Σάββατο 10 Αυγούστου...
Έρχεται η κόρη μου προχθές, στενοχωρημένη, τη βλέπω, θέλει να μου μιλήσει, δεν ξέρει ακριβώς πώς, τη βάζω κάτω, πριν περάσει κλάσμα, μού λέει "χώρισα".
Ακούγεται αστείο στα 12μισό, αλλά δεν είναι.
Σε καμία ηλικία δεν είναι αστείο αυτό.
Είχε ένα αγόρι, κανα εξάμηνο τώρα, το αγόρι ούγγανο 12μισάχρονο κι αυτό, της έστειλε ένα άγαρμπο μήνυμα, μου το δωσε και το διάβασα.
Ήταν ο τρόπος πιο πολύ.
Αλλά κι αυτό που έγινε.
Την κοιτάω.
Η συνήθως αγέρωχη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Λάουρα, που αυτή τη γαμημένη αυτοπεποίθηση την έχει χτίσει μόνη της, τούβλο-τουβλο και με πολλή δυσκολία και μέσα από πολλές δυσκολίες, καταλαβαίνω ότι έχει μόλις φάει την πρώτη της ματαίωση.
Και πρέπει να κάνω διαχείριση. Επειγόντως.
Και ξαφνικά περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου.
Θέλω να της μιλήσω για τις ματαιώσεις.
Να της πω, με βλέπεις; Είμαι 30% σάρκα και 70% ματαιώσεις, λενε ψέμματα ότι είμαστε νερό, ματαιώσεις είμαστε.
Θέλω να της μιλήσω για όλα εκείνα που ελπίσαμε και δεν έγιναν ποτέ, για όλα όσα θέλαμε, για τα "θα μπορούσαμε να, αν δεν...", για τα φευγαλέα που δεν στάθηκαν, για όσα στάθηκαν για λίγο αλλά τρέκλισαν κι έπεσαν, για τους φόβους -πολλοί φόβοι-, για τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και δεν πρέπει, τις λάθος αποφάσεις, τους δισταγμούς που έγιναν μοιραίοι, για τις ζωές που δεν ζήσαμε, τα παράλληλα σύμπαντα που θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάπου υπάρχουν και σ' αυτά οι προσδοκίες έγιναν πραγματικότητα, θέλω να της μιλήσω για τους μεγάλους έρωτες που πνίγηκαν στα "ΤΙΝΑ" και τα "περίμενε", στα πείσματα και τις αδυναμίες, για έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς αλλά δεν είναι.
Θέλω να της πω ότι ειναι τυχερή που είναι 12μισό, εκείνη είναι ακόμα 70% νερό, θέλω να της πω "κοίτα με που αφυδατώθηκα, κάποτε ήμουν κι εγώ νερό και μερικές φορές νομιζω ότι δεν έχει μείνει πια ούτε σταγόνα"...
"Το αγόρι είναι χαζό", της λέω. "Έτσι όπως φέρθηκε δεν πρέπει να τον θες ούτε κι εσύ".
"Δίκιο έχεις μαμά", μου λέει και τη βλέπω να παίρνει τα πάνω της. "Το είχα σκεφτεί κι εγω, αλλά στενοχωρήθηκα. Νόμιζα οτι ήταν αλλιώς".
Μιλήσαμε λίγο ακόμα, της θύμισα ποια είναι και τι έχει καταφέρει, έφυγε, πήγε να μιλήσει με τις φίλες της.
Ήρθε πάλι σημερα, ξαφνικά πριν λίγο, με αγκάλιασε "σ' ευχαριστώ", μου λέει, "με βοήθησες πολύ προχθές".
Χαμογέλασα.
Τελικά ίσως έχουν μείνει κάποιες σταγόνες...
Έρχεται η κόρη μου προχθές, στενοχωρημένη, τη βλέπω, θέλει να μου μιλήσει, δεν ξέρει ακριβώς πώς, τη βάζω κάτω, πριν περάσει κλάσμα, μού λέει "χώρισα".
Ακούγεται αστείο στα 12μισό, αλλά δεν είναι.
Σε καμία ηλικία δεν είναι αστείο αυτό.
Είχε ένα αγόρι, κανα εξάμηνο τώρα, το αγόρι ούγγανο 12μισάχρονο κι αυτό, της έστειλε ένα άγαρμπο μήνυμα, μου το δωσε και το διάβασα.
Ήταν ο τρόπος πιο πολύ.
Αλλά κι αυτό που έγινε.
Την κοιτάω.
Η συνήθως αγέρωχη και γεμάτη αυτοπεποίθηση Λάουρα, που αυτή τη γαμημένη αυτοπεποίθηση την έχει χτίσει μόνη της, τούβλο-τουβλο και με πολλή δυσκολία και μέσα από πολλές δυσκολίες, καταλαβαίνω ότι έχει μόλις φάει την πρώτη της ματαίωση.
Και πρέπει να κάνω διαχείριση. Επειγόντως.
Και ξαφνικά περνάει όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου.
Θέλω να της μιλήσω για τις ματαιώσεις.
Να της πω, με βλέπεις; Είμαι 30% σάρκα και 70% ματαιώσεις, λενε ψέμματα ότι είμαστε νερό, ματαιώσεις είμαστε.
Θέλω να της μιλήσω για όλα εκείνα που ελπίσαμε και δεν έγιναν ποτέ, για όλα όσα θέλαμε, για τα "θα μπορούσαμε να, αν δεν...", για τα φευγαλέα που δεν στάθηκαν, για όσα στάθηκαν για λίγο αλλά τρέκλισαν κι έπεσαν, για τους φόβους -πολλοί φόβοι-, για τις υποχρεώσεις, τα πρέπει και δεν πρέπει, τις λάθος αποφάσεις, τους δισταγμούς που έγιναν μοιραίοι, για τις ζωές που δεν ζήσαμε, τα παράλληλα σύμπαντα που θέλουμε να ελπίζουμε ότι κάπου υπάρχουν και σ' αυτά οι προσδοκίες έγιναν πραγματικότητα, θέλω να της μιλήσω για τους μεγάλους έρωτες που πνίγηκαν στα "ΤΙΝΑ" και τα "περίμενε", στα πείσματα και τις αδυναμίες, για έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι αλλιώς αλλά δεν είναι.
Θέλω να της πω ότι ειναι τυχερή που είναι 12μισό, εκείνη είναι ακόμα 70% νερό, θέλω να της πω "κοίτα με που αφυδατώθηκα, κάποτε ήμουν κι εγώ νερό και μερικές φορές νομιζω ότι δεν έχει μείνει πια ούτε σταγόνα"...
"Το αγόρι είναι χαζό", της λέω. "Έτσι όπως φέρθηκε δεν πρέπει να τον θες ούτε κι εσύ".
"Δίκιο έχεις μαμά", μου λέει και τη βλέπω να παίρνει τα πάνω της. "Το είχα σκεφτεί κι εγω, αλλά στενοχωρήθηκα. Νόμιζα οτι ήταν αλλιώς".
Μιλήσαμε λίγο ακόμα, της θύμισα ποια είναι και τι έχει καταφέρει, έφυγε, πήγε να μιλήσει με τις φίλες της.
Ήρθε πάλι σημερα, ξαφνικά πριν λίγο, με αγκάλιασε "σ' ευχαριστώ", μου λέει, "με βοήθησες πολύ προχθές".
Χαμογέλασα.
Τελικά ίσως έχουν μείνει κάποιες σταγόνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου