(Μια ερωτική επιστολή του Ρίτσαρντ Μπάρτον στην Ελίζαμπεθ Τέηλορ, 1973)
Τελευταία μέρα του Μαρτίου
Αγαπημένο μου Παιδί που τώρα κοιμάσαι, είμαι παράξενα ντροπαλός απέναντι σου. Ακόμα σε βλέπω σαν μια απαραβίαστη παρουσία. Είσαι τόσο μυστηριώδης όσο και το μυστήριο μιας μήτρας. Δεν έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Έχω συμπεριφερθεί στις γυναίκες πολύ άσχημα και τις χρησιμοποίησα για να ασκήσω πάνω τους την περιφρόνησή μου- εκτός από σένα.
Αγωνίστηκα σαν ηλίθιος να σου φερθώ με τον ίδιο τρόπο και απέτυχα. Μια από αυτές τις μέρες θα ξυπνήσω- πράγμα που μάλλον έχει συμβεί ήδη- και θα συνειδητοποιήσω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφεθώ να στηριχτώ σε ένα άλλο πλάσμα. Βρίσκω επί πλέον δύσκολο, εξ αιτίας της έμφυτης αλαζονείας μου, να πιστέψω στην ιδέα του έρωτα. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, λέω στον εαυτό μου.
Υπάρχει πόθος φυσικά και ζήλια και παιχνίδια εξουσίας αλλά όχι η ανοησία του έρωτα. Ποιος τον εφηύρε άραγε; Έχω βασανίσει το τιποτένιο μυαλό μου και απάντηση δεν έχω βρει.
Όταν όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αυτοί που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ. (Ο βασιλιάς Ληρ για την Κορντήλια). Είμαστε καταδικασμένοι ανόητοι. Δυστυχώς το ξέρουμε. Για αυτό αποφάσισα ότι για ένα δύο λεπτά η πολύτιμη παρουσία σου στο διπλανό δωμάτιο είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζω.
Λεηλατημένος από έρωτα
Τρυφερά
Rich
Υπάρχει πόθος φυσικά και ζήλια και παιχνίδια εξουσίας αλλά όχι η ανοησία του έρωτα. Ποιος τον εφηύρε άραγε; Έχω βασανίσει το τιποτένιο μυαλό μου και απάντηση δεν έχω βρει.
Όταν όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αυτοί που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ. (Ο βασιλιάς Ληρ για την Κορντήλια). Είμαστε καταδικασμένοι ανόητοι. Δυστυχώς το ξέρουμε. Για αυτό αποφάσισα ότι για ένα δύο λεπτά η πολύτιμη παρουσία σου στο διπλανό δωμάτιο είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζω.
Λεηλατημένος από έρωτα
Τρυφερά
Rich
