«Μην μας ξεχάσεις, ε», με σκούντησε η Έλλη περιπαικτικά. «Θέλω να λαβαίνω μια κάρτα κάθε τρεις μέρες» πρόσθεσε.
«Μην την ακούς. Κοίτα να βρεις κανένα κούκλο Γάλλο και άσε μας εμάς. Και προσοχή. Μακριά από ξενέρωτους! Έχεις μια φυσική τάση προς την ξενερωσιά!» μπήκε σφήνα η Ολυμπία. Βάλαμε τα γέλια και οι τρεις.
«Αν χάσω το αεροπλάνο εσείς θα φταίτε!» είπα, βάζοντας τέλος στον δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό.
Σε μια ώρα πετούσα για Παρίσι. Η βαλίτσα μου και ένα τιγκαρισμένο σακ βουαγιάζ είχαν ήδη πάρει το δρόμο για το αεροπλάνο.
«Θα μου λείψετε» γύρισα στους γονείς μου, που ήταν δίπλα μου για να με αποχαιρετήσουν.
Το θερινό τμήμα εξάσκησης της γλώσσας στη Γαλλία ήταν ιδέα της μητέρας μου. Δεν ξέρω αν μου το πρότεινε για να τελειοποιήσω τα Γαλλικά μου ή για να “ανοίξει το μάτι και το μυαλό μου” όπως συνήθιζε να λέει. Όπως και να ’χει πάντως, δύο μήνες στη Γαλλία με περίμενε σκληρή δουλειά. Όχι, δε θα πήγαινα ούτε για τουρισμό, ούτε για αναψυχή, ούτε φυσικά για να γνωρίσω τον Αλέν Ντελόν τζούνιορ και μαζί του τον έρωτα. Άλλωστε, δεν έχω χρόνο για τέτοια. Προέχει το μέλλον μου, οι στόχοι μου, οι σπουδές μου. Δεν είναι τυχαίο ότι, αντίθετα με τις περισσότερες συμμαθήτριες μου, δεν είχα ποτέ ως τότε σχέση με κάποιο αγόρι. Φλερτ πολλά, σχέση καμία. Δε θα χάνω το χρόνο μου με επιπολαιότητες. Άσε που τα περισσότερα αγόρια διαθέτουν στόκο, αντί για φαιά ουσία! Καλύτερα μόνη παρά… Ελπίζω να καταλαβαίνετε το σκεπτικό μου.
Στη φοιτητική εστία τα πάντα άταν λουσμένα στο φως και μοσχοβολούσαν καθαριότητα. Στο πανεπιστήμιο έβλεπες μόνο νέους ανθρώπους. Νιώθω εκστασιασμένη. Από το δωμάτιο μου, βλέπω ένα μικρό δασάκι και η βιβλιοθήκη είναι ανοιχτή από τις 7 το πρωί ως τις 12 το βράδυ.
“Μακάρι να ήσασταν και εσείς εδώ. Το Σάββατο θα πάω στο Παρίσι” έγραψα στην 'Ελλη και την Ολυμπία την πρώτη μερα. Μου έλειπαν ήδη. Πώς θα άντεχα δυο μήνες χωρίς κολλητές; Τα παιδιά στην τάξη μου ήταν μια χαρά, αλλά δεν ήξερα αν θα έβρισκα τον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους. Η Γιοσίκο για παράδειγμα ήταν από την Ιαπώνια, ο Φαθ από την Αίγυπτο, η Τζέσι από την Αγγλία και ο Πιέτρο από την κεντρική Ιταλία. Μας χώριζαν τόσα πολλά! Μας ένωνε η διάθεση να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Όχι ότι είχα και πολύ χρόνο να αφιερώσω σε συναναστροφές! Μετά το μάθημα, κάθε απόγευμα, πήγαινα στη βιβλιοθήκη μ’ ένα μπουκάλι νερό και χωνόμουνα σε βιβλία σπάνια, φωτογραφικα λευκώματα και τόμους εγκυκλοπαιδειών. Εκεί, μεταξύ εκδόσεων για το γαλλικό σινεμά και κόμιξ (ναι, εντόπισα και Αστερίξ σ’ ένα ράφι) γνώρισα τον Φίλιπ, φοιτητή του τμήματος συγκριτικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο.
«Δεσποινίς, σας έπεσε αυτό…» ήταν η πρώτη ατάκα που μου είπε, δείχνοντάς μου ένα μαύρο κουμπί. Κοιταξα αμήχανα τα κουμπιά του πουκαμίσου μου, για να δω από πού την είχε σκαπουλάρει. Δεν έλειπε κανένα.
«Δεν είναι δικοό μου.» απάντησα βιαστικά και προχώρησα.
«Μερικές φορές πρέπει κανείς να μην εμπιστεύεται την κρίση της πρώτης ματιάς. Τα πράγματα αποκαλύπτονται μόνο μετά από εξονυχιστική εξέταση.» συνέχισε έκεινος να με ενοχλεί. Η επιμονή του με εξόργισε. Και τι σόι βαθυστόχαστη ανάλυση ήταν αυτή; Τόσο μπλα-μπλα για ενα κουμπί;
«Δεν ειναι δικό μου σας είπα.» Ύψωσα τον τόνο της φωνής μου, αναγκάζοντας κάποια κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος μας.
«Και αυτό εδώ τι είναι;» με ρώτησε δείχνοντάς μου τη μανσέτα του πουκαμίσου μου, απ’ όπου έλειπε το δεύτερο κουμπί.
Ζήτησα συγγνώμη, ανταλλάξαμε ονόματα και χαμογέλασα αμήχανα, παίρνοντας το κουμπί.
«Θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από συγγνώμη… Κερνάω καφέ και κρουασάν στο Παρίσι» είπε.
«Θα το σκεφτώ» απάντησα και απομακρύνθηκα. Σιγά να μην ενέδιδα στο φλερτ του πρώτου τυχόντα Γάλλου. Την επόμενη μέρα πήγα στη βιβλιοθήκη και ζήτησα έναν αναλυτικό χάρτη του Παρισιού από τον βιβλιοθηκάριο. Ο Φίλιπ δεν εμφανίστηκε. Καλύτερα! Ούτε την επόμενη μέρα ήρθε. Την τρίτη τον είδα να κουνάει δυο εισιτήρια μπροστά στο πρόσωπό μου. Δυο σιδηροδρομικά εισιτήρια για Παρίσι με επιστροφή. Άφησε το ένα δίπλα στην τσάντα μου.
«Είναι δικό σου. Αν δεν έχεις κανονίσει τίποτα για Σάββατο πρωί, θα βρεθούμε στο βαγόνι του τρένου» είπε και εξαφανίστηκε. Τι εκκέντρικος τύπος! Τι παλιοεγωιστής! Μεγάλη ιδέα είχε για τον εαυτό του αν πίστευε ότι θα πήγαινα.
Το Σάββατο, ο Θέος ξημέρωσε την πιο φανταστική μέρα της ζωής μου. Έτρεξα αγχωμένη στον σταθμό του τρένου, συνάντησα τον Φίλιπ χαμογελαστό και αναχωρήσαμε για την πόλη του φωτός. Πώς ήξερε ότι θα πήγαινα;
«Δεν το ήξερα, αλλά ήλπιζα. Δείχνεις καλή παρέα.» μου απάντησε και πιάσαμε μια συζήτηση για τις ζωές μας, τα όνειρά μα,ς τις ανησυχίες μας. Ο Φίλιπ ήταν μόλις 20, αλλά ήξερε πολύ καλά τι ήθελε από τη ζωή.
«Ποιότητα, επικοινωνία και γνώση.» Ήταν τόσο ώριμος! Είχε άπειρα ενδιαφέροντα και διψούσε να μάθει. Όπως ακριβώς κι εγώ. Για καλή μου τύχη μάλιστα, το Παρίσι ήταν η γενέτειρά του και το ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά.
«Λοιπόν, σε χρίζω επίσημο Ξεναγό μου» του είπα γελώντας, όσο περπατούσαμε στις όχθες του Σηκουάνα για να πάμε στα καραβάκια που έκαναν ξενάγηση για τους τουρίστες.
«ΟΚ. Τότε θα γνωρίσεις το δικό μου Παρίσι» είπε και αλλάξαμε κατεύθυνση.
Πρώτη στάση, η γέφυρα στην οποία σκοτώθηκε η Νταϊάνα.
«Γράψε κάτι» με προέτρεψε να αφήσω ένα σημείωμα στο μνημείο της, όπως έκαναν άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο. Το κάνα!
Δεύτερη στάση, στη Μονμάρτη για καφέ.
«Σκέψου ότι σε αυτή την καρέκλα έχουν καθίσει οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι» μου είπε, δείχνοντάς μου την καρέκλα όπου καθόμουνα.
Το Παρίσι του Φίλιπ είχε λαμψη, μεγαλείο, έμπνευση.
«Κοίτα εκεί, κάτω στο βάθος.»
Στο ψηλότερο σημείο της Αψίδας του Θριάμβου. Ένιωσα την υψοφοβία μου να φουντώνει. Εκεί θα χαθεί ο ήλιος! Με άρπαξε από το μπράτσο και με τράβηξε.
«Πάμε.»
«Πού;» ρώτησα.
«Να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το ψηλότερο σημείο του Παρισιού!»
«Ακόμα πιο ψηλά;» δυσανασχέτησα, κουρασμένη απο τα συνεχή πέρα δώθε της ημέρας. Ούτε που θυμάμαι πώς βρεθήκαμε στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, να χαζεύουμε όλο το Παρίσι ως εκεί που έφτανε το μάτι μας.
«Μπορείς να φανταστείς καλύτερο μέρος για πρώτο ραντεβού;» είπε και συνέχισε: «Όλα τα πρώην κορίτσια μου εδώ τα έφερα για το πρώτο μας φιλί.»
Ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν απο θυμό και πείσμα. Για ποια με περνούσε! Ο υπεροπτικός κωλογάλλος θα τα ’βρισκε σκούρα μαζί μου. Έφυγα τρέχοντας, ακούγοντάς τον πίσω μου να με φωνάζει να σταματήσω. Χρειάστηκε να σπρώξω κάμποσο κόσμο για να φτάσω στις σκάλες του σιδερένιου μεγαθήριου. Μετά, άρχισα να κατεβαίνω λαχανιασμένη δυο-δυο τα σκαλιά, βλέποντας το απόλυτο κενό κάτω από τα πόδια μου. Ο Φίλιπ με έφτασε πολύ σύντομα. Με σταμάτησε με μια απότομη κίνηση. Ήθελα να τον χαστουκίσω, αλλά κρατήθηκα.
«Με παρεξήγησες. Δεν εννοούσα ότι σε έφερα εδώ πάνω για να σε φιλήσω.»
Όσο προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, τόσο επιβάρυνε την θέση του. Δηλαδή τι; Δεν του άρεσα καθόλου σαν κορίτσι; Ή μήπως δεν με θεωρούσε αρκετά όμορφη, ώστε να θέλει να με φιλήσει; Πέρασα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και πίεσα τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Τραβήχτηκε. Ένιωσα απίστευτη ντροπή. Ευτυχώς όχι για πολύ! Ο Φίλιπ με αγκάλιασε σφιχτά, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε βελούδινα:
«Στον Άιφελ επιτρέπονται μόνο τα γαλλικά φιλιά.» Και μετά, με φίλησε.
Είμαι πια στην Έλλαδα. Αλλά με τον Φίλιπ δεν τελειώσαμε. Το ξέρω. Τη μέρα που έφευγα, μου χάρισε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια της υπέροχης μητέρας του (η Ζεραλντίν είναι το φοβερότερο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ!), και μου είπε το μόνο που ήθελα να ακούσω. «Je t’ aime.»
Δεν συζητήσαμε ούτε πότε θα ξαναβρεθούμε, ούτε αν θα συνεχίσουμε. Στην Αθήνα, στο σπίτι μου, με περίμενε μια έκπληξη. Ο Φίλιπ είχε στείλει ήδη όλες τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει μαζί σ’ ένα μικρό δεματάκι. Και μια καρτούλα: “Ποιος είναι ο καλύτερος μήνας για διακοπές στην Αθήνα; Περιμένω απαντηση… Σ’ άγαπω.”
Η Ολυμπία και η Έλλη με βάζουν συνέχεια να τους αφηγούμαι φάσεις από τη Γαλλία. Λένε ότι είμαι πολύ τυχερή που έζησα έναν έρωτα στο εξωτερικό. Εγώ λέω ότι είμαι πολύ τυχερή που έζησα έναν έρωτα αληθινό.
Αν πιστεύω πια στον έρωτα; Αν μπορούσατε να δείτε την έκφρασή μου αυτήν την στιγμή, θα καταλαβαίνατε...
-
