Νομίζω δεν ξέρω κανέναν που να είναι "εντός της ζωής" συνεχώς. Συνήθως διαβάζουμε, βλέπουμε ταινίες, χαζεύουμε κινητά, ακούμε μουσική, βλέπουμε τηλεόραση. Οι καλλιτέχνες ειδικά είναι ακόμα περισσότερο εκτός, αφού την παρακολουθούν και πάνε μετά να βγάλουν το ζουμί. Και όταν δεν κάνουμε κάτι να ξεχαστούμε σπανίως είμαστε εκεί, παρόντες στην σχέση με τους άλλους ή στην λήθη του χρόνου μέσα από τις σωματικες αισθήσεις μας. Άνοιξα κι εγώ ενα αγαπημένο βιβλίο μετά από χρόνια (25 για την ακρίβεια) και βρήκα αυτό το ξερό λουλούδι. Δεν το θυμόμουν. Όπως με τα έργα τέχνης εισέπραξα μιαν ανάμνηση που δεν ήξερα ότι είχα και μιαν αίσθηση ζωής που δεν θυμόμουν ότι είχα ζήσει. Ίσως επειδή δεν ήμουν εκεί, επειδή διάβαζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου