To κείμενο που ακολουθεί υπογράφει ο Βίκτωρ Μοντές
Η ανάγκη κάποιου ανθρώπου να μιλήσει δεν συνδέεται με την ανάγκη του δεύτερου να ακούσει. Οι άνθρωποι παρά την έξαρση της τεχνολογίας στην τηλεπικοινωνία μιλάνε και ακούνε όλο και λιγότερο. Γιατί όλοι μας γράφουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως όμως γιατί θέλουμε κάποιος να μας ακούσει, να μας διαβάσει, να μας συμπονέσει, να συμφωνήσει ή ακόμα και να διαφωνήσει μαζί μας, να γελάσει με το αστείο μας, να τον κάνουμε να σκεφτεί, να τον αφυπνίσουμε, να τον κινητοποιήσουμε κ.ο.κ.. Έχουμε κάτι να πούμε και νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Κατά γενική ομολογία καλά κάνουμε.
Πόσο όμως εμείς οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου; Γιατί ενώ οι ίδιοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε δεν ακούμε συνήθως τους άλλους; Έχετε σκεφτεί πόσο ωραία ακούγεται στα αυτιά σας η ερώτηση "τι έχεις;" ; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν μας έλεγε κάποιος συχνότερα τη φράση "μίλησέ μου";
Το ότι κάποιος σου μιλάει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό που σου λέει σε αφορά. Συνήθως δεν έχει να κάνει με σένα, άρα δεν σε αφορά, κλάιν μάιν.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να μοιραστώ μια σκέψη μου, μια ιδέα μου και φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω στον εκάστοτε διπλανό μου θα φυσήξει αδιαφορία και δυσφορία. Γιατί; Έχω βρεθεί κι εγώ στην θέση του δεύτερου κι έχω πιάσει τον αυτό μου να μην ακούει ή να παρακαλάω να τελειώσει η ακρόαση.
Είναι κρίμα και άδικο.
Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ο άνθρωπος που στέκει μπροστά μας. Κι ας μην αγοράσουμε παστίλλιες για τον πόνο του άλλου, ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να τον ακούσουμε.
Αύριο δεν θα στέκει κανένας να ακούσει εσένα...
"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις το όνειρο κάποιου άλλου"
- Χιου Χέφνερ
Η ανάγκη κάποιου ανθρώπου να μιλήσει δεν συνδέεται με την ανάγκη του δεύτερου να ακούσει. Οι άνθρωποι παρά την έξαρση της τεχνολογίας στην τηλεπικοινωνία μιλάνε και ακούνε όλο και λιγότερο. Γιατί όλοι μας γράφουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως όμως γιατί θέλουμε κάποιος να μας ακούσει, να μας διαβάσει, να μας συμπονέσει, να συμφωνήσει ή ακόμα και να διαφωνήσει μαζί μας, να γελάσει με το αστείο μας, να τον κάνουμε να σκεφτεί, να τον αφυπνίσουμε, να τον κινητοποιήσουμε κ.ο.κ.. Έχουμε κάτι να πούμε και νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Κατά γενική ομολογία καλά κάνουμε.
Πόσο όμως εμείς οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου; Γιατί ενώ οι ίδιοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε δεν ακούμε συνήθως τους άλλους; Έχετε σκεφτεί πόσο ωραία ακούγεται στα αυτιά σας η ερώτηση "τι έχεις;" ; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν μας έλεγε κάποιος συχνότερα τη φράση "μίλησέ μου";
Το ότι κάποιος σου μιλάει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό που σου λέει σε αφορά. Συνήθως δεν έχει να κάνει με σένα, άρα δεν σε αφορά, κλάιν μάιν.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να μοιραστώ μια σκέψη μου, μια ιδέα μου και φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω στον εκάστοτε διπλανό μου θα φυσήξει αδιαφορία και δυσφορία. Γιατί; Έχω βρεθεί κι εγώ στην θέση του δεύτερου κι έχω πιάσει τον αυτό μου να μην ακούει ή να παρακαλάω να τελειώσει η ακρόαση.
Είναι κρίμα και άδικο.
Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ο άνθρωπος που στέκει μπροστά μας. Κι ας μην αγοράσουμε παστίλλιες για τον πόνο του άλλου, ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να τον ακούσουμε.
Αύριο δεν θα στέκει κανένας να ακούσει εσένα...
"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις το όνειρο κάποιου άλλου"
- Χιου Χέφνερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου