Τα πανε σε αυτα τα ξυλινα δωματια
- Και ποιος τα φροντιζει;
- Κανεις
- Και που πανε τις μαμαδες;
- Αλλου
- Γιατι;
- Γιατι αυτο ειναι πολεμος.
Έπαθα  τετοιο σοκ που μεχρι το τελος της ημερας δεν σταματησα να κρατάω το χερι της μαμάς μου. Και απο ολο το ταξιδι στην Πολωνια πεντε χρονια μετα, μονο αυτο θυμαμαι: οτι υπαρχουν παιδακια που τα χωριζουν καποιοι κακοι βιαια απο τις μαμαδες τους.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ


ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΦΦΕ











Αρχές Αυγούστου,παραέφαγα μου φαίνεται στο βραδυνό μου...και ήπια και τρία ποτηράκια κρασάκι.. Ωχ πως θα κοιμηθώ με τέτοιο στομάχι;..Νιώθω ότι θα εκραγώ..σκέφτηκα κοιτώντας τον καταπράσινο κήπο μου με τα δέντρα μου γεμάτα καρπούς ώριμους απο την βεράντα του εξοχικού μου .Γαλήνευσα απο την ομορφιά του τοπίου..Ξάφνου τι βλέπω;...ένα παράξενο πλάσμα..μοιάζει και με αράχνη αλλά μοιάζει και με τσαλαπετεινό..αλλά..



 
ΑΦΗΓΗΤΗΣ Η αράχνη-τσαλαπετεινός:
 
Σε μία αβέβαιη τοποθεσία μεταξύ γής και ουρανού γεννήθηκε η αράχνη- τσαλαπετεινός Κάποτε ζούσε στη σκιά ενός πολύ σκοτεινού δάσους μία αράχνη πλέκοντας τον ιστό της μέσα από τα πόδια της .Της άρεσε πολύ να πλέκει κάτω στις αχτίδες του λαμπερού ήλιου που ακτινοβολούσαν για να θαυμάζουν όλοι την ομορφιά και το μεγαλείο του έργου της, ήθελε να βγεί από το σκοτάδι, για αυτό το λόγο και είχε ξεκινήσει ένα τρελό χορο,αριστερά,δεξιά μπαλατζάρωντας όλο και πιο ψηλά....

Στην κορυφή ενός δέντρου, ένας τσαλαπετεινός με βαθύ πορτοκαλί χρώμα ,σφύριζε μελωδικά αλλά η αράχνη μόλις τον άκουσε άρχισε να τον πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις....Ο τσαλαπετεινός όμως αμέσως κατάλαβε τον κύνδινο αυτού του τρελού χορού και απομακρύνθηκε γρήγορα πετώντας απο κλαδί σε κλαδί στα δέντρα του δάσους .Και έτσι χάθηκε....ΜΑΥΡΟ
Η ΓΑΤΑ-ΜΠΑΛΟΝΙ λαμβάνει χώρα στο σκοτάδι (ΕΙΜΑΙ ...)ΦΩΣ
Η ΓΑΤΑ-ΜΠΑΛΟΝΙ χορεύει ευτυχισμένη στον αέρα..ΘΟΡΥΒΟΣ.
Η ΓΑΤΑ-ΜΠΑΛΟΝΙ τρόμαξε πάρα πολύ και για να υπερασπισθεί το μπαλόνι της να μην εκραγεί πέφτει στο έδαφος αγκαλίαζοντάς το.ΣΚΟΤΑΔΙ..Η ΓΑΤΑ-ΤΙΓΡΗΣ εμφανίζετε μέσα απο το σκοτάδι,μια γάτα πολύ επιθετική, είμαι μία γάτα κοσμοπολίτικη ..ΦΩΣ.Η ΓΑΤΑ-ΤΙΓΡΗΣ όταν βλέπει έναν εισβολέα στο έδαφος της, στην αρχή έμεινε έκπληκτη απο την παρουσία της ΓΑΤΑΣ-ΜΠΑΛΟΝΙ, αυτο το παράξενο και διαφορετικό όν που όμοιο του δέν είχε ματαδεί, Μετά όμως θυμώνει και ξεκινά την επίθεση στην ΓΑΤΑ-ΜΠΑΛΟΝΙ και προσπάθεί να την γρατσουνίσει με τα μυτερά της νύχια ..Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια άγρια πάλη ανάμεσα στις δύο γάτες με δυνατές κραυγες.



ΣΚΟΤΑΔΙ ....

Η ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΕΙΜΑΙ ...)
ΦΩΣ
Η Κένταυρος ακούγοντας τον ήχο της μάχης, της ξύπνησαν τα πολεμικά της ένστικτα.Τρέχει καλπάζωντας στο πεδίο της μάχης και μπαίνει μεταξύ των δύο γάτων και προσπαθεί να προστατεύσει την ανθρώπινη πλευρά με το μέρος του για την ΓΑΤΑ-ΜΠΑΛΟΝΙ και να χτυπήσει την ΓΑΤΑ-ΤΙΓΡΗ με τα πίσω πόδια της από την μεριά των ζώων.

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ Η ΑΡΑΧΝΗ-ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ υφαίνει με το στόμα της τον ίστο της σαν να επρόκειται να παρέμβει στην ιστορία, αλλά βλέποντας την μάχη να αγριέυει,τους πλησιάζει αργά -αργά με σκοπό να τους ηρεμίσει με το μελωδικο τιτιβισμά της όταν όμως καταλαβαίνει οτι δεν πετυχαίνει τίποτα και η μάχη συνεχίζετε ,τότε αρχίζει να δένει με τον μαγικό ίστο της τους τρείς πρωταγωνιστές για να τους ακινητοποιήσει σαν να είναι ένα άγαλμα και μετά επιστρέφει στην θέση της.




ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗ-ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ: Έχτισαν τις πυραμίδες και τις κυλιόμενες σκάλες αλλά ακόμα μεταξύ τους πετάνε δακρυγόνα για ένα κομμάτι Γη χωρίς να λογαριάζουν οτι με την πάροδο των χρόνων, μέρα με τη μέρα εχω κατασκευάσει για αυτούς έναν ιπτάμενο χαλί που θα πετούσε με όλους σε ένα διαφορετικό μέλλον .Τώρα όμως έγιναν ενα άγαλμα που θα μπορεί όλος ο κόσμος να θαυμάσει στο μουσείο του Λούβρου.

Ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα..φωνάζοντας -Bοήθεια..απο πάνω μου η γυναίκα μου.
Είχα αποκοιμηθεί τελικά στην καρέκλα μου...
-Ηρέμησε καλέ μου,όνειρο ήταν..καλά τι έβλεπες και φοβήθηκες τόσο πολύ ..τι εφιάλτες έβλεπες;
Ντράπηκα..Ολόκληρος άντρας 40 χρονών τι να έλεγα;οτι φοβήθηκα απο τις γάτες;
-Δεν θυμάμαι τι ονειρευόμουν αγάπη μου..πάμε μέσα σαν να κάνει λίγο ψύχρα εδώ...
και όμως τελικά ήταν μόνο ένα όνειρο θερινής νυκτός σκέφτηκα.



                                                              ΤΕΛΟΣ






































Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες

                                  Μύκονος – Απρόσμενοι καλοκαιρινοί έρωτες




Άνοιξα τα μάτια μου. Το θαλασσινό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπό μου. Δροσιά και ηρεμία σε ένα καράβι για τη Μύκονο. Τι άλλο ήθελα; Μέσα στις σκέψεις μου δεν παρατήρησα πως ένας ίσκιος στεκόταν από πάνω μου. Ένα αγόρι με σχιστά γκρίζα μάτια με κοιτούσε.
«Πάντα έτσι τρομάζεις τους άλλους;» ρώτησα. Δεν πήρα απάντηση.
Κάθισε στο κατάστρωμα κοντά στην καρέκλα μου. Με χειρονομίες μου έδειξε τον λαιμό του. «Δεν μπορείς να μιλήσεις;» ρώτησα. Έγνεψε καταφατικά. Τον ρώτησα πώς τον λένε. Έβγαλε ένα σημειωματάριο και έγραψε: «Έχω το πιο κουλό όνομα που μπορείς να φανταστείς. Θες σίγουρα να το μάθεις;». Και πρόσθεσε: «Έχεις τρομερό μουτράκι όταν κοιμάσαι, αλλά ξύπνια είσαι σκέτος πίνακας ζωγραφικής». Γέλασα. Τον ρώτησα πού πηγαίνει κι απάντησε ότι πηγαίνει στη Μύκονο και μου πρότεινε να με ξεναγήσει, μια και είχε ξαναπάει.
Σε λίγο με πήρε ο ύπνος. Ήταν εξάλλου η πρώτη μέρα της άδειάς μου, αφήνοντας πίσω ένα φορτισμένο εργασιακό περιβάλλον. Ξαφνικά ξύπνησα απότομα αλλά γλυκά, νιώθοντας ένα χάδι στα μαλλιά μου.
«Σόρρυ για την κίνησή μου, αλλά φτάσαμε», μου έγραψε ξανά στο μπλοκάκι του.
Κατεβαίνοντας προσφέρθηκε να μεταφέρει τις βαλίτσες μου. Του έδωσα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου, όπου με περίμενε η φίλη μου που θα μέναμε μαζί. Μου έστειλε ένα φιλάκι πεταχτό και έφυγε.
Το ίδιο απόγευμα ήρθε και με βρήκε στη βόλτα, στο παλιό λιμάνι της Μυκόνου. Γνωριστήκαμε περισσότερο. Συνεννοούμασταν πλέον με κινήσεις και νοήματα. Το ηλιοβασίλεμα έφερε την έκπληξη. Με κοίταξε με μάτια που έλαμπαν και έσκυψε και με φίλησε αργά, με απόλυτο συγχρονισμό, αγκαλιαστήκαμε. Μου έδωσε να καταλάβω ότι ήθελε να είμαστε μαζί. Μου άρεσε. Με κολάκευε το ενδιαφέρον του, αλλά ψιθύρισα: «Θέλω να μείνω ανεξάρτητη». «Κρίμα, δε θέλω να σου γίνομαι βάρος. Θα πάψω να σε ενοχλώ, αλλά ξανασκέψου το σε παρακαλώ», έγραψε στο χαρτί και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι.
Το σκέφτηκα, το έψαξα από κάθε πλευρά. Ένα τσίμπημα στην καρδιά δε με άφηνε σε ησυχία. Τέσσερις μέρες αργότερα έλαβα ένα γράμμα του.
«Σε ξέρω τόσο λίγο και όμως νιώθω να σε ξέρω καιρό. Είσαι το μόνο κορίτσι χωρίς προβλήματα ομιλίας ή ακοής που κατάφερα να κυνηγήσω. Πάντα κοιτούσα κορίτσια με “δυσλειτουργίες” σαν κι εμένα. Ακόμα και αν ήθελα ένα “κανονικό” κορίτσι, έπνιγα τα συναισθήματά μου. Εσένα όμως σε ποθώ. Είναι κάτι πρωτόγνωρο και πολύ δυνατό. Θα ήθελα τόσο να είμαι μαζί σου, να σε ακολουθώ, να σου κάνω τα χατίρια. Σε παρακαλώ! Μη με απορρίπτεις τόσο απόλυτα, άσε μου λίγο χώρο, δώσε μου μία ευκαιρία και θα δεις ότι έχω πολλά να σου δώσω. Αυτή είναι η τελευταία προσπάθεια προσέγγισης. Μετά θα πάψω να ελπίζω. Αν μετάνιωσες δείξε μου ένα σημάδι. Όμως μη μου δώσεις ψεύτικες ελπίδες, μη με λυπηθείς. Μόνο την καρδιά σου ακολούθα, όχι τον οίκτο σου. Σ'αγαπώ».
Δάκρυσα. Δεν ήθελα να μπερδέψω τη συμπόνια με τον έρωτα. Ήξερα πλέον την απάντηση, αλλά δεν ήξερα από πού πήγαζε. Σε λίγο συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν τα μάτια και τα χείλη του που επιθυμούσα να φιλήσω. Άρα, έρωτας υπήρχε μονάχα μέσα μου. Έγραψα σε χαρτόνι: «Περιμένω την επόμενη κίνησή σου», το έβαλα σε φάκελο και το έστειλα. Η αγωνία με έτρωγε!
Ύστερα από τέσσερις μέρες επιτέλους με ξύπνησε το γνωστό χάδι. Τινάχτηκα χαρούμενη. Φωτίστηκε ολόκληρος. Έγραψε: «Έχουμε όλο τον καιρό να χτίσουμε τη σχέση μας. Είσαι σίγουρη πως το θέλεις;». Με τη θετική μου απάντηση σφραγίστηκε μια σχέση που συνεχίζεται ως σήμερα, είκοσι τρεις μήνες μετά. Η αγάπη τελικά συμβιβάζεται με την ανεξαρτησία αν ξέρει καθεμιά τα όριά της!
_
γράφει η Μαρία Καφφέ

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΜΥΚΟΝΟΣ.....
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2015.

Εκείνο το βραδάκι ,έγω και η κολλητή μου,η Ελένη καθόμασταν στο μικρό λιμανάκι,ατενίζοντας τη θάλασσα,που το βράδυ έμοιαζε ακόμη πιο μαγευτική και μυστηριώδης...
  Δύο άγνωστοι τουρίστες φωτογράφιζαν ένα χταπόδι που μόλις έιχε  ψαρέψει κάποιος.Η φίλη μου που θα έδινε για lower  θέλοντας να κάνει εξάσκηση στην -κατα κοινή ομολογία μέτρια προφορά της,τους πλησίασε και άρχισε τα γνωστά
   -Do you speak English? where are you from? what's your name?
   Εγώ ξέσπασα σε νευρικά γέλια,ενώ εκείνοι κοίταζαν εκπλητοί.
-Ελένη σταμάτα της είπα.Θα νομίζουν οτι τους κάνουμε καμάκι.
-Μην λες την λέξη καμάκι την ξέρουν οι ξένοι..μου απάντησε.
Τελικά πιάσαμε κουβέντα και γνωριστήκαμε.Έιχαν έρθει με γκρούπ απο την Ούγγαρια για δύο εβδομάδες στην Ελλάδα.Τον έναν τον έλεγαν  Balazs και ήταν 18 χρονών.Άπο την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι του άρεσα,γιατι με κοίταζε διαπεραστικά...Έτσι ενώ η   Ελένη ήθελε να κάνει Practice στη γλώσσα, κατέληξα εγώ να μιλάω με τον Balazs  και η Ελένη να κρίνει την προφορά μου!!!
     Συμφωνήσαμε να βρεθούμε μόνοι μας την επόμενη μέρα.Μιλήσαμε πολύ.Εκείνος μου περιέγραψε την ζωή του στην Ουγγαρία και εγώ τη δική μου στην Αθήνα.Ήταν μοναδική εμπειρία για πολλούς λόγους.Κυρίως γιατί μάθαινα τόσα πράγματα για τις συνήθειες ενός ξένου πολιτισμού.
   Ένα βράδυ,η Ελένη μας έβγαλε φωτογραφία αγκαλιά πλάι στην θάλασσα.'Ηταν  το βράδυ που πολύ τρυφερά και ρομαντικά ,μου εξομολογήθηκε τα συναισθήματα του.Ήθελε να είναι ο Ρωμαίος μου και εγώ η Ιουλιέτα του και να με πάρει να φύγουμε μακρυά.Να είμαστε για πάντα μαζί!Ήμουν ,όπως έλεγε ,ο πρώτος του  έρωτας.'Οσο για μένα;;;;Έιχε καταφέρει με την ευαισθησία και τη θέρμη της καρδιάς του να αγγίξει τις πιο κρυφές χορδές της ψυχής μου.Όταν ήμουν μαζί του πετούσα ..Περάσαμε δύο υπέροχες εβδομάδες.Το βράδυ  του αποχωρισμού είμασταν μαζί ως τα ξημερώματα.Πρίν φύγει ανταλλάξαμε διευθύνσεις,φιληθήκαμε και συμφωνήσαμε να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις αυτής της καλοκαιρινής αγάπης...
     Απο τότε αλληλογραφούμε συχνά.Μου στέλνει κάρτες,ακόμη και την Ημέρα της Γυναίκας!Εκείνος φοιτητής πια και εγώ επίσης φοιτήτρια.Έχει σχέση με μια κοπέλα και εγώ έχω σχέση εδώ και ενάμιση χρόνο με άλλον.Αυτήν όμως η αληθινή έλξη που υπήρχε ανάμεσα μας,ίσως κάτω απο άλλες συνθήκες να εξελίσσοταν σε έναν μεγάλο,φλογερό έρωτα.Ωστόσο,παρά τη γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε αυτήν η ιστορία,συνειδητοποίησα,πως ότι είναι ωραίο δεν κρατά για πολύ.....Εύχομαι πραγματικά όλα τα κοριτσιά να γνωρίσουν  έστω για μία στιγμη της ζωής τους ένα σπάνιο πλάσμα σαν τον Balazs!!!

ΤΕΛΟΣ

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ραντεβού στον Πύργο του Άιφελ

«Μην μας ξεχάσεις, ε», με σκούντησε η Έλλη περιπαικτικά. «Θέλω να λαβαίνω μια κάρτα κάθε τρεις μέρες» πρόσθεσε.
«Μην την ακούς. Κοίτα να βρεις κανένα κούκλο Γάλλο και άσε μας εμάς. Και προσοχή. Μακριά από ξενέρωτους! Έχεις μια φυσική τάση προς την ξενερωσιά!» μπήκε σφήνα η Ολυμπία. Βάλαμε τα γέλια και οι τρεις.
«Αν χάσω το αεροπλάνο εσείς θα φταίτε!» είπα, βάζοντας τέλος στον δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό.
Σε μια ώρα πετούσα για Παρίσι. Η βαλίτσα μου και ένα τιγκαρισμένο σακ βουαγιάζ είχαν ήδη πάρει το δρόμο για το αεροπλάνο.
«Θα μου λείψετε» γύρισα στους γονείς μου, που ήταν δίπλα μου για να με αποχαιρετήσουν.
Το θερινό τμήμα εξάσκησης της γλώσσας στη Γαλλία ήταν ιδέα της μητέρας μου. Δεν ξέρω αν μου το πρότεινε για να τελειοποιήσω τα Γαλλικά μου ή για να “ανοίξει το μάτι και το μυαλό μου” όπως συνήθιζε να λέει. Όπως και να ’χει πάντως, δύο μήνες στη Γαλλία με περίμενε σκληρή δουλειά. Όχι, δε θα πήγαινα ούτε για τουρισμό, ούτε για αναψυχή, ούτε φυσικά για να γνωρίσω τον Αλέν Ντελόν τζούνιορ και μαζί του τον έρωτα. Άλλωστε, δεν έχω χρόνο για τέτοια. Προέχει το μέλλον μου, οι στόχοι μου, οι σπουδές μου. Δεν είναι τυχαίο ότι, αντίθετα με τις περισσότερες συμμαθήτριες μου, δεν είχα ποτέ ως τότε σχέση με κάποιο αγόρι. Φλερτ πολλά, σχέση καμία. Δε θα χάνω το χρόνο μου με επιπολαιότητες. Άσε που τα περισσότερα αγόρια διαθέτουν στόκο, αντί για φαιά ουσία! Καλύτερα μόνη παρά… Ελπίζω να καταλαβαίνετε το σκεπτικό μου.
 
 
Στη φοιτητική εστία τα πάντα άταν λουσμένα στο φως και μοσχοβολούσαν καθαριότητα. Στο πανεπιστήμιο έβλεπες μόνο νέους ανθρώπους. Νιώθω εκστασιασμένη. Από το δωμάτιο μου, βλέπω ένα μικρό δασάκι και η βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή από τις 7 το πρωί ως τις 12 το βράδυ.
“Μακάρι να ήσασταν και εσείς εδώ. Το Σάββατο θα πάω στο Παρίσι” έγραψα στην 'Ελλη και την Ολυμπία την πρώτη μερα. Μου έλειπαν ήδη. Πώς θα άντεχα δυο μήνες χωρίς κολλητές; Τα παιδιά στην τάξη μου ήταν μια χαρά, αλλά δεν ήξερα αν θα έβρισκα τον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους. Η Γιοσίκο για παράδειγμα ήταν από την Ιαπώνια, ο Φαθ από την Αίγυπτο, η Τζέσι από την Αγγλία και ο Πιέτρο από την κεντρική Ιταλία. Μας χώριζαν τόσα πολλά! Μας ένωνε η διάθεση να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Όχι ότι είχα και πολύ χρόνο να αφιερώσω σε συναναστροφές! Μετά το μάθημα, κάθε απόγευμα, πήγαινα στη βιβλιοθήκη μ’ ένα μπουκάλι νερό και χωνόμουνα σε βιβλία σπάνια, φωτογραφικα λευκώματα και τόμους εγκυκλοπαιδειών. Εκεί, μεταξύ εκδόσεων για το γαλλικό σινεμά και κόμιξ (ναι, εντόπισα και Αστερίξ σ’ ένα ράφι) γνώρισα τον Φίλιπ, φοιτητή του τμήματος συγκριτικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο.
«Δεσποινίς, σας έπεσε αυτό…» ήταν η πρώτη ατάκα που μου είπε, δείχνοντάς μου ένα μαύρο κουμπί. Κοιταξα αμήχανα τα κουμπιά του πουκαμίσου μου, για να δω από πού την είχε σκαπουλάρει. Δεν έλειπε κανένα.
«Δεν είναι δικοό μου.» απάντησα βιαστικά και προχώρησα.
«Μερικές φορές πρέπει κανείς να μην εμπιστεύεται την κρίση της πρώτης ματιάς. Τα πράγματα αποκαλύπτονται μόνο μετά από εξονυχιστική εξέταση.» συνέχισε έκεινος να με ενοχλεί. Η επιμονή του με εξόργισε. Και τι σόι βαθυστόχαστη ανάλυση ήταν αυτή; Τόσο μπλα-μπλα για ενα κουμπί;
«Δεν ειναι δικό μου σας είπα.» Ύψωσα τον τόνο της φωνής μου, αναγκάζοντας κάποια κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος μας.
«Και αυτό εδώ τι είναι;» με ρώτησε δείχνοντάς μου τη μανσέτα του πουκαμίσου μου, απ’ όπου έλειπε το δεύτερο κουμπί.
Ζήτησα συγγνώμη, ανταλλάξαμε ονόματα και χαμογέλασα αμήχανα, παίρνοντας το κουμπί.
«Θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από συγγνώμη… Κερνάω καφέ και κρουασάν στο Παρίσι» είπε.
«Θα το σκεφτώ» απάντησα και απομακρύνθηκα. Σιγά να μην ενέδιδα στο φλερτ του πρώτου τυχόντα Γάλλου. Την επόμενη μέρα πήγα στη βιβλιοθήκη και ζήτησα έναν αναλυτικό χάρτη του Παρισιού από τον βιβλιοθηκάριο. Ο Φίλιπ δεν εμφανίστηκε. Καλύτερα! Ούτε την επόμενη μέρα ήρθε. Την τρίτη τον είδα να κουνάει δυο εισιτήρια μπροστά στο πρόσωπό μου. Δυο σιδηροδρομικά εισιτήρια για Παρίσι με επιστροφή. Άφησε το ένα δίπλα στην τσάντα μου.
«Είναι δικό σου. Αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα για Σάββατο πρωί, θα βρεθούμε στο βαγόνι του τρένου» είπε και εξαφανίστηκε. Τι εκκέντρικος τύπος! Τι παλιοεγωιστής! Μεγάλη ιδέα είχε για τον εαυτό του αν πίστευε ότι θα πήγαινα.
 
 
Το Σάββατο, ο Θέος ξημέρωσε την πιο φανταστική μέρα της ζωής μου. Έτρεξα αγχωμένη στον σταθμό του τρένου, συνάντησα τον Φίλιπ χαμογελαστό και αναχωρήσαμε για την πόλη του φωτός. Πώς ήξερε ότι θα πήγαινα;
«Δεν το ήξερα, αλλά ήλπιζα. Δείχνεις καλή παρέα.» μου απάντησε και πιάσαμε μια συζήτηση για τις ζωές μας, τα όνειρά μα,ς τις ανησυχίες μας. Ο Φίλιπ ήταν μόλις 20, αλλά ήξερε πολύ καλά τι ήθελε από τη ζωή.
«Ποιότητα, επικοινωνία και γνώση.» Ήταν τόσο ώριμος! Είχε άπειρα ενδιαφέροντα και διψούσε να μάθει. Όπως ακριβώς κι εγώ. Για καλή μου τύχη μάλιστα, το Παρίσι ήταν η γενέτειρά του και το ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά.
«Λοιπόν, σε χρίζω επίσημο Ξεναγό μου» του είπα γελώντας, όσο περπατούσαμε στις όχθες του Σηκουάνα για να πάμε στα καραβάκια που έκαναν ξενάγηση για τους τουρίστες.
«ΟΚ. Τότε θα γνωρίσεις το δικό μου Παρίσι» είπε και αλλάξαμε κατεύθυνση.
Πρώτη στάση, η γέφυρα στην οποία σκοτώθηκε η Νταϊάνα.
«Γράψε κάτι» με προέτρεψε να αφήσω ένα σημείωμα στο μνημείο της, όπως έκαναν άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο. Το κάνα!
Δεύτερη στάση, στη Μονμάρτη για καφέ.
«Σκέψου ότι σε αυτή την καρέκλα έχουν καθίσει οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι» μου είπε, δείχνοντάς μου την καρέκλα όπου καθόμουνα.
Το Παρίσι του Φίλιπ είχε λαμψη, μεγαλείο, έμπνευση.
«Κοίτα εκεί, κάτω στο βάθος.»
Στο ψηλότερο σημείο της Αψίδας του Θριάμβου. Ένιωσα την υψοφοβία μου να φουντώνει. Εκεί θα χαθεί ο ήλιος! Με άρπαξε από το μπράτσο και με τράβηξε.
«Πάμε.»
«Πού;» ρώτησα.
«Να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το ψηλότερο σημείο του Παρισιού!»
«Ακόμα πιο ψηλά;» δυσανασχέτησα, κουρασμένη απο τα συνεχή πέρα δώθε της ημέρας. Ούτε που θυμάμαι πώς βρεθήκαμε στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, να χαζεύουμε όλο το Παρίσι ως εκεί που έφτανε το μάτι μας.
«Μπορείς να φανταστείς καλύτερο μέρος για πρώτο ραντεβού;» είπε και συνέχισε: «Όλα τα πρώην κορίτσια μου εδώ τα έφερα για το πρώτο μας φιλί.»
Ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν απο θυμό και πείσμα. Για ποια με περνούσε! Ο υπεροπτικός κωλογάλλος θα τα ’βρισκε σκούρα μαζί μου. Έφυγα τρέχοντας, ακούγοντάς τον πίσω μου να με φωνάζει να σταματήσω. Χρειάστηκε να σπρώξω κάμποσο κόσμο για να φτάσω στις σκάλες του σιδερένιου μεγαθήριου. Μετά, άρχισα να κατεβαίνω λαχανιασμένη δυο-δυο τα σκαλιά, βλέποντας το απόλυτο κενό κάτω από τα πόδια μου. Ο Φίλιπ με έφτασε πολύ σύντομα. Με σταμάτησε με μια απότομη κίνηση. Ήθελα να τον χαστουκίσω, αλλά κρατήθηκα.
«Με παρεξήγησες. Δεν εννοούσα ότι σε έφερα εδώ πάνω για να σε φιλήσω.»
Όσο προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, τόσο επιβάρυνε την θέση του. Δηλαδή τι; Δεν του άρεσα καθόλου σαν κορίτσι; Ή μήπως δεν με θεωρούσε αρκετά όμορφη, ώστε να θέλει να με φιλήσει; Πέρασα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και πίεσα τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Τραβήχτηκε. Ένιωσα απίστευτη ντροπή. Ευτυχώς όχι για πολύ! Ο Φίλιπ με αγκάλιασε σφιχτά, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε βελούδινα:
«Στον Άιφελ επιτρέπονται μόνο τα γαλλικά φιλιά.» Και μετά, με φίλησε.
 
Είμαι πια στην Έλλαδα. Αλλά με τον Φίλιπ δεν τελειώσαμε. Το ξέρω. Τη μέρα που έφευγα, μου χάρισε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια της υπέροχης μητέρας του (η Ζεραλντίν είναι το φοβερότερο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ!), και μου είπε το μόνο που ήθελα να ακούσω. «Je t’ aime.»
Δεν συζητήσαμε ούτε πότε θα ξαναβρεθούμε, ούτε αν θα συνεχίσουμε. Στην Αθήνα, στο σπίτι μου, με περίμενε μια έκπληξη. Ο Φίλιπ είχε στείλει ήδη όλες τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει μαζί σ’ ένα μικρό δεματάκι. Και μια καρτούλα: “Ποιος είναι ο καλύτερος μήνας για διακοπές στην Αθήνα; Περιμένω απαντηση… Σ’ άγαπω.”
Η Ολυμπία και η Έλλη με βάζουν συνέχεια να τους αφηγούμαι φάσεις από τη Γαλλία. Λένε ότι είμαι πολύ τυχερή που έζησα έναν έρωτα στο εξωτερικό. Εγώ λέω ότι είμαι πολύ τυχερή που έζησα έναν έρωτα αληθινό.
Αν πιστεύω πια στον έρωτα; Αν μπορούσατε να δείτε την έκφρασή μου αυτήν την στιγμή, θα καταλαβαίνατε...
-
γράφει η Μαρία Καφφέ

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΣΤΟ ΧΕΡΙ


ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

από την ΜΑΡΙΑ ΚΑΦΦΕ







Πόσες ώρες μπορείτε να βλέπετε τηλεόραση συνεχόμενα;Μία,δύο,πέντε; Το προσωπικό μου ρεκόρ είναι 17 ολόκληρες ώρες! Μέχρι πριν από μερικούς μήνες η τηλεόραση ήταν για μένα όλη μου η ζωή!Ίσως γιατί η υπόλοιπη ζωή μου είχε καταρρεύσει....





Στο γυμναστήριο που πηγαίνω,στην αίθουσα με τα βάρη,υπάρχουν οκτώ οθόνες τηλεόρασης,για να μπορείς να χαζεύεις όση ώρα γυμνάζεσαι.Όταν αφαιρούμαι πάνω στο ποδήλατο και το βλέμμα μου κολλάει ασυναίσθητα σε κάποια από τις οθόνες,τινάζομαι!Τραβάω απότομα τη ματιά μου,τρομοκρατημένη.Δε θέλω να ξανακολλήσω...Νιώθω σα να βγήκα μόλις από πρόγραμμα αποτοξίνωσης...Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ξανακυλήσω.Θυμάμαι τους οχτώ μήνες της ζωής μου που πέρασα “βγάζοντας ρίζες” πάνω στον καναπέ του σπιτιού μας και αναρωτιέμαι,πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου.Πως μπόρεσα να παραμελήσω όλους τους φίλους μου;Να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου στο σχολείο;Να παρατήσω το σώμα και το μυαλό μου;Να επιτρέψω σε ηλίθιες σειρές να κανονίζουν τη ζωή μου και να ελέγχουν το 24ωρό μου;Εξαρτημένη,αυτό ήμουν και έπρεπε να χάσω τα πάντα,για να το καταλάβω και να αντιδράσω.







Μόνη στο σπίτι...





Πέρσι το φθινόπωρο,οι εκπαιδευτικοί γονείς μου αναχώρησαν για τη Γερμανία,μαζί με το μικρό μου αδερφό.Είχαν ζητήσει να μετατεθούν σε ένα ελληνικό σχολείο του Αννόβερο για οικονομικούς λόγους.Πηγαίνοντας να διδάξουν στο εξωτερικό,εξασφάλιζαν διπλούς μισθούς,που θα τους επέτρεπαν να ξεπεράσουν τα οικονομικά ζόρια της οικογένειας.<<Εσύ θα μείνεις στην Ελλάδα με τη γιαγιά.Δεν είναι συνετό να διακόψεις το σχολείο και να αλλάξεις περιβάλλον στη Β΄ Λυκείου>> μου ανακοίνωσαν.Είχαν δίκιο.Η προσαρμογή εκεί θα ήταν δύσκολη.Επιπλέον,σκέφτηκα ότι με τη γιαγιά,μια καλοκάγαθη γυναικούλα 70 χρονών,η ζωή θα ήταν τέλεια.Επιτέλους θα μπορούσα να κάνω ότι ήθελα ,χωρίς απαγορεύσεις!Ανακύρηξα τη 10η Σεπτεμβρίου,την ημέρα που αποχαιρέτησα τη μαμά μου και τον αδερφό μου στο αεροδρόμιο, “Ημέρα ανεξαρτησίας” και το γίορτασα,καλώντας τις κολλητές μου για ένα απογευματινό καφεδάκι.Η γιαγιά ήταν σαν να μην υπήρχε στο σπίτι.Απο τις πρώτες κιόλας μέρες ήταν εμφανές ,ότι μπορούσα να την κάνω ότι ήθελα.Θα περνούσα έναν τέλειο Χειμώνα!





Τηλεόραση,my love!



Η πρώτη αλλαγή που έκανα στο σπίτι ,ήταν να μεταφέρω τη μικρή τηλεόραση που είχαν στην κρεβατοκάμαρα τους οι γονείς μου στο δωμάτιο μου.Τα βράδια,μετά το διάβασμα,ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και έκανα όσο ζάπινγκ τραβούσε η όρεξη μου.Έμενα μέχρι αργά ξάγρυπνη,χαζεύοντας κλιπάκια στο MTV, μεταμεσονύκτιες ταινίες του '60 και διαφημίσεις τηλεμάρκετινγκ.Για τις χαλαρές ώρες της τηλεόρασης,έφτιαχνα φυσικά και την κατάλληλη ατμόσφαιρα.Χαμηλός φωτισμός,πιτζάμες και τσίπ,πολλά τσιπς!'Αλλοτε πάλι τσάκιζα γαβάθες με ποπ κορν ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να απασχολεί μηχανικά τον ουρανίσκο μου όση ώρα βρισκόμουν,καθηλωμένη μπροστά στη μικρή οθόνη.Τα πρωινά,συνήθως,ξυπνούσα με δυσκολία.Ποιός ακούει το ξυπνητήρι στις 730 το πρωί,όταν κοιμάται στις 4 κάθε βράδυ;Στο σχολείο έφτανα πάντα ξενυχτισμένη και αργοπορημένη.Οι συστάσεις των καθηγητών ,έγιναν απειλές. “Άν ξαναργήσεις ,χάνεις την πρώτη ώρα,όποτε αργούσα να ξυπνήσω.Δεν ήθελα να εγκαταλείψω την πιο απολαυστική μου συνήθεια...





T.V. Mania!



Τους επόμενους μήνες,τα κανάλια άρχιζαν να μεταδίδουν όλα τα νέα τους σίριαλ.Τέρμα οι επαναλήψεις!Φρέσκο πράγμα!Γυρνούσα από το φροντιστήριο αργά το απόγευμα,πετούσα το σάκο στο πάτωμα και άνοιγα αμέσως την τηλεόραση!Κάθε τόσο κολλούσα στις κινούμενες εικόνες και αφαιρούμουν.Καμιά φορά χτυπούσε το τηλέφωνο.Όταν ήταν κάποια φίλη μου,την έκλεινα βιαστικά με την πρόφαση,ότι περίμενα τηλέφωνο απο την Γερμανία.Όταν ήταν οι γονείς μου ,τους έκλεινα βιαστικά(και ας μου έλειπαν αφόρητα!),για να μην πληρώνουν υπέρογκους λογαριασμούς...Δικαιολογίες.Ήθελα,απλά,να μείνω μόνη,ολομόναχη με το μαγικό κουτί που έδινε νόημα στη ζωή μου.Η καλύτερη μου ήταν τα Σαββατοκύριακα.Ούτε σχολείο,ούτε φροντιστήριο,μόνο TV.!Κανά δυο σκόρπια τηλεφωνήματα από φίλους για να με ρωτήσουν,τι θα έκανα το βράδυ και αν θα βγαίναμε και that's all!Προφασιζόμουνα χίλιες δυο δικαιολογίες,για να μη βγώ.Με τον καιρό τα τηλεφωνήματα αραίωσαν-ευτυχώς!Οι περισσότερες φίλες μου το είδαν εγωιστικά και αποφάσισαν να μη μου ξαναπροτείνουν να βγούμε,αφού έτσι και αλλιώς θα απαντούσα με άρνηση.Χίλιες φορές καλύτερα!Άραζα στον καναπέ του σαλονιού αγκαλιά με τσίπς,μια κουβέρτα και το τηλεκοντρόλ και περνούσα ένα 48ώρο μπροστά στο γυαλί.Ποιός έχει ανάγκη από φίλους ,όταν υπάρχει η τηλεόραση;









Η απόλυτη αποχαύνωση!





Ο καιρός περνούσε και εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν ποίον θα είχε καλεσμένο η Ελένη Μενεγάκη στην πρωινή της εκπομπή και πότε θα ξεκινούσε το νέο Τούρκικο σίριαλ με τον κούκλο πρωταγωνιστή.Σταμάτησα και το φροντιστήριο-ούτως ή άλλως χαμένα λεφτά ήταν,αφού δε διάβαζα καθόλου....Έτσι είχα ολόκληρα τα απογεύματα δικά μου.Στο σχολείο η κατάσταση πήγαινε απο το κακό στο χειρότερο.Οι καθηγητές ,που στο παρελθόν με θεωρούσαν σαν μία από τις καλύτερες μαθήτριες στην τάξη,ανεχόταν το κατρακύλισμα μόνο και μόνο,επειδή γνώριζαν τους γονείς μου και νόμιζαν ,ότι παραμελούσα τα μαθήματα μου,επειδή είχα χάσει τις ισορροπίες μου απο τότε,που έφυγαν για Γερμανία.Το σώμα μου μαλθακό και νωθρό ,είχε υποκύψει στις επιθέσεις των λιπαρών σνακς και είχε πάρει 15 ολόκληρα κιλά!Το πιο φοβερό,όμως ήταν η αδυναμία μου να δώ τα προβλήματα μου στην πραγματική τους διάσταση.Ξέρετε τι έκανα,όταν ανέβηκα στη ζυγαριά και είδα το νούμερο 77;Πέταξα τη ζυγαριά και κλείστηκα στο δωμάτιο παρέα με τη ...Αννίτα Πάνια.Την ημέρα των γενεθλίων μου,την περασμένη άνοιξη,την πέρασα μόνη μου με τη γιαγιά που δεν είχε ιδέα, για το τί μου συνέβαινε. “Δεν θα καλέσεις τις φίλες σου να κάνεις καμιά γιορτούλα;” με ρώτησε.Δεν της απάντησα γιατί δεν ήθελα να ανοίξω κουβέντα μαζί της.Ήμουν απορροφημένη με το αδιέξοδο του χωρισμού της Φαίης Σκορδά-Λιάγκας.Άλλωστε ,τί να της απαντούσα; Ότι οι περισσότερες φίλες μου με απόφευγάν; Ένας ήταν ο τρόπος,για να μη φρικάρω τελείως!Η τηλεόραση! Για μένα ήταν κάτι παραπάνω απο τρόπος φυγής.Έκανε το μυαλό μου να αδειάζει από δυσάρεστες σκέψεις και άσχημα συναισθήματα.Τίποτα δε με άγγιζε όση ώρα καθόμουν μπροστά στην μικρή οθόνη.Όταν η τηλεόραση ήταν κλειστή υπέφερα.Τις καθημερινές έγραφα σε βίντεο τις πρωινές εκπομπές για να μην χάνω το παραμικρό.Όλη μου η ζωή είχε συρρυκνωθεί μέσα σε ένα τετράγωνο πλαίσιο,που μπορούσε να μου προσφέρει τα πάντα: γέλιο,δάκρυ,έρωτες,περιπέτεια,όνειρα,διασκέδαση,παρέες,αγωνία...





Η ζωή είναι αλλού!





<<Εμείς φταίμε!>> ήταν η πρώτη ατάκα της μητέρας μου όταν είδε τους βαθμούς μου στις αρχές του καλοκαιριού.Η κόρη που ήξερε,πως είχε, δεν υπήρχε πιά.Είχε δώσει τη θέση της σε ένα κορίτσι χωρίς φίλους,που χωρούσε μόνο σε φαρδιές φούστες και τεράστια πουκάμισα,κοιτούσε βαριεστημένα το άπειρο,ζούσε όλη μέρα κλεισμένο στο σπίτι και αδιαφορούσε εντελώς,που είχε μείνει μεταξεταστέο.Ακολούθησε ένα οικογενειακό συμβούλιο για τρείς που κράτησε μιάμησι ώρα. “Εμένα με συγχωρείτε !Αρχίζει το “Survivor”...είπα και σηκώθηκα να φύγω.Οι γονέις μου έμειναν άναυδοι.Με μια γρήγορη κίνηση η μάνα μου με άρπαξε απο το μπράτσο και μου έδωσε ένα δυνατό σκαμπίλι,αφήνωντας τα αποτυπώματα των δαχτυλιδιών της στο μαγουλό μου. “Ντροπή σου σε ενδιαφέρει ένα παλιοριάλιτι περισσότερο απο τη ζωή σου”ουρλιαξέ μέσα στ'αυτί μου.

Έβαλα τα κλάματα.Ποτέ άλλοτε δε μου είχε φερθεί έτσι.Τι την είχε πιάσει;Το καλοκαίρι που ακολούθησε,θα το θυμάμαι πάντα σαν το χειρότερο της ζωής μου.Η τηλεόραση έφυγε απο το δωμάτιο μου και στο σπίτι επιβλήθηκε στρατιωτική πειθαρχία.Αυστηρή δίαιτα,γυμναστήριο,φροντιστήριο και πολύ διάβασμα. “Οφείλεις να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο”είπε ο πατέρας μου.Για τηλεόραση,ούτε λόγος.Είχα το ελεύθερο να πάω σινεμά,για καφέ η ψώνια,αλλά η TV απαγορευόταν δια ροπάλου.Στην αρχή μου έλειπε.Ήταν δύσκολο να αντιμετωπίζω την καθημερινότητα,χωρίς να μπορώ να ξεχαστώ για λίγο.Σιγά-σιγά βρήκα άλλους τρόπους,για να ξεφεύγω.Έβγαζα βόλτα το σκύλο μου,άρχισα να βλέπω τους φίλους μου,διάβαζα κανά βιβλίο ή πήγαινα μακρινές ποδηλατάδες.Ήταν σαν να ανακάλυπτα τον κόσμο από την αρχή.Ήταν σαν να γινόμουνα ξανά εγώ η πρωταγωνίστρια της ζωής μου.Γιατί μεταξύ μας,καλό είναι να παρακολουθείς τη ζωή των άλλων στην T.V. ,αλλά άν ασχολείσαι μόνο με αυτό ,στο σίριαλ της δικιάς σου ζωής ,τίποτα δεν θα πάει καλά...







                                                                      ΤΕΛΟΣ







Win money

 https://multipolls.com/el/join/XBQ96884