Οταν ημουν 5 ετων καναμε ενα ταξιδι στο Αουσβιτς. Μού ειχαν μιλησει προηγουμενως για τον πολεμο με απλα λογια. Αυτοι που εχουν παει μπορουν να αντιληφθουν ακριβως την ατμοσφαιρα, πολυ βαρια, οσο ημασταν εκει δεν μπορουσαμε ουτε να μιλησουμε καλα καλα , παρα μονο κοιταζομασταν. Νιωθαμε την καρδια μας να την εχει καλυψει ενας τονος σιδερο. Προσπερασαμε εφηβους εβραιους που εκαναν μικρα μνημοσυνα σε ομαδες, τα κατεργα, τους φουρνους, τις ξυλινες ταβλες που κοιμοντουσαν καποτε οι ανθρωποι κ τους γκρεμισμενους θαλαμους αεριων. Ανατριχιλα.
Σε καθε σημειο που στεκοσουν υπηρχε φωτογραφια απο τοτε κ ηταν πολυ ανατριχιαστικο γιατι τους εβλεπες, εβλεπες τους ανθρωπους που στεκονταν εξαθλιωμενοι, σκιες του εαυτου τους, μολις μερικα χρονια πριν εκει που τωρα παταγες εσυ. Σε ολη αυτην την διαδρομη μου εξηγουσαν πραγματα τον πολεμο σαν παραμυθι, εμένα δεν με πολυενοιαζε μαλλον, εβλεπα το στρατοπεδο σαν μια αλανα για παιχνιδι, ετρεχα, κρυβόμουν, γελούσα. Καποια στιγμη ξεμακραινω και πηγαινω και στεκομαι ακινητη μπροστα σε αυτη τη φωτογραφια. Στεκονταν στο σημειο διαχωρισμου, το σημειο δηλαδη περιπου στο μεσο του στρατοπεδου, λιγο μετα απο το τερμα των τρενων, οπου οι Ναζι χωριζαν βιαια τα παιδια απο τις μητερες.
- Μαμα που πανε τα παιδακια;
- Εδω τα χωριζουν οι στρατιωτες απο τις μαμαδες τους
- Και που τα πανε;
- Τα πανε σε αυτα τα ξυλινα δωματια
- Και ποιος τα φροντιζει;
- Κανεις
- Και που πανε τις μαμαδες;
- Αλλου
- Γιατι;
- Γιατι αυτο ειναι πολεμος.
Έπαθα τετοιο σοκ που μεχρι το τελος της ημερας δεν σταματησα να κρατάω το χερι της μαμάς μου. Και απο ολο το ταξιδι στην Πολωνια πεντε χρονια μετα, μονο αυτο θυμαμαι: οτι υπαρχουν παιδακια που τα χωριζουν καποιοι κακοι βιαια απο τις μαμαδες τους.
Σε καθε σημειο που στεκοσουν υπηρχε φωτογραφια απο τοτε κ ηταν πολυ ανατριχιαστικο γιατι τους εβλεπες, εβλεπες τους ανθρωπους που στεκονταν εξαθλιωμενοι, σκιες του εαυτου τους, μολις μερικα χρονια πριν εκει που τωρα παταγες εσυ. Σε ολη αυτην την διαδρομη μου εξηγουσαν πραγματα τον πολεμο σαν παραμυθι, εμένα δεν με πολυενοιαζε μαλλον, εβλεπα το στρατοπεδο σαν μια αλανα για παιχνιδι, ετρεχα, κρυβόμουν, γελούσα. Καποια στιγμη ξεμακραινω και πηγαινω και στεκομαι ακινητη μπροστα σε αυτη τη φωτογραφια. Στεκονταν στο σημειο διαχωρισμου, το σημειο δηλαδη περιπου στο μεσο του στρατοπεδου, λιγο μετα απο το τερμα των τρενων, οπου οι Ναζι χωριζαν βιαια τα παιδια απο τις μητερες.
- Μαμα που πανε τα παιδακια;
- Εδω τα χωριζουν οι στρατιωτες απο τις μαμαδες τους
- Και που τα πανε;
- Τα πανε σε αυτα τα ξυλινα δωματια
- Και ποιος τα φροντιζει;
- Κανεις
- Και που πανε τις μαμαδες;
- Αλλου
- Γιατι;
- Γιατι αυτο ειναι πολεμος.
Έπαθα τετοιο σοκ που μεχρι το τελος της ημερας δεν σταματησα να κρατάω το χερι της μαμάς μου. Και απο ολο το ταξιδι στην Πολωνια πεντε χρονια μετα, μονο αυτο θυμαμαι: οτι υπαρχουν παιδακια που τα χωριζουν καποιοι κακοι βιαια απο τις μαμαδες τους.