ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΔΩΡΟ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πάρε μέρος στο Διαγωνισμό συμπληρώνοντας μόνο το email σου  ΕΔΩ  και Κέρδισε 3 ημέρες 2 νύχτες για 2 Άτομα με πρωινό  σε Τρία Πανέμορφα Ξενοδοχεία!!!













 

Η δήμιος του Έρωτα

Στο χωριο η Σταυρουλα ειναι μια κυρια 55 χρονων που εργαζεται σαν οικιακη βοηθος στις γιαγιουλες. Αυτη φυλαγε τη γιαγια Ντινα. Η Σταυρουλα το καλοκαιρι που ειχαν πιασει οι φωτιες και πηγαινοερχονταν οι πυροσβεστες να σωσουν το χωριο, ερωτευτηκε σφοδρα εναν απο τα πρωτοπαλικαρα ωστε καποια στιγμη αναπαυλας του πυροσβεστη μα και αγρυπνης εποπτειας προς νεα αναζωπυρωση επηδηχτηκαν καπου στα σκίντα.
Εκεινος μετα απο αυτη την περιπετεια γυρισε στο χωριο του και πολυ πιθανο στα @@δια του η Σταυρουλα, αλλα ελα που εκεινης της ηρθε κατραπακια.
Την περασμενη εβδομαδα- χειμωνας πια- εφτασε στα ορια της. Ψαχνοντας μια δικαιολογια να ξανανταμωσει με τον γυπα της εν μεσω χειμωνα τονιζω σκεφτηκε ψυχραιμα και εβαλε φωτια σε 3 σπιτια ωστε καλωντας την πυροσβεστικη να ερθει και το προσωπο.
Την Σταυρουλα την τσακωσανε ομως φιλοι μου και οταν την πηγαν στον εισαγγελεα, δεν αρνηθηκε τιποτα. Αντιθετως ειπε οτι λειτουργουσε με 2 προσωπα: το ενα του ερωτα, το οποιο και εβαλε φωτια και το δευτερο της λογικης, το οποιο και καλεσε αμεσως την πυροσβεστικη και το εκατο να τους σωσει.

Εγω σκεφτηκα καλα που δεν ηταν νεκροθαφτης αυτος που ερωτευτηκε η Σταυρουλα μας.
Η Λιτσα εδω σχολιασε "μωρε και πως αλλιως να περασει η ζωη στο χωριο;"

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Για τα πάντα το μάλωνε, συνέχεια το αποδοκίμαζε, μόνιμα το μείωνε. Αυτό το παιδί δεν είχε ακούσει ποτέ φράσεις όπως «με κάνεις περήφανη», λέξεις όπως «σ’ αγαπώ», δεν είχε νιώσει ποτέ ένα χάδι, τη μαγική- στοργική αγκαλιά, που είναι το καταφύγιο του κάθε τρομαγμένου- πληγωμένου παιδιού.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Επιτακτική, βυθισμένη στη λύπη της. Με μοναδικό χόμπι να ελέγχει ζωές και να αποφασίζει για τα πάντα. Μια μάνα που απαιτούσε τη συγνώμη, ακόμα κι όταν έφταιγε.

Μια φορά, ήταν μια μάνα που μεγάλωσε ένα παιδί θλιμμένο.  Που αποζητούσε μανιασμένο την  αγάπη. Που δινόταν. Που χαριζόταν ολάκερο στον κάθε άνθρωπο που νόμιζε ότι του προσέφερε το παραμικρό από τα στερημένα του συναισθήματα. Από εκείνα που δικαιούνταν, εκείνα που του στέρησε η ζωή.

  Μια φορά ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Κι αυτό το παιδί μεγάλωσε. Και στον απολογισμό του, κατάλαβε την εξάρτηση που του είχε προκαλέσει η μάνα του. Εκείνη τη μάνα που για μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσε να κερδίσει. Που  προσπαθούσε να αποσπάσει μια θετική κουβέντα. Πίστευε πως η αποδοχή της θα γιάτρευε όλες του τις πληγές. Ότι θα ήταν λύτρωση.  Μα δεν την κέρδισε ποτέ…. Γιατί αυτή η μάνα, συνέχιζε να το επικρίνει, συνέχισε να το μειώνει, γιατί τελικά μόνο αυτό ήξερε να κάνει…

Αυτό το παιδί προσπάθησε να σπάσει την αλυσίδα που λειτουργούσε σα φαύλος κύκλος με τη σκληρή και αλύγιστη μάνα του. Προσπάθησε να πετάξει από πάνω του τις φοβίες, τα ενοχικά και την κοινωνιότροπη συμπεριφορά, που το είχε μάθει να ζει.  Πάλεψε πολύ μέσα από ψυχοθεραπεία για να βελτιώσει τον εαυτό του. Για να αποδεχτεί ότι ο τρόπος που δρούσε ως τώρα είναι λάθος. Ότι είναι γεμάτο παιδόμορφες συμπεριφορές. Πέρασαν χρόνια για να μη το αγγίζουν οι φαρμακερές κουβέντες που του έλεγε η μάνα του. Ήταν άπειρες οι μέρες που μουρμούραγε από μέσα του  «μη δίνεις σημασία, μην αντιδράσεις, μη στενοχωριέσαι, δεν ισχύει τίποτα από αυτά», την ώρα που το έβριζε και το μείωνε.

Ώσπου τελικά, την έβγαλε από πάνω του σα μπλουζάκι.  Και το ως τώρα  παιδί, έφυγε μακριά της. Την ξέγραψε. Γιατί όπως φαίνεται το αίμα γίνεται νερό. Γιατί τελικά διαλέγουμε το συγγενή όπως και το φίλο.

Στην αρχή η μάνα ένιωσε ότι ησύχασε, ότι δεν έχασε δα και κανένα σημαντικό πρόσωπο…  Και ο καιρός περνούσε και από τον εγωισμό της έριχνε ευθύνες στο παιδί της, για το πόσο κακό ήταν που τη ξέγραψε. Έλεγε σε όλο τον κόσμο για το πόσες θυσίες είχε κάνει για να το μεγαλώσει κι εκείνο άπονα στο τέλος τη παράτησε. «Κάνε παιδιά να δεις καλό», έλεγε… « βασανίζεσαι να τα μεγαλώσεις και εκείνα σε παρατάνε»… Εκθείαζε τον εαυτό της  χωρίς να αναγνωρίζει καμία ευθύνη για το πόσο πόνο είχε προκαλέσει σε αυτό το παιδί αν τα χρόνια. Και ο καιρός περνούσε κι άλλο… ώσπου η μοναξιά της την τρόμαζε. Έφτασε η μέρα που μετάνιωσε για τον τρόπο που του φέρθηκε. Για τα λόγια που ξεστόμισε.

Το παιδί της έκανε οικογένεια, έκανε παιδιά. Βρήκε ένα σύντροφο που του χάρισε όλα όσα στερήθηκε και ήταν ευτυχισμένο. Η μάνα του, ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για εκείνο. Το δίδαξε το πώς να ΜΗ μεγαλώσει τα παιδιά του.

Η μάνα, κατέληξε μόνη. Δεν ένιωσε ποτέ τη χαρά να μεγαλώσει κοντά στα εγγόνια της. Κοντά σε μια οικογένεια. Συνέχισε να ασχολείται και να ελέγχει τις ζωές των άλλων, γιατί μέσα από αυτό ένιωθε δυνατή. Ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να μην αντικρίζει τη δική της αλήθεια. Γέμιζε τη ζωή της με κουτσομπολιά και κοίταζε πάντα γύρω της με καχυποψία και πονηριά, νομίζοντας ότι όλοι θέλουν να της κάνουν κακό. Δεν πλησίασε ποτέ το παιδί της. Πίστευε ότι έπρεπε να το κάνει εκείνο. Ώσπου μια μέρα, βυθίστηκε στη μελαγχολία και τη δυστυχία της…

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της…!!!!

Στο μικρό καφέ της Πράγας

Γνωριστήκαμε στο καφέ απέναντι απο το ξενοδοχείο μου όπου είχε βραδιά ποίησης. Δεν καταλάβαινα τη γλώσσα που μιλούσαν όσοι απήγγειλαν, καταλάβαινα όμως τη χαρά των παρευρισκομένων. Καταλάβαινα πως απολαμβάνουν αυτή την εμπειρία. Απολαμβάνουν αυτό το ταξίδι. Ζήλεψα που δεν μπορούσα να κάμω το ίδιο. Εμένα όμως ο σκοπός μου είναι άλλος. Είναι να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Να τους διαβάζω και να τους ερμηνεύω.

Εκείνη ήρθε λίγο καθυστερημένα. Κάτι που συνήθως κάνω εγώ. Είχε κι αλλού άδεια καθίσματα μα εκείνη επέλεξε να καθίσει δίπλα μου, στα δεξιά μου.

Είναι παράξενη, σκέφτηκα αμέσως. Στο τρένο, στο λεωφορείο, στο σινεμά, στο πάρκο. Πάντα οι πιο παράξενοι και συνάμα ενδιαφέροντες άνθρωποι κάθονται δίπλα μου.
Κοιταχτήκαμε αφότου έκατσε. Μου χαμογέλασε από ευγένεια. Εγώ δίστασα.

Διάλειμμα.

Μιλάτε αγγλικά, ρώτησα αμέσως πριν προλάβει να φύγει.

"Πολύ καλά. Αν και είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι στην Πράγα σας απαντάνε πως μιλούν λίγο"

Πράγματι.

"Δεν έχω ξαναδεί κάποιον σε τέτοια βραδιά ενώ δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα. Είστε παράξενος αλλά είμαι σίγουρη πως το απολαμβάνετε".

Πράγματι.

"Τι σου λείπει από τη ζωή σου κι έρχεσαι σε βραδιά ποίησης σε ένα μικρό καφέ στην Πράγα;"

Λοιπόν. Ακούστε. Πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ 100% ευχαριστημένος. Όσα και να έχει, ότι και να έχει πάντα θα αποζητά κάτι περισσότερο.

"Θα μου απαντήσεις τωρα;"

Μου λείπει σίδηρος και μαγνήσιο. Τα υπόλοιπα δεν τα θεωρώ σημαντικά.

"Θα μας χρειαστεί εδώ μια ωραία τσεχική συνταγή με όσπρια τότε. Θα σου κάνω τη συνταγή της γιαγιάς μου".

Όχι όχι δεν θέλω να μου μαγειρέψεις. Θέλω μόνο να σε ακούσω να παίζεις..

Πήγαμε στο διαμέρισμά της την επομένη και με οδήγησε κατευθείαν στην μικρή κουζίνα με το μικρό τραπέζι και το υπέροχο τραπεζομάντιλο. Απεικόνιζε δυο μπαλαρίνες αγκαλιασμένες σε μια γέφυρα.

Μου σέρβιρε φακές.

Λίγο ψωμί και δυο λεμόνια κομμένα στη μέση.
Έφαγα δύο μπωλ.

Πόσες φορές μέχρι τώρα σκέφτηκες πως θα είναι το σεξ μαζι μου, με ρώτησε.
Απάντησα αμέσως. Μία.

"Το θέλεις;;"

Θέλω  μόνο να σε ακούσω να παίζεις άρπα. Επέμεινα.

"Δεν θέλεις να κάνουμε σεξ; Δεν θέλεις να ξαπλώσουμε γυμνοί στο κρεββάτι μου; Δεν θέλεις να ανεβώ πάνω σου; Δεν θέλεις να κάνουμε σεξ ολο το απόγευμα δίχως προφυλάξεις;

Θέλω μόνο να σε ακούσω να παίζεις άρπα. Επέμεινα.  Κάποτε ο Ιησούς Χριστός είχε πει πως ο επιμένων νικά.

"Αύριο το μεσημέρι θα παίζω στο κάστρο  για 3-4 ώρες.  Έχει πολλούς τουρίστες και μου αφήνουν παχουλά πουρμπουάρ. Αν έρθεις δεν θέλω  να μου φερθεις σαν να γνωριζόμαστε.  Εκεί δεν ξέρω κανέναν. Μπορείς να μου αφήσεις πουρμπουάρ. Τίποτα άλλο παρακαλώ.  Μπορείς να πηγαίνεις, θέλω να γδυθω για να κοιμηθώ."

Πήγα.

Δεν έχω ματαδει κάτι τόσο όμορφο.  Έπαιζε απαλά την άρπα της και τραγουδούσε στη γλώσσα της. Έμεινα να την χαζεύω για ώρα όσο οι τουρίστες τραβούσαν βίντεο και κάποιοι της άφηναν παχουλά πουρμπουάρ. Τα άξιζε όλα αυτά. Έψαξα για κέρματα πάνω μου. Βρήκα 90 λεπτά.

Κατέβηκα στο χώρο της.

Την κοίταξα. Έριξα τα κέρματα στο  κόκκινο καπέλο.

"Ευχαριστώ"

Ήμουνα ακόμα ένας τουρίστας, ένα άγνωστο άτομο. Ήμουνα ένας περαστικός.

"Έτσι θα φύγεις ", με ρώτησε σταματώντας την υπέροχη μελωδία της.

Σταμάτησα.  Της χαμογέλασα.

Οι τουρίστες αρχίσανε να μαζεύονται σαν τις μέλισσες, όχι το συγκρότημα.  Ίσως θεώρησαν πως δίνουμε παράσταση. Ίσως να είχανε δίκιο στην τελική. Κάποιοι τουρίστες γέλασαν.  Τους άρεσε η παράστασή μας. Το διασκέδαζαν κι αρχίσανε τα πρώτα κέρματα να πέφτουνε μέσα στο κόκκινο καπέλο της, το οποίο ήτανε γυρισμένο ανάποδα, σαν να ήθελε να την χαζεύει όσο τα δάχτυλά της ακουμπάνε απαλά τις χορδές της άρπας.

"Γιατί δεν μου λες πως είσαι ερωτευμένος μαζί μου;;;"

Οι τουρίστες σιώπησαν αμέσως σαν μαθητές Γυμνασίου όταν ανοίγει άξαφνα την πόρτα η διευθύντρια Βασιλείου.

Γύρισα και ήθελα να ρίξω κι άλλα κέρματα στο αναποδογυρισμένο κόκκινο καπέλο της. Δεν είχα άλλα κέρματα. Πλησίασα όμως κοντά της.

Όχι.

Οι τουρίστες κοιτούσαν με φανερή αντιπάθεια το πρόσωπό μου. Τα κέρματα σταμάτησαν να πέφτουνε στο αναποδογυρισμένο κόκκινο καπέλο της.

"Θέλεις να φύγεις. Φύγε. Πάντα αυτο δεν έκανες;".

Είσαι πολύ όμορφη. Είσαι υπέροχο θέαμα.
Αντίο.

Οι τουρίστες αρχίσανε να βγάζουνε και πάλι τις κάμερες τους και έψαχναν για κέρματα.

"Ποια θα σου φτιάχνει φακές ρε καριόλη;. Ποια;
Φακ οφ..."

Οι κόρες της διπλανής πόρτας

~για τις κόρες της διπλανής πόρτας

είχα ακούσει,κάποτε μια ιστορία για την Κατερίνα ένα κορίτσι μόλις δεκαεπτά ετών ,που ζούσε γύρω στα μέσα του 1950 στα Μανιάτικα του Πειραιά,εκεί κοντά στην Αγ,Σοφία,κάθετα στην Χορμοβίοτου κ Σπάρτης.
Η μάνα πλύστρα,ο πατέρας στο καργάγιο,η μικρότερη από πέντε αδέλφια,όλα αγόρια.
Η Κατερίνα ήταν όμορφη,λυγερή κ ατίθαση.Μπορεί να ήταν ο συνδυασμός της Μικρασιάτισσας; μάνας κ του Μανιάτη πατέρα.Μπορεί να ήταν το ελεύθερο πνεύμα της,μπορεί να ήταν κ τα αγόρια στην γειτονιά που λίγωναν σαν περνούσε με χαμηλωμένο το βλέμμα,μα πάντα ορθό τον κορμό,έτσι που το στήθος της αγνοούσε κάθε λογική κ νόμο βαρύτητας , από τα λασπωμένα δρομάκια της γειτονιάς που μεγάλωνε κ ανθούσε.
Σχολείο πήγε λίγο στο δημοτικό,αλλά ο πατέρας δεν ήθελε η κόρη του να συνεχίζει ,ακόμη κι όταν ο δάσκαλος του είπε πως ήταν καλή κ μπορούσε να πάει τουλάχιστον μέχρι το γυμνάσιο..
Ανένδοτος εκείνος.Η μικρή έπρεπε να μείνει σπίτι να βοηθά την μάνα της,να την έχουνε κ από κοντά κ σε λίγο καιρό να βγει κ αυτή στο μεροκάματο.
Στα δώδεκα της χρόνια η Κατερίνα βρέθηκε ένα χάραμα,με τον μικρότερο αδελφό της έξω από το εργοστάσιο με σιδερικά, που ήταν στην Δραπετσώνα,πίσω από τον Αγ.Διονύση,εκεί που το πρωί έβλεπες εργάτες,ναύτες κ μεροκαματιάρηδες,αλλά μόλις έπεφτε η νύχτα άναβαν τα κόκκινα κ τα κίτρινα φώτα κ αγόρια με βαμμένα χείλη κ κορίτσια άλλου κόσμου,λάγνα κ καταραμένα ζούσαν μιαν άλλη ζωή ..
Δεν της άρεσε η δουλειά στο εργοστάσιο.Ούτε το μεροκάματο ήταν καλό,άσε που το κρατούσε ο πατέρας.Δεν της άρεσε η φασαρία από τις μηχανές,τα λερωμένα της χέρια,η πλάτη της που πονούσε κάθε απόγευμα που σχολούσε,τα κουρασμένα βήματα κ βλέμματα, των ανθρώπων που δούλευαν μαζί της.
Ο αδελφός της την είχε από κοντά,μαζί πήγαιναν,μαζί εφευγαν.Σπίτι,δουλειά,δουλειά σπίτι..
Μόνο τις Κυριακές,άλλαζε λίγο το σκηνικό της ζωής της και πήγαινε στο γήπεδο,να δει τον οικοδόμο αδελφό της να παίζει,ξεχύνονταν όλοι τότε,από τις φτωχογειτονιές του Πειραιά ,λες κ ξαφνικά τίποτα σκιερό δεν σκέπαζε τις ζωές τους κ έμπαιναν στις κερκίδες κ αλλαλαλούσαν τον καημό,το μεράκι,τα όνειρα κ την μιζέρια τους.
Καμιά φορά,κάποια απογεύμα Κυριακής ο πατέρας τους πήγαινε σε μια ταβέρνα κ έτρωγαν μεζέδες που η Κατερίνα δεν είχε δοκιμάσει ποτέ....
Το καλοκαίρι ήταν λίγο καλύτερα,γιατί μετά την δουλειά κ το νοικοκυριό η κατερίνα έβγαινε με την μάνα της,στην αυλή που είχαν τις δύο κάμαρες τους κ μαζί με τις άλλες κοπέλες κ μανάδες κ πεθερές κ χήρες κ ζωντοχήρες καθόταν αντικριστά κ με λόγια ,πειράγματα κ συχνά τσακωμούς άνευ αιτίας χαράμιζαν τις ζωές τους.
Η Κατερίνα είχε όνειρα.Ήθελε να γίνει τραγουδίστρια.Είχε φωνή σαν αηδόνι!Σαν την μάνα της,που τα βράδια όταν μπάλωνε ,δακρυσμένη, την άκουγε μου σιγομουρμούριζε κάτι αμανέδες της πατρίδας της.Μα ο πατέρας δεν ήθελε να τραγουδά ούτε η μάνα,ούτε η κόρη.
Αλλά η Κατερίνα ένα βράδυ σαββάτου, είχε προλάβει να τραγουδήσει στον Μιχάλη.Ο Μιχάλης ήταν ο γόης της περιοχής.
Δεν μπορούσε να του ξεφύγει όσο κι αν προσπάθησε.Η Κατερίνα ήταν ο ανθός της γειτονιάς,το διαμάντι το ρουμπινιένιο από το στέμμα.Δεν μπορούσε να μην την γραπώσει.όχι πως δεν του άρεσε πολύ,αλλά ο Μιχάλης δεν ήταν για έρωτες.Ήθελε να φύγει για την Αμέρικα με την πρώτη ευκαιρία ,ήταν χωμένος κ σε κάτι μαγκιόρικα κόπλα,αλλά την φυλαγότανε.δεν ήθελε να τον μπουζουριάσουνε κ να φάει τα νιάτα του στην στενή.
Αλλά αυτή η Κατερίνα του είχε πετάξει τα μυαλά.Όμορφη όσο καμιά,μαζεμένη,γλυκιά,σαν ζαχαρωτό χωρίς περιτύλιγμα..
Την έφερνε μήνες βόλτα.Με το καλό,με το γλυκό,με το τρυφερό κ όταν είδε πως άρχιζε να πιάνει το δόλωμα, άρχισε λίγο να παίζει τον αδιάφορο..
κ εκεί έπιασε το σπάνιο πουλί στις βεργιές που είχε στήσει..
ήταν δευτέρα στο σχόλασμα,όταν του το είπε..
Να βρει τρόπο να το ξεφορτωθεί της είπε.Κοφτά ,άτσαλα ,άκαρδα..Δεν ήταν για τέτοια φορτώματα ο μορφονιός ο Μιχάλης
Έμεινε να κοιτά το κενό η Κατερίνα...Κ να μετρά τα δευτερόλεπτα που πέφταν σαν σακιά στον χρόνο που της απέμεινε...
Στην γειτονιά εκείνο το πρωί γινόταν χαλασμός,στην μικρή αυλή με τα ξεθωριασμένα τραπεζομάντιλα κ τα κόκκινα γεράνια μια μικρή κόρη περίμενε την ετυμηγορία πατρός,υιών κ θεού...
δεν μπορούσε να το κρύψει πια,κάτι κουβέντες έγιναν κ στην γειτονία,ήταν που λιποθύμησε στο εργοστάσιο δύο,τρεις φορές,ήταν κ κοκκαλιάρα κ ξάφνου φούσκωνε σαν βαρέλι.
η μάνα έκλαιγε ασταμάτητα,έκλαιγε με λυγμούς.Την κοιτούσε η κόρη.Πόσα ήθελε να της πει,πόσο δεν θα πουν ποτέ ..
Ο πατέρας με τα αδέλφια της,τους θείους κ τα ξαδέλφια της,κάπου σε έναν άλλο κόσμο απειλούσαν,φοβέριζαν κ την καταδίκαζαν..
Ο Μιχάλης ο μορφονιός είχε γίνει καπνός από καιρό,από την πιάτσα,μπορεί να είχε πάει κ στην αμερική,μπορεί κ φυλακή,μπορεί κ στο διάβολο,όπως του πρέπε...
Δεν το σκέφτηκε η Κατερίνα πολύ.Μάλλον το είχε σκεφτεί από καιρό..
εκείνο το δευτερόλεπτο που ο μικρός αδελφός της ξεκλείδωσε την πόρτα της,εκείνη σαν δαίμονας πετάχτηκε έξω,την κυνηγούσαν αλαφιασμένοι όλοι,μια σκηνή για γέλια κ για κλάματα κ όπως έστριψε την γωνία της Καλοκαιρινού,έπεσε με φόρα στο πρώτο αυτοκίνητο που είδε μπροστά της...
μια γάτα από ένα ακάλυπτο,λίγο πιο κάτω, νιαούρισε αγουροξυπνημένη....~

Voi & Noi

Voi & Noi



Είμαστε περήφανοι για τη μεγάλη μας ποικιλία, ποιότητα και χαμηλές τιμές σε παπούτσια, για Γυναίκες, Άνδρες και Παιδιά, αλλά εξίσου περήφανοι που έχουμε ανταμειφθεί με 2 από τα σημαντικότερα βραβεία, ένα το 2010 σαν μία από τις δυνατότερες επιχειρήσεις στην ΕΛΛΑΔΑ αλλά και ένα επιπλέον το 2014 σαν μία από τις Κορυφαίες επιχειρήσεις στην χώρα μας.

 

Στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα θα βρείτε υποδήματα για όλους και για όλα τα στυλ. Βάλτε το προσωπικό σας στυλ, επιλέξτε από την μεγάλη μας συλλογή παπουτσιών και συνδυάστε το για μια τέλεια εμφάνιση, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Παραγγείλετε παπούτσια όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας από το σπίτι ή το γραφείο, είναι εύκολο και δεν θα χρειαστείτε γνώσεις πληροφορικής για να το κάνετε.

 

Όλα τα στάδια δημιουργίας της παραγγελίας είναι απλά και εμφανίζονται στην ελληνική γλώσσα, μπορείτε να πληρώσετε αντικαταβολή αλλά και με κάρτα. Τα έξοδα αποστολής είναι ΔΩΡΕΑΝ από 60€ κόστος παραγγελίας και πάνω, αν η παραγγελία σας είναι μικρότερη τότε επιβαρύνεστε με μόνο 3€.

Τα υποδήματα Voi & Noi τα βρίσκετε και στα 60 μεγάλων διαστάσεων φυσικά ιδιόκτητα καταστήματα μας σε όλη την ΕΛΛΑΔΑ

Car 'n Motion

Η πρόκληση της Car n’ Motion, είναι η απόλυτη εξυπηρέτηση του πελάτη, με επαγγελματισμό και υπευθυνότητα, μέσα από ένα δίκτυο υποκαταστημάτων και σημείων εξυπηρέτησης που καλύπτει όλη την Ελλάδα.

 

Η Car n’ Motion έχει ξεχωρίσει στην Ελληνική αγορά λόγω του μοναδικού προϊόντος ενοικίασης οχημάτων που προσφέρει στους πελάτες της. Ενοικίαση χωρίς πιστωτική κάρτα, χωρίς εγγύηση, με πλήρη ασφάλεια και απεριόριστα χιλιόμετρα. Με την άμεση και άριστη εξυπηρέτησή μας έχουμε πλέον χιλιάδες ευχαριστημένους πελάτες ( https://www.carnmotion.gr/el/testimonials/ ).

 

Η τεχνογνωσία των στελεχών μας, η προσήλωσή μας στην απόλυτη ικανοποίηση του πελάτη, ο επιτυχής συνδυασμός της υψηλής ποιότητας των υπηρεσιών που παρέχουμε και των εξαιρετικά ανταγωνιστικών τιμών μας καθώς και η μέχρι σήμερα επιτυχής πορεία μας, αποτελούν τα διαπιστευτήρια για την συνεχή ανοδική μας εξέλιξη.

 

Θελω να με ακούσεις....

To κείμενο που ακολουθεί υπογράφει ο Βίκτωρ Μοντές

Η ανάγκη κάποιου ανθρώπου να μιλήσει δεν συνδέεται με την ανάγκη του δεύτερου να ακούσει. Οι άνθρωποι παρά την έξαρση της τεχνολογίας στην τηλεπικοινωνία μιλάνε και ακούνε όλο και λιγότερο. Γιατί όλοι μας γράφουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Για πολλούς και διάφορους λόγους. Κυρίως όμως γιατί θέλουμε κάποιος να μας ακούσει, να μας διαβάσει, να μας συμπονέσει, να συμφωνήσει ή ακόμα και να διαφωνήσει μαζί μας, να γελάσει με το αστείο μας, να τον κάνουμε να σκεφτεί, να τον αφυπνίσουμε, να τον  κινητοποιήσουμε κ.ο.κ.. Έχουμε κάτι να πούμε και νιώθουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Κατά γενική ομολογία καλά κάνουμε.

Πόσο όμως εμείς οι ίδιοι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου; Γιατί ενώ οι ίδιοι έχουμε την ανάγκη να ακουστούμε δεν ακούμε συνήθως τους άλλους; Έχετε σκεφτεί πόσο ωραία ακούγεται στα αυτιά σας η ερώτηση "τι έχεις;" ; Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν μας έλεγε κάποιος συχνότερα τη φράση "μίλησέ μου";

Το ότι κάποιος σου μιλάει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό που σου λέει σε αφορά. Συνήθως δεν έχει να κάνει με σένα, άρα δεν σε αφορά, κλάιν μάιν.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλω να μοιραστώ μια σκέψη μου, μια ιδέα μου και φοβάμαι πως αν αρχίσω να μιλάω στον εκάστοτε διπλανό μου θα φυσήξει αδιαφορία και δυσφορία. Γιατί; Έχω βρεθεί κι εγώ στην θέση του δεύτερου κι έχω πιάσει τον αυτό μου να μην ακούει ή να παρακαλάω να τελειώσει η ακρόαση.

 Είναι κρίμα και άδικο.

 Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ο άνθρωπος που στέκει μπροστά μας. Κι ας μην αγοράσουμε παστίλλιες για τον πόνο του άλλου, ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να τον ακούσουμε.

Αύριο δεν θα στέκει κανένας να ακούσει εσένα...

"Η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζεις το όνειρο κάποιου άλλου"
- Χιου Χέφνερ

Domino's Pizza

Καλωσορίσατε στον κοσμο της Domino’s Pizza, της πρώτης εταιρείας στον κόσμο στο delivery πίτσας! Το πάθος μας για την ποιότητα και η μοναδική γεύση μίας Domino’s έχει δημιουργήσει εκατομμύρια pizza lovers σε 75 χώρες στον κόσμο με περισσότερα από 11.250 καταστήματα. Η αρχή της ιστορίας, μας πηγαίνει πίσω στις ΗΠΑ, το 1960 όταν ο Tom Monaghan ενώνει τις δυνάμεις του με τον αδερφό του και ανοίγουν το πρώτο κατάστημα Domino’s Pizza στο Ypsilanti του Michigan. O Tom και ο James αποφασίζουν να ονομάσουν το κατάστημα DomiNick’s. Ένα χρόνο αργότερα, ο Τom ανταλλάσει το Volkswagen Beetle του με το μερίδιο του αδερφού του στο κατάστημα και αλλάζει το όνομα σε Domino’s Pizza με τις τρεις τελείες στο λογότυπο να συμβολίζουν το όραμα του Tom για τα τρία καταστήματα που σκόπευε να ανοίξει (που να το φανταστεί)!
To προϊόν
Κάθε Domino’s πίτσα ετοιμάζεται με τα ποιοτικότερα υλικά. Η φρέσκια ζύμη ανοίγεται την ώρα της παραγγελίας σας με σκοπό να «φιλοξενήσει» την μοναδική συνταγή σάλτσας ντομάτας που παράγεται στην Αλίαρτο, την πραγματική μοτσαρέλλα με χαμηλά λιπαρά, το φημισμένο πεπερόνι και τα υπόλοιπα μοναδικά απολαυστικά υλικά!
Online παραγγελία
Tώρα, μπορούμε να πούμε πως η Domino’s δεν πλέον είναι μία πιτσαρία που μπορείς να παραγγείλεις online αλλά ένα eshop που μπορείς να παραγγείλεις πίτσα. Σήμερα, η Domino’s Pizza Greece δίνει τη δυνατότητα παραγγελία μέσω ενός site που εξελίσσεται διαρκώς, από mobile συσκευές με native apps για IOS, Android και Windows Phone ενώ πρόσφατα προστέθηκε και η δυνατότητα παραγγελίες μέσω της Samsung Smart TV. Παραγγέλνοντας την αγαπημενη σου πίτσα online μπορείς να βλέπεις σε πραγματικό χρόνο σε ποιο στάδιο είναι η παραγγελία σου, έχεις έκπτωση που φθάνει έως και το 40% καθώς και πρόσβαση σε αποκλειστικές προσφορές!
 

Goldenfoods

Το GoldenFoods.gr κάθε μέρα προβάλλει μοναδικές προσφορές εστιατορίων με εξαιρετικές εκπτώσεις! Είναι το μοναδικό που ασχολείται αποκλειστικά με deals από το κλάδο της εστίασης.

Απωθημένο φυγην αδύνατον

Απωθημένο φυγήν αδύνατον.

Μια φορά δούλευα ένα καλοκαίρι μαζι με μια κοπέλα με μεγάλο.. στόμα. Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ αν και είχαμε πάντα κόντρα για όλα. Ήρθαμε πολύ κοντά, αλλά ποτέ τόσο κοντά.

Αυτό με σκότωσε. Την ήθελα πολύ και χαθήκαμε για πάντα αξαφνα.
Για καιρό αναρωτιομουν τι να έφταιξε. Ήταν το απωθημένο μου φυσικά.

Μετά από τρία χρόνια τη βρήκα τυχαία σε μια καφετέρια όπου καθίσαμε σε κοινή παρέα.  Λίγη ώρα αργότερα είχαμε μείνει οι δυο μας στο τραπέζι.

Αμέσως κανονίσαμε να ξανά βρεθούμε και σιγά σιγά καταλήξαμε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Όμως δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι άλλο δεν της άρεσε και σιγά σιγά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, δίχως να έχει προηγηθεί κάποια κουβέντα ή καυγάς.
Μια μέρα πήγα για καφέ με έναν φίλο μου στην ίδια καφετέρια που την είχα ξαναδεί μετά από τρία ολόκληρα χρόνια κι ήρθαμε πάλι σε επαφή.

Ξαφνικά, πρώτα ακούω τα σαλιαρισματα και μετά βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιεται με τόσο πάθος σαν να ήταν αυτός ναύτης του αμερικανικού ναυτικού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι αυτή νοσοκόμα που του φρόντιζε τις πληγές.
Γυρίζω και λέω στον φίλο μου πως αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει τα μάλα. Δεν μπορώ ζευγάρια που φιλιούνται έτσι. Λίγη διακριτικότητα δεν θα έβλαπτε.

Ο φίλος γελάει, και μου απαντά πως αν δω και ποια είναι η κοπέλα που κάνει τη φασαρία, τότε είναι που πραγματικά δεν θα μου αρέσει.

Ήταν εκείνη.

 Δεν ξέρω αν με είχε δει και το έκανε επίτηδες τόσο προκλητικά ή αν όντως αυτός ήταν στο ναυτικό των ΗΠΑ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς αυτή ήτο όντως νοσοκόμα, πάντως θυμάμαι που είπα σκατά στα απωθημένα, καλύτερα να μην την είχα ξαναδεί ποτέ.