Ένα βράδυ του 1942, ένας άντρας κάθεται, σ' ένα μπαρ στη Λισαβόνα, και κοιτάει από το τζάμι το πλοίο που θα φύγει το πρωί για την Αμερική.
Θέλει, πρέπει να φύγει, αλλά δεν έχει εισιτήριο.
Τον πλησιάζει ένας άλλος άντρας. Εκείνος έχει εισιτήριο, αλλά δεν έχει κίνητρο πλέον για να φύγει.
Προτείνει στον πρώτο άντρα μια συναλλαγή:
Εκείνος θα του δώσει το εισιτήριο, αρκεί ο άλλος να καθίσει όλο το βράδυ ν' ακούσει την ιστορία του.
Έτσι και γίνεται.
Είναι και οι δύο Γερμανοί, κυνηγημένοι από τους Ναζί, έφτασαν ως εδώ περνώντας διά πυρός και σιδήρου, για να σώσουν τις ζωές τους.
Ο άντρας με το εισιτήριο ταξίδεψε με τη γυναίκα του, αλλά εκείνη σκοτώθηκε μόλις έφτασαν στη Λισαβόνα. Κι έτσι δεν τον ενδιαφέρει πλέον να σώσει τη ζωή του, αλλά μόνο τη μνήμη όσων έζησε.
Είναι μια αφήγηση εντελώς προσωπική, μια ιστορία αγάπης και προσδοσίας και απώλειας, που ξεδιπλώνεται όμως μέσα από τη δίνη της μεγάλης Ιστορίας.
Όπως είναι και οι ιστορίες όλων μας.
Τη συγκεκριμένη την είπε ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, στο βιβλίο του "Η νύχτα στη Λισαβόνα", πλέκοντας αριστοτεχνικά το μεγάλο με το μικρό, το προσωπικό με το πανανθρώπινο, το "ασήμαντο" με το "σημαντικό".
Δεν υπάρχει καμία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας που να είναι στατική και αδιάφορη για τη συνολική εξέλιξή της.
Και δεν υπάρχει καμία προσωπική ανθρώπινη αφήγηση που να είναι ασήμαντη και ξεκομμένη από τη "μεγάλη εικόνα".
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν ενα μόνο δέντρο να αντανακλά ολόκληρο το δάσος.
Με τις λέξεις, με τις εικόνες, τις νότες, τις κινήσεις τους.
Που μπορούν και φωτίζουν καθε μικρό σημείο και να το μετατρέπουν σε απεικόνιση ολόκληρου του σύμπαντος.
Να κάνουν μια απειροελάχιστη στιγμή να περικλείει όλόκληρο το χρόνο.
Που σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο καταφέρνουν να σε κάνουν να δεις ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.
Άνθρωποι που κάνουν το κάθε τι να αποκτά νόημα.
Γι αυτό μας θλίβει τόσο η απώλειά τους, κι ας μην τους γνωρίζουμε προσωπικά.
Επειδή τους χρειαζόμαστε.
Επειδή ειναι αυτοί που απαθανατίζουν και χτίζουν τη συλλογική μας μνήμη, τη μόνη κληρονομιά μας.
Θέλει, πρέπει να φύγει, αλλά δεν έχει εισιτήριο.
Τον πλησιάζει ένας άλλος άντρας. Εκείνος έχει εισιτήριο, αλλά δεν έχει κίνητρο πλέον για να φύγει.
Προτείνει στον πρώτο άντρα μια συναλλαγή:
Εκείνος θα του δώσει το εισιτήριο, αρκεί ο άλλος να καθίσει όλο το βράδυ ν' ακούσει την ιστορία του.
Έτσι και γίνεται.
Είναι και οι δύο Γερμανοί, κυνηγημένοι από τους Ναζί, έφτασαν ως εδώ περνώντας διά πυρός και σιδήρου, για να σώσουν τις ζωές τους.
Ο άντρας με το εισιτήριο ταξίδεψε με τη γυναίκα του, αλλά εκείνη σκοτώθηκε μόλις έφτασαν στη Λισαβόνα. Κι έτσι δεν τον ενδιαφέρει πλέον να σώσει τη ζωή του, αλλά μόνο τη μνήμη όσων έζησε.
Είναι μια αφήγηση εντελώς προσωπική, μια ιστορία αγάπης και προσδοσίας και απώλειας, που ξεδιπλώνεται όμως μέσα από τη δίνη της μεγάλης Ιστορίας.
Όπως είναι και οι ιστορίες όλων μας.
Τη συγκεκριμένη την είπε ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, στο βιβλίο του "Η νύχτα στη Λισαβόνα", πλέκοντας αριστοτεχνικά το μεγάλο με το μικρό, το προσωπικό με το πανανθρώπινο, το "ασήμαντο" με το "σημαντικό".
Δεν υπάρχει καμία στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας που να είναι στατική και αδιάφορη για τη συνολική εξέλιξή της.
Και δεν υπάρχει καμία προσωπική ανθρώπινη αφήγηση που να είναι ασήμαντη και ξεκομμένη από τη "μεγάλη εικόνα".
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν ενα μόνο δέντρο να αντανακλά ολόκληρο το δάσος.
Με τις λέξεις, με τις εικόνες, τις νότες, τις κινήσεις τους.
Που μπορούν και φωτίζουν καθε μικρό σημείο και να το μετατρέπουν σε απεικόνιση ολόκληρου του σύμπαντος.
Να κάνουν μια απειροελάχιστη στιγμή να περικλείει όλόκληρο το χρόνο.
Που σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο καταφέρνουν να σε κάνουν να δεις ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.
Άνθρωποι που κάνουν το κάθε τι να αποκτά νόημα.
Γι αυτό μας θλίβει τόσο η απώλειά τους, κι ας μην τους γνωρίζουμε προσωπικά.
Επειδή τους χρειαζόμαστε.
Επειδή ειναι αυτοί που απαθανατίζουν και χτίζουν τη συλλογική μας μνήμη, τη μόνη κληρονομιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου