Μιλάω τις προάλλες με φίλο εδώ, κάτι λέμε για συντροφικότητα και τρυφερότητα, λέω υπάρχει μέσα μου καταχωνιασμένο ένα ολόκληρο σύμπαν που μένει αχρησιμοποίητο, και το πρόβλημα είναι ότι το έχω δει φωτισμένο. (Ήμουν άυπνη, μου βγαίνει σε λογοτεχνικό).
Και φυσικά σκέφτομαι τη μιζέρια του να πάω διακοπές μόνη, αλλά κάποιες στιγμές αναλογίζομαι την προοπτική του να μην ήμουν μόνη, να ροχάλιζε κάποιος δίπλα μου όλο το βράδυ (γιατί ως ζευγάρι πέφτεις για ύπνο βράδυ, όχι με την ανατολή), μετά να ξυπνούσε φρέσκος-φρέσκος το πρωί θέλοντας να αδράξει τη μέρα και να πάει σε κάποιο κωλοχώρι εκδρομή, και έλεος πια Μαρία μου, πόση ώρα κάνεις να ετοιμαστείς, και μάλλον καλύτερα σβηστά τα φώτα, και ατμόσφαιρα και δεν κοστίζει, και δεν μπαίνουν και κουνούπια.
Και φυσικά σκέφτομαι τη μιζέρια του να πάω διακοπές μόνη, αλλά κάποιες στιγμές αναλογίζομαι την προοπτική του να μην ήμουν μόνη, να ροχάλιζε κάποιος δίπλα μου όλο το βράδυ (γιατί ως ζευγάρι πέφτεις για ύπνο βράδυ, όχι με την ανατολή), μετά να ξυπνούσε φρέσκος-φρέσκος το πρωί θέλοντας να αδράξει τη μέρα και να πάει σε κάποιο κωλοχώρι εκδρομή, και έλεος πια Μαρία μου, πόση ώρα κάνεις να ετοιμαστείς, και μάλλον καλύτερα σβηστά τα φώτα, και ατμόσφαιρα και δεν κοστίζει, και δεν μπαίνουν και κουνούπια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου