Απωθημένο φυγήν αδύνατον.
Μια φορά δούλευα ένα καλοκαίρι μαζι με μια κοπέλα με μεγάλο.. στόμα. Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ αν και είχαμε πάντα κόντρα για όλα. Ήρθαμε πολύ κοντά, αλλά ποτέ τόσο κοντά.
Αυτό με σκότωσε. Την ήθελα πολύ και χαθήκαμε για πάντα αξαφνα.
Για καιρό αναρωτιομουν τι να έφταιξε. Ήταν το απωθημένο μου φυσικά.
Μετά από τρία χρόνια τη βρήκα τυχαία σε μια καφετέρια όπου καθίσαμε σε κοινή παρέα. Λίγη ώρα αργότερα είχαμε μείνει οι δυο μας στο τραπέζι.
Αμέσως κανονίσαμε να ξανά βρεθούμε και σιγά σιγά καταλήξαμε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Όμως δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι άλλο δεν της άρεσε και σιγά σιγά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, δίχως να έχει προηγηθεί κάποια κουβέντα ή καυγάς.
Μια μέρα πήγα για καφέ με έναν φίλο μου στην ίδια καφετέρια που την είχα ξαναδεί μετά από τρία ολόκληρα χρόνια κι ήρθαμε πάλι σε επαφή.
Ξαφνικά, πρώτα ακούω τα σαλιαρισματα και μετά βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιεται με τόσο πάθος σαν να ήταν αυτός ναύτης του αμερικανικού ναυτικού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι αυτή νοσοκόμα που του φρόντιζε τις πληγές.
Γυρίζω και λέω στον φίλο μου πως αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει τα μάλα. Δεν μπορώ ζευγάρια που φιλιούνται έτσι. Λίγη διακριτικότητα δεν θα έβλαπτε.
Ο φίλος γελάει, και μου απαντά πως αν δω και ποια είναι η κοπέλα που κάνει τη φασαρία, τότε είναι που πραγματικά δεν θα μου αρέσει.
Ήταν εκείνη.
Δεν ξέρω αν με είχε δει και το έκανε επίτηδες τόσο προκλητικά ή αν όντως αυτός ήταν στο ναυτικό των ΗΠΑ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς αυτή ήτο όντως νοσοκόμα, πάντως θυμάμαι που είπα σκατά στα απωθημένα, καλύτερα να μην την είχα ξαναδεί ποτέ.
Μια φορά δούλευα ένα καλοκαίρι μαζι με μια κοπέλα με μεγάλο.. στόμα. Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ αν και είχαμε πάντα κόντρα για όλα. Ήρθαμε πολύ κοντά, αλλά ποτέ τόσο κοντά.
Αυτό με σκότωσε. Την ήθελα πολύ και χαθήκαμε για πάντα αξαφνα.
Για καιρό αναρωτιομουν τι να έφταιξε. Ήταν το απωθημένο μου φυσικά.
Μετά από τρία χρόνια τη βρήκα τυχαία σε μια καφετέρια όπου καθίσαμε σε κοινή παρέα. Λίγη ώρα αργότερα είχαμε μείνει οι δυο μας στο τραπέζι.
Αμέσως κανονίσαμε να ξανά βρεθούμε και σιγά σιγά καταλήξαμε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί. Όμως δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, κάτι δεν μου κολλούσε, κάτι άλλο δεν της άρεσε και σιγά σιγά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε, δίχως να έχει προηγηθεί κάποια κουβέντα ή καυγάς.
Μια μέρα πήγα για καφέ με έναν φίλο μου στην ίδια καφετέρια που την είχα ξαναδεί μετά από τρία ολόκληρα χρόνια κι ήρθαμε πάλι σε επαφή.
Ξαφνικά, πρώτα ακούω τα σαλιαρισματα και μετά βλέπω ένα ζευγάρι να φιλιεται με τόσο πάθος σαν να ήταν αυτός ναύτης του αμερικανικού ναυτικού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι αυτή νοσοκόμα που του φρόντιζε τις πληγές.
Γυρίζω και λέω στον φίλο μου πως αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει τα μάλα. Δεν μπορώ ζευγάρια που φιλιούνται έτσι. Λίγη διακριτικότητα δεν θα έβλαπτε.
Ο φίλος γελάει, και μου απαντά πως αν δω και ποια είναι η κοπέλα που κάνει τη φασαρία, τότε είναι που πραγματικά δεν θα μου αρέσει.
Ήταν εκείνη.
Δεν ξέρω αν με είχε δει και το έκανε επίτηδες τόσο προκλητικά ή αν όντως αυτός ήταν στο ναυτικό των ΗΠΑ κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς αυτή ήτο όντως νοσοκόμα, πάντως θυμάμαι που είπα σκατά στα απωθημένα, καλύτερα να μην την είχα ξαναδεί ποτέ.